ΠΟΛΙΤΗΣ του κόσμου ο Αλέξανδρος
Σπηλιάδης, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα και στα 17 του χρόνια πήγε
στη Γερμανία για σπουδές. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Λειψίας
πολιτικός
μηχανικός, ασχολήθηκε με τη διοίκηση επιχειρήσεων, έκανε μεταπτυχιακές
σπουδές στο Emperial του Λονδίνου. Δέκα χρόνια κράτησε το πηγαινέλα, και
εργάστηκε στην Ευρώπη.
Ταξίδεψε στην Ασία, την Αμερική, την Αφρική, γνώρισε τόπους και ανθρώπους, αλλά ως άλλος Οδυσσέας επέστρεψε στην προγονική γη, στα χωράφια του παππού Αλέξανδρου, στα Λεχαινά Ηλείας, για ν' ασχοληθεί με το χρυσάφι της πελοποννησιακής γης, το ελαιόλαδο. «Ο παππούς Αλέξανδρος αγαπούσε τη γη, ίσως εγώ την αγάπησα εξ αντανακλάσεως», λέει, χαμογελώντας.
Στα 34 χρόνια του, ο Αλέξανδρος Σπηλιάδης δεν είναι η κλασική μορφή αγρότη. Στο λόφο, που ονομάζεται Τούμπα, φύτεψε έναν τεράστιο ελαιώνα, ως συνεχιστής της παραδοσιακής φυτείας της οικογένειας.
Ο παππούς είχε τη γνώση της παράδοσης, αλλά συνήθιζε να πουλάει χύμα λάδι στην Αθήνα. Εκείνος άλλαξε τακτική, δημιούργησε νέα συσκευασία και έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στο προϊόν.
Ανακαλεί στη μνήμη του την πρώτη φορά που έπεισε κάποιον να αγοράσει το λάδι του. Από το πρώτο ραντεβού γύρισε με άδεια χέρια. Αλλά ο επόμενος πείστηκε, αφού επιστράτευσε όλη του την αυτοπεποίθηση.
Παρότι υπάρχουν πράγματα που τον στενοχωρούν, οι δυσκολίες δεν τον πτοούν αλλά τον ατσαλώνουν. Πολλές φορές συνάντησε γραφειοκρατικά εμπόδια, αλλά δεν είπε ότι θα τα παρατήσει. Ακόμη και το 2007, τότε που τα βρήκε σκούρα με τις πυρκαγιές στην Ηλεία και ένα κομμάτι του ελαιώνα καταστράφηκε.
Σήμερα καλλιεργεί 400 στρέμματα, ενίοτε αγοράζει και από άλλους παραγωγούς, εφόσον τηρούν τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Ελέγχει το προϊόν από την πρώτη στιγμή στο χωράφι, ώς το ελαιοτριβείο και τη διακίνηση.
Δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του και έχει την επιμονή και την υπομονή να περιμένει ώσπου να συνωμοτήσει το σύμπαν για να το πετύχει. Παράγει γύρω στους 25 με 30 τόνους ελαιόλαδο το χρόνο και στην ελληνική αγορά δίνει μόνο σε καταστήματα delicatessen. Παρότι είναι βιολογική η καλλιέργειά του, δεν έχει πάρει πιστοποίηση, για να μη χάσει τις αγορές στις οποίες μπαίνουν τα συμβατικά προϊόντα.
Το 2012 η συσκευασία του ελαιολάδου του «Elaia», που δημιουργήθηκε από το Bob Studio, βραβεύτηκε. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έχει καταφέρει να ανοίξει τα φτερά του στην Αμερική, τη Γερμανία, τη Σιγκαπούρη, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Ιαπωνία, και τώρα συζητεί με τον Καναδά. «Πρέπει να μάθεις τη νοοτροπία, για να καταφέρεις να πουλήσεις κάτι», εξηγεί.
Αν υπήρξαν δυσκολίες προσαρμογής στα Λεχαινά για έναν πολίτη του κόσμου; «Μου αρέσει η ζωή εδώ. Είναι πιο ανθρώπινοι οι ρυθμοί. Εχει πολύ πιο σημαντικές ευκαιρίες».
Ταξίδεψε στην Ασία, την Αμερική, την Αφρική, γνώρισε τόπους και ανθρώπους, αλλά ως άλλος Οδυσσέας επέστρεψε στην προγονική γη, στα χωράφια του παππού Αλέξανδρου, στα Λεχαινά Ηλείας, για ν' ασχοληθεί με το χρυσάφι της πελοποννησιακής γης, το ελαιόλαδο. «Ο παππούς Αλέξανδρος αγαπούσε τη γη, ίσως εγώ την αγάπησα εξ αντανακλάσεως», λέει, χαμογελώντας.
Στα 34 χρόνια του, ο Αλέξανδρος Σπηλιάδης δεν είναι η κλασική μορφή αγρότη. Στο λόφο, που ονομάζεται Τούμπα, φύτεψε έναν τεράστιο ελαιώνα, ως συνεχιστής της παραδοσιακής φυτείας της οικογένειας.
Ο παππούς είχε τη γνώση της παράδοσης, αλλά συνήθιζε να πουλάει χύμα λάδι στην Αθήνα. Εκείνος άλλαξε τακτική, δημιούργησε νέα συσκευασία και έδωσε ιδιαίτερη βαρύτητα στο προϊόν.
Ανακαλεί στη μνήμη του την πρώτη φορά που έπεισε κάποιον να αγοράσει το λάδι του. Από το πρώτο ραντεβού γύρισε με άδεια χέρια. Αλλά ο επόμενος πείστηκε, αφού επιστράτευσε όλη του την αυτοπεποίθηση.
Παρότι υπάρχουν πράγματα που τον στενοχωρούν, οι δυσκολίες δεν τον πτοούν αλλά τον ατσαλώνουν. Πολλές φορές συνάντησε γραφειοκρατικά εμπόδια, αλλά δεν είπε ότι θα τα παρατήσει. Ακόμη και το 2007, τότε που τα βρήκε σκούρα με τις πυρκαγιές στην Ηλεία και ένα κομμάτι του ελαιώνα καταστράφηκε.
Σήμερα καλλιεργεί 400 στρέμματα, ενίοτε αγοράζει και από άλλους παραγωγούς, εφόσον τηρούν τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Ελέγχει το προϊόν από την πρώτη στιγμή στο χωράφι, ώς το ελαιοτριβείο και τη διακίνηση.
Δεν αφήνει τίποτα στην τύχη του και έχει την επιμονή και την υπομονή να περιμένει ώσπου να συνωμοτήσει το σύμπαν για να το πετύχει. Παράγει γύρω στους 25 με 30 τόνους ελαιόλαδο το χρόνο και στην ελληνική αγορά δίνει μόνο σε καταστήματα delicatessen. Παρότι είναι βιολογική η καλλιέργειά του, δεν έχει πάρει πιστοποίηση, για να μη χάσει τις αγορές στις οποίες μπαίνουν τα συμβατικά προϊόντα.
Το 2012 η συσκευασία του ελαιολάδου του «Elaia», που δημιουργήθηκε από το Bob Studio, βραβεύτηκε. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι έχει καταφέρει να ανοίξει τα φτερά του στην Αμερική, τη Γερμανία, τη Σιγκαπούρη, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Ιαπωνία, και τώρα συζητεί με τον Καναδά. «Πρέπει να μάθεις τη νοοτροπία, για να καταφέρεις να πουλήσεις κάτι», εξηγεί.
Αν υπήρξαν δυσκολίες προσαρμογής στα Λεχαινά για έναν πολίτη του κόσμου; «Μου αρέσει η ζωή εδώ. Είναι πιο ανθρώπινοι οι ρυθμοί. Εχει πολύ πιο σημαντικές ευκαιρίες».
enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου