Την εν σαρκί ζωήν σου κατεπλάγησαν,
Αγγέλων τάγματα, πώς μετά σώματος, προς αοράτους συμπλοκάς,
έχώρησας άοίδιμε, και κατετραυμάτισας, των δαιμόνων τάς φάλαγγας.
Όθεν Αθανάσιε, ό Χριστός σε ήμείψατο πλουσίαις δωρεαίς. Διό
Πάτερ πρέσβευε, σωθήναι τάς ψυχάς ημών.
Αναμφισβήτητα ο πραγματικός διοργανωτής των
Ο Όσιος Αθανάσιος, κατά κόσμον Αβραάμιος, γεννήθηκε
στην Τραπεζούντα από εύπορους γονείς. Όταν γεννήθηκε είχε πεθάνει
ο πατέρας του και γρήγορα έφυγε από τη ζωή και η μητέρα του.
Την ανατροφή του ανέλαβε μια συγγενής της μητέρας του. Ο Αβραάμιος
προοριζόταν για το διδασκαλικό στάδιο. Όταν όμως, σε μια επίσκεψή
του στην Κωνσταντινούπολη, ο Βυζαντινός στρατηγός Ζεφινεζέρ
τον παρουσίασε στον φημισμένο για τις αρετές του ηγούμενο της
Μονής του Κυμινά Μιχαήλ Μαλέινο, ο Αβραάμιος αισθάνθηκε πως
ο προορισμός του ήταν άλλος. Τότε συναντήθηκε για πρώτη φορά
και με τον ανιψιό του Μιχαήλ, τον στρατηγό των Ανατολικών Νικηφόρο
Φώκα (Ρ. Lemerle, La vie ancienne de S. Athanase l'Athonite,
composee du debut du Χle siecle par Athanase de Lavra, Le Millenaire
du Mont Athos). Ο Μιχαήλ Μαλέινος είχε γεννηθεί τo 894 και είχε
καρεί μοναχός το 912. Τη Μονή του Κυμινά, στα βουνά της Βιθυνίας,
είχε ιδρύσει το 925 (L. Petit, Vie et office de Michel de Μαleinote,
Bibliotheque Hagiographique orientale 1903). Ο Αβραάμιος ακολούθησε
τον Μιχαήλ Μαλέινο στο όρος του Κυμινά, όπου και έλαβε το μοναχικό
σχήμα με το όνομα Αθανάσιος. Μέσα στα τέσσερα χρόνια της παραμονής
του στα βουνά της Βιθυνίας φθάνει στην κορυφή της μοναχικής
άσκησης «προς το μέγα της ησυχίας στάδιον» και καταφεύγει τελικά
«εν ιδιαζοντί τίνι και ησυχαστικώ τόπω», όχι μακριά από τη Μονή
Κυκλησή. Την εποχή αυτή επισκέπτεται τον θείο του Μιχαήλ ο στρατηγός
των Ανατολικών Νικηφόρος Φωκάς, μαζί με τον αδελφό του μάγιστρο
Λέοντα, που αργότερα έλαβε τον τίτλο του «κουροπαλάτη». H ομολογία
του Μιχαήλ Μαλέινου, σύμφωνα με την οποία έδωσε στον Αθανάσιο
«την της χάριτος διαδοχήν», έχει προκαλέσει διαταραχή (ανάμεσα
στους μοναχούς, στη σκήτη της μετανοίας του. Ο Αθανάσιος φεύγει
για το Όρος, όπου ασκητεύει άγνωστος και μόνος. Εκεί πληροφορείται
ότι ο μάγιστρος Λέων έχει λάβει τον τίτλο του «Μαγίστρου των
Σχολών της Δύσεως». Φοβάται μήπως αποκαλυφθεί, γι' αύτο αλλάζει
όνομα από Αθανάσιος σε Βαρνάβας και πηγαίνει να κρυφτεί στην
περιοχή του Ζυγού, κοντά σε γέροντα ασκητή, προσποιούμενος τον
αγράμματο δόκιμο. Ο Νικηφορος Φωκάς, που στο μεταξύ έχει πάρει
«την αρχήν απάσης Ανατολής», προσπαθεί να ανακαλύψει τον Αθανάσιο.
