Με την ευκαιρία της γιορτής των Χριστουγέννων, επαναλαμβάνω και εφέτος την ετήσια, επίκαιρη ανάρτησή μου για τα παραδοσιακά, τελετουργικά γεννητούρια. Αν και το κείμενο είναι γραμμένο πριν κάμποσα χρόνια κυρίως από γυναικο-κεντρική σκοπιά, αναδεικνύει και το πώς τα παιδιά γεννιόντουσαν και μεγάλωναν στο πλαίσιο της διευρυμένης οικογένειας χωρίς την αποκλειστική φροντίδα του ζευγαριού των γονιών τους αλλά με πολλά πρόσωπα και των δύο φύλων στο οικογενειακό περιβάλλον να ασχολ ούνται με την ανατροφή τους, «τεκνοθετημένα» και από τον κοινωνικό περίγυρο. Μια που γίνεται τόσος, κυρίως φοβικός, λόγος για την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, προσωπικά πιστεύω ότι όσο περισσότερα ορφανεμένα, παρατημένα, «ασυλοποιημένα» παιδιά βρουν αγάπη, φροντίδα και ασφάλεια στην αγκαλιά θετών γονιών του ίδιου ή διαφορετικού φύλου που λαχταρούν να αναλάβουν νόμιμα το δύσκολο λειτούργημα της ανατροφής και που πληρούν τις –μη έμφυλες– προϋποθέσεις που ισχύουν ήδη για την τεκνοθεσία ή/και βελτιούμενες