Διαπραγματεύσεις και κλαψουρίσματα

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Να, λοιπόν, που η διαπραγμάτευση έγινε η λέξη του συρμού. Από το πρωί ως το βράδυ ακούμε πως γίνονται σκληρές διαπραγματεύσεις, πως η διαπραγμάτευση είναι Λερναία Ύδρα, πως για πρώτη φορά γίνεται διαπραγμάτευση.

Σα να λέμε, έγινε είδηση το «σκύλος δάγκωσε άνθρωπο». Το αυτονόητο, δηλαδή.

Δυο χρόνια τώρα φωνάζουμε πως κάποιοι έσκυβαν το κεφάλι αντί να χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι. Τώρα, απλώς χτυπάμε (αν χτυπάμε) το χέρι στο μαχαίρι.

Υπάρχει περίπτωση το χέρι να νικήσει το μαχαίρι; Καμία.

Δυο χρόνια φωνάζουμε πως η ΕΕ, από τη φύση της λόγω της συμμετοχής πολλών κρατών με διαφορετικά συμφέροντα, είναι ο κατ’ εξοχήν τόπος της διαπραγμάτευσης, του διαλόγου, των πιέσεων, των λόμπι, ακόμη και των εκβιασμών.

Ούτε οι πρώτοι ήμασταν που χρωστούσαμε, ούτε οι τελευταίοι.

Αλλά ο κ. Παπανδρέου και οι περί αυτόν αστέρες πήγαν και έβαλαν το κεφάλι της χώρας μέσα στο στόμα του λύκου.

Και τώρα κλαίγονται, για να τους λυπηθούμε.

Ο κ. Παπανδρέου έχει βάλει το κόκκινο κασκόλ και παριστάνει τον τουρίστα.

Ο κ. Παπακωνσταντίνου έχει κρυφτεί στο υπουργείo Περιβάλλοντος.

Ο κ. Βενιζέλος παριστάνει τον εξουθενωμένο.

Ο κ. Λοβέρδος περιφέρεται στα κανάλια και λέει πως ο ίδιος είχε πράξει τα σωστά, αλλά κανείς δεν τον άκουγε.

Η κ. Διαμαντοπούλου (που πλέον αποκαλείται «υπουργός της φωτοτυπίας») στέλνει γράμματα στον Πρόντι.

Η κ. Κατσέλη επίσης κλαυθμηρίζει πως τα έλεγε και δεν την άκουγε κανείς.

Ο κ. Ρέππας δεν θέλει απολύσεις, αλλά θα τις κάνει.

Ο κ. Κουτρουμάνης εμφανίζεται ως το μεγάλο θύμα των επιθέσεων της τρόικας.

Ο κ. Παπουτσής εγκαινιάζει συρματοπλέγματα στον Έβρο, ανακοινώνοντας πως ο φράχτης θα είναι έτοιμος στα τέλη Αυγούστου (του 2012) – αν και τον έχει ανακοινώσει από τον Ιανουάριο του 2011.

Και άλλοι, ων ουκ έστιν αριθμός, οι οποίοι επί δύο χρόνια παρακολουθούσαν τον κ. Παπανδρέου να περιφέρεται ανά τον κόσμο συκοφαντώντας τη χώρα, με την ίδια άνεση που τώρα υποστηρίζει (στο πλαίσιο της αντιστροφής πολικότητας) πως την υπερασπίστηκε στα πέρατα του πλανήτη, χωρίς να αισθανθούν την ανάγκη να του πουν «Φθάνει πια!».

Φτάσαμε οι αρχιτέκτονες της διαφθοράς, όπως η Γερμανία, οι εταιρίες της οποίας δεν άφησαν αλάδωτη καμιά γωνιά του πλανήτη, το Λουξεμβούργο, που αυτή τη στιγμή που μιλάμε δίνει μάχη για να διατηρήσει την περίοπτη θέση του φορολογικού παραδείσου και η Γαλλία των αρχαιοκαπήλων, να μας πετάνε κάθε τόσο στα μούτρα πως είμαστε διεφθαρμένοι.

Μετά από όλα αυτά, του κ. Παπανδρέου του φταίνε όλα τα άλλα – η Γερμανία και το έλλειμμα Δημοκρατίας στην Ευρώπη των 27, οι αγορές, οι οίκοι αξιολόγησης, η «συντηρητική Ευρώπη» (ενώ και οι σοσιαλιστές τα ίδια λένε), οι κερδοσκόποι, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η τρόικα και ούτω καθεξής.

Όλοι αυτοί οι κλαυθμηρίζοντες σήμερα πρωτοκλασάτοι τον άκουγαν και συνεχίζουν να τον ακούνε, χωρίς να αντιδρούν, χωρίς να του καταλογίζουν τις ευθύνες που αναμφισβήτητα του αναλογούν.

Τον παρακολούθησαν ατάραχοι σε κάτι απίθανες πιρουέτες. Με μια πιρουέτα εγκατέλειψε την πρωθυπουργία, με άλλη μία παρέμεινε στο κόμμα, μία έξω – μία μέσα (έτσι είναι οι πιρουέτες) με το κόκκινο κασκόλ να ανεμίζει και ο ίδιος να δίνει συμβουλές (το έπραξε κι’ αυτό στην τελευταία συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας) σχετικά με το… ποιο πρέπει να είναι το βασικό στοιχείο του προεκλογικού προγράμματος του ΠΑΣΟΚ!

Και ποιο πρέπει να είναι αυτό; Μα… το «Σχέδιο Μάρσαλ», τους είπε και αυτοί κάθονταν και τον άκουγαν.

Ποιο Σχέδιο Μάρσαλ; Είδε κανείς κανένα τέτοιο σχέδιο στη χώρα;

Όχι, αλλά ούτε λεφτά υπήρχαν (και επ’ αυτού κάτι ψελλίζει τελευταία ο κ. Παπανδρέου), αλλά παρ’ όλα αυτά υπέκλεψε την ψήφο του κόσμου.

Ο ωραιότερος πάντως κλαυθμηρισμός όλων ήταν αυτός του κ. Παπουτσή στη Βουλή την περασμένη εβδομάδα.

Αφού παραδέχθηκε την παντελή απουσία εθνικής στρατηγικής στα θέματα μετανάστευσης, άρχισε τα παράπονα:

Από τη μια, είπε, οι εταίροι μας μάς υποχρεώνουν να ανταποκρινόμαστε στις υποχρεώσεις που απορρέουν από τις συνθήκες (Σένγκεν κλπ.) – και επομένως να δεχόμαστε το κύμα των μεταναστών και να τους κρατούμε στο έδαφός μας – και από την άλλη η τρόικα δεν επιτρέπει προσλήψεις στην Αστυνομία και στο Λιμενικό.

Η τρόικα, είπε, ζητά μείωση 70% των εισακτέων στις σχολές, ενώ το 2010 στο Λιμενικό δεν έγινε ούτε μία πρόσληψη.

«Μπορείτε εσείς να μου κάνετε το λογαριασμό να μου πείτε πόσο είναι η μείωση του 70% του μηδέν;», αναρωτήθηκε ο κ. Παπουτσής.

Και συνέχισε το παράπονο: «Την ίδια στιγμή, η ίδια η Κομισιόν ασκεί κριτική γιατί ακόμα δεν έχουμε ενισχύσει τις δυνάμεις μας στα θαλάσσια και τα χερσαία σύνορα. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με τις τρεις νέες υπηρεσίες που νομοθετήσαμε πριν από λίγους μήνες εδώ στη Βουλή. Τις υπηρεσίες Ασύλου, Κέντρων Πρώτης Υποδοχής και την Αρχή Προσφυγών... Και η τρόικα μας επιβάλλει την απαγόρευση των προσλήψεων με αποτέλεσμα στην πρώτη χρονιά, την ημερομηνία της 26ης Ιανουαρίου που είχαμε την προθεσμία για την ενεργοποίηση της Υπηρεσίας Ασύλου, να μην είμαστε έτοιμοι».

Ερωτηθείς τι έχει γίνει επ’ αυτού, πώς δηλαδή η κυβέρνηση αντιμετωπίζει το πρόβλημα και με ποιον τρόπο το θέτει στους εταίρους-δανειστές, ο κ. Παπουτσής απάντησε πως δεν υπάρχει συνεδρίαση του Συμβουλίου των ομολόγων του υπουργών που να μην έχει θέσει το ζήτημα της αναθεώρησης της συμφωνίας του Δουβλίνου ΙΙ.

Συγγνώμη, αλλά αυτό το κορυφαίο θέμα απλώς τίθεται στα συμβούλια των 27 υπουργών δημόσιας τάξης;

Το θέτει δηλαδή ο ένας από τους 27, συμφωνούν οι δέκα, διαφωνούν οι υπόλοιποι και μετά πάνε όλοι μαζί σπίτι τους;

Το έθεσαν ποτέ ο κ. Παπανδρέου, ο κ. Παπακωνσταντίνου πριν, ο κ. Βενιζέλος τώρα, στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ή στο Eurogroup;

ΠΟΤΕ. Διότι αν το είχαν θέσει, θα κορυβαντιούσαν επί μήνες.

Ε, τότε τι διάβολο διαπραγμάτευση έκαναν και κάνουν;

Αυτό το θέμα έπρεπε να είναι το πρώτο που όφειλαν να ρίξουν στο τραπέζι από την πρώτη στιγμή. Να πουν, δηλαδή:

Κοιτάξτε, κύριοι, η οικονομία μας, τα νοσοκομεία μας, η ανταγωνιστικότητά μας, καταστρέφονται επειδή στη χώρα μας έχουν εισρεύσει 1,5 εκ λαθρομετανάστες.

Αυτό είναι κορυφαίο θέμα για μας. Αν δεν το λύσετε, αν δεν προστατέψετε τα σύνορά μας που είναι (λέμε τώρα) και δικά σας σύνορα, αν δεν σταματήσετε να χαϊδολογάτε την Τουρκία που μας επιτίθεται με τους διακινητές της, δυο δρόμοι υπάρχουν: Είτε θα πληρώνετε αγογγύστως τα χρέη μας, είτε θα ανοίξουμε τις πόρτες και θα σας τους στείλουμε πεσκέσι. Διότι μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής με 1,5 εκ λαθραίους δεν μπορούν να επιβληθούν.

Όχι μόνο δεν έθεσαν επιτακτικά το θέμα, αλλά και πρόσθεσαν τα ελλείμματα των νοσοκομείων και των μεταφορικών ΔΕΚΟ στο γενικό έλλειμμα.

Συγγνώμη, αλλά οι διαπραγματεύσεις είναι αναγκαίο να έχουν πολιτικό περιεχόμενο.

Τα κλαψουρίσματα του τύπου από τη μια μας λένε να αντιμετωπίσουμε το θέμα και από την άλλη μας απαγορεύουν να προσλάβουμε λιμενικούς, ΔΕΝ ΣΥΝΙΣΤΟΥΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ.

Οι δε κ.κ. Παπανδρέου και Βενιζέλος που παριστάνουν τώρα τους σκληρούς διαπραγματευτές, θα πρέπει κάποτε να μας πουν (το ίδιο και ο κ. Παπακωνσταντίνου) ποιο ήταν το ποιο «σκληρό» τους επιχείρημα όταν οδηγούσαν τη χώρα στα νύχια της τρόικας.