Υποπτεύεται ότι κρύβεται στον Άθω και γράφει στον «Κριτή του
Θέματος της Θεσσαλονίκης». Αυτός, με τη σειρά του, απευθύνεται
στον Πρώτο του Αγίου Όρους Στέφανο, ο οποίος, ύστερα από περιπέτειες,
ανακαλύπτει τον Αθανάσιο-Βαρνάβα κατά την ετήσια σύναξη στο
Πρωτάτο.
Ο μάγιστρος Λέων Φωκάς, μετά τη νίκη του εναντίον
των Σκυθών νομάδων (Ούγγρων), το 958/959, πηγαίνει στον Άθω
για να συναντήσει τον Αθανάσιο. Οι Αθωνίτες, που έχουν πληροφορηθεί
πια για την πνευματική προσωπικότητα του Αθανασίου, αρχίζουν
να συγκεντρώνονται γύρω του. Ο Αθανάσιος καταφεύγει στην άκρη
του Άθω, στο ακρωτήριο Μελανά. Δεν έχει περάσει ένας χρόνος
και φθάνει μήνυμα του στρατηγού Νικηφόρου Φωκά από την Κρήτη,
όπου είχε εκστρατεύσει για να καταστρέψει το ορμητήριο των Αγαρηνών
πειρατών. Οι Αθωνίτες συμβουλεύουν έντονα τον Αθανάσιο να βοηθήσει
τον Νικηφόρο Φωκά και να φροντίσει για την απελευθέρωση τόσων
αιχμαλώτων συνασκητών τους. Όταν φθάνει στην Κρήτη ο Αθανάσιος,
οι Σαρακηνοί έχουν στο μεταξύ νικηθεί από τον ένδοξο στρατηγό
Νικηφόρο Φωκά. Κατά το ετήσιο διάστημα της παραμονής του στο
νησί, ο Νικηφόρος επαναλαμβάνει στον Αθανάσιο την επιθυμία του
να μονάσει, και το παραχωρεί κάθε διευκόλυνση για να ιδρύσει
ένα κατάλληλο προς της μοναχικές του πεποιθήσεις κοινόβιο.
Ο Αθανάσιος αρχίζει με μεγάλους κόπους την
ανίδρυση του μοναστηρίου της Λαύρας, του τόπου της μετάνοιας
του Νικηφόρου, το 961, τον χρόνο που κοιμήθηκε ο πνευματικός
του πατέρας, ο μεγάλος ασκητής Μιχαήλ Μαλέινος. Στις 16 Αυγούστου
963 ο Νικηφόρος Φωκάς στέφεται αυτοκράτορας. Ο Αθανάσιος εγκαταλείπει
την ανίδρυση της Λαύρας και φεύγει για την Κύπρο. Οι ικεσίες
του αυτοκράτορα, η ανανέωση της ομολογίας του για την αμετάθετη
απόφαση του να μονάσει και μια γενναία οικονομική βοήθεια τον
πείθουν να επιστρέψει και να συνεχίσει το έργο του. Χτίζει λοιπόν
γύρω από το καθολικό κελιά, μαγειρίο, τράπεζα, νοσοκομεία, ξενώνες,
υδραγωγείο, μύλο. Από παντού έρχονται μοναχοί για να επανδρώσουν
τη μεγάλη μονή που χτίζει ο Αθανάσιος, με επιχορήγηση του αυτοκράτορα,
ο οποίος θα είναι αύριο συμμοναστής τους. Στο τυπικό της ανίδρυσης
της Λαύρας ο Αθανάσιος περιγράφει τους αγώνες του για να εξημερώσει
τον άγριο τόπο: «όσους δε κόπους και συντριβάς πεπόνθαμεν και
πειρασμούς και ταλαιπωρίας υπομεμενήκαμεν και δόσεις εξόδων
καταβεβλήμεθα εις τε λατομίας και κατορύξεις και χωμάτων και
λίθων εκφόρησιν και φυτών και θάμνων και δένδρων εκτομήν και
έκσπασιν, προς το δείμασθαι τον άγιον της υπεραγίας Θεοτόκου
ναού, την τε της Λαύρας άπασαν κατασκήνωσιν...».
Ο θάνατος του Νικηφόρου Φωκά (11.12.969) δίνει
την ευκαιρία στους εχθρούς του Αθανασίου, που σκανδαλίστηκαν
από την οικοδομική του δραστηριότητα, να τον κατηγορήσουν στον
νέο αυτοκράτορα Ιωάννη Τσιμισκή πως αλλοιώνει τον χαρακτήρα
του Όρους: «οικοδομάς γαρ ανήγειρε πολυτελείς και πύργους και
λιμένας ενήργησεν, επιρροάς τε υδάτων κατήγαγε και ζεύγη βοών
ωνήσατο και εις κόσμον ήδη το Όρος μετεποίησεν, αγρούς και καρπούς
γεννήματος εποίησεν... ότι τε τους αρχαίους νόμους παρακινεί
και μεταποιείται τα παλαιά έθη και όρους». Και μόνο από το περιεχόμενο
της κατηγορίας διαβλέπει κανείς τις τάσεις που υπήρχαν πάντα
στο Όρος. Από τη μια μεριά ο ανοργάνωτος ασκητισμός, ο αναχωρητισμός,
με επικεφαλής τον περίφημο Παύλο τον Ξηροποταμηνό, και από την
άλλη οι προϋποθέσεις για ένα οργονωμένο και πειθαρχημένο κοινοβιακό
σύστημα.
Ο αυτοκράτορας στέλνει στο Όρος τον ηγούμενο
της Μονής του Αγίου Ιωάννου του Στουδίου Ευθύμιο, ο οποίος συγκεντρώνει
στον ναό του Πρωτάτου τους ηγούμενους και βάζει τις βάσεις ενός
νέου τυπικού (971 ή 972) που κυρώθηκε με αυτοκρατορικό χρυσόβουλλο,
του περίφημου Τράγου. Η περγαμηνή αυτή, που έχει κατασκευαστεί
από δέρμα τράγου και φυλάσσεται στα αρχεία της Ιεράς Κοινότητος
στις Καρυές, έχει διαστάσεις 0,3165 / 0,485 και είναι το παλαιότερο
έγγραφο που σώζεται με αυτοκρατορική υπογραφή. Ο Αθανάσιος στηρίχθηκε
στους κανόνες του Θεοδώρου του Στουδίτη και συνέταξε το τυπικό
της Λαύρας, πού υπήρξε κατόπιν το υπόδειγμα της διοργανώσεως
και των άλλων μονών («του οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών και
ομολογητού Θεοδώρου, ηγουμένου του Στουδίου». Ο Άγιος Αθανάσιος
συμπλήρωσε το «τυπικόν» με τη «διατύπωσιν» και την «υποτύπωσιν»,
όπου καθορίζονται οι λειτουργίες, τα γεύματα και κάθε λεπτομέρεια
λειτουργίας του κοινοβίου.
Ο Νικηφόρος Φωκάς είχε προικίσει τη Μονή της
Λαύρας με μέρος από τις κρατικές προσόδους και της είχε δωρήσει
πολλά μετόχια, άγια λείψανα και έργα τέχνης. Μετά τη δολοφονία
όμως του αυτοκράτορα από τους ανθρώπους του Ιωάννη Τσιμισκή,
ο Αθανάσιος δεν θέλησε πια να ξαναπάει στην Κωνσταντινούπολη,
μπόρεσε όμως να εξασφαλίσει προστασία για τη Λαύρα του, στέλνοντας
τον μαθητή του Ιωάννη τον Ίβηρα στον πατριώτη του νέο αυτοκράτορα
Ιωάννη Τσιμισκή. Με αυτό τον τρόπο κατόρθωσε να διπλασιάσει
τα εισοδήματα του μοναστηριού και να αποκτήσει αργότερα πολλά
κτήματα στη Χαλκιδική και στον Άθω από τον Βασίλειο Β΄ τον Βουλγαροκτόνο.
Tα κτήματα της μονής πολλαπλασιάστηκαν κατά τους επόμενους αιώνες
είτε με αυτοκρατορικά χρυσόβουλλα, είτε με αφιερωτήρια ιδιωτών.
Η ίδρυση και λειτουργία της Λαύρας αποτελεί
σταθμό, γιατί από τότε τα ψαθοκάλυβα των αναχωρητών αντικαθιστούν
οι «ευκτήριοι οίκοι». Ο όσιος Αθανάσιος επέβλεπε προσωπικά κάθε
λεπτομέρεια οργανωτική της μονής και παρακολουθούσε κάθε οικοδομική
δραστηριότητα. Η υπερβολική κόπωση υπήρξε μοιραία για τη ζωή
του. Ανεβασμένος «επί της τεκτονικής κλίμακος» για να παρακολουθήσει
την πρόοδο των εργασιών ανοικοδομήσεως του καθολικού, έπεσε
μαζί με τους μαΐστορες και «εκοιμήθη» στις 5 Ιουλίου του 1000
ή 1001.
Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή
Ο Άγιος Αθανάσιος, όπως αναφέρεται στον κατά πλάτος βίο του, κατήγετο από τα μέρη της Ανατολής, από την Τραπεζούντα. Μόλις τελείωσε την έξωθεν παιδεία - ήτο φιλόλογος - ελκυσθείς υπό της Θείας Χάριτος, εγκατέλειψε τα εγκόσμια και προσεχώρησε στο μοναχισμό από νεαράς ηλικίας, υπό την πρόνοια του κατά σάρκα θείου του, του οσιωτάτου πατρός Μιχαήλ του Μαλεήνου.
Όταν κάποτε, επεσκέφθησαν οι νεαροί στρατηγοί
Νικηφόρος και Λέων, οι διαδραματίσαντες μετέπειτα σπουδαίο ρόλο
στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία, τον όσιο Μιχαήλ το Μαλεήνο, τον
πνευματικό πατέρα του Αγίου Αθανασίου, για να εξομολογηθούν,
ο Όσιος Μιχαήλ τους οδήγησε στο μέρος όπου ησύχαζε ο Άγιος Αθανάσιος,
τριακοντούτης τότε, λέγοντας τους ότι θέλει να τους επιδείξει
ένα θησαυρό. Και μετά την συνάντηση και συνομιλία πού είχαν
μαζί του, εθαύμασαν, διότι πραγματικά επρόκειτο περί ενός μεγάλου
θησαυρού.
Από τότε έλαβαν εντολή «αυτώ τούτω τω μοναχώ
αναθέσθαι τους λογισμούς δια βίου παντός». Έκτοτε συνέχισαν
οι, δύο μεγάλοι άνδρες να έχουν ως πνευματικό οδηγό τον Όσιο
Αθανάσιο, έως τέλους του βίου τους.
Με τον Νικηφόρο δε τόσο συνεδέθησαν, ώστε έδωσαν
αμοιβαία υπόσχεση να ζήσουν πάντοτε μαζί σαν μοναχοί. Η υπόσχεση
εκ μέρους του Νικηφόρου παρέμεινε ατελής, διότι ως στρατηγός
εκλήθη να απελευθέρωση την Κρήτη από τους πειρατές, υστέρα όμως
εβασίλευσε δια της βίας και εδολοφονήθη, χωρίς να κατορθώσει
να φυλάξει την υπόσχεσή του. Δεν έπαυσε όμως να προνοεί της
Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Αθανασίου.
Ο Όσιος Αθανάσιος, φεύγοντας από τα μέρη της
Βιθυνίας, έρχεται στον Άθωνα. Επισκεφθείς τις Καρυές, κέντρο
της τότε μοναστικής ζωής, δεν απεκάλυψε ποίος ήτο, αλλά προσεποιήθη
τον αγράμματο και τον αγροίκο. Πολλές φορές ο Γέροντας του προσπαθούσε
να του μάθη το αλφάβητο, για να διαβάζει την ακολουθία του.
Αυτός όμως προσεποιείτο ότι δεν έχει τέτοια ικανότητα προς μάθηση.
Στους γέροντες του Πρωτάτου πού παρακινούσαν τον γέροντα να
μάθη τον υποτακτικό του γράμματα, απαντούσε με απλότητα, ότι
είναι στενοκέφαλος και δεν μπορεί να μάθη.
Τέλος όμως, απεκαλύφθη ποιος ήτο, από αυτούς
που τον εγνώριζαν και ηναγκάσθη να ομολογήσει ότι ήτο περιβόητος
Αθανάσιος. Εφ' όσον πλέον έγινε γνωστός και δεν ημπορούσε να
συνεχίσει στην αφάνεια που τόσο αγαπούσε, εξεκίνησε περιερχόμενος
το Άγιο Όρος, αναζητώντας κατάλληλο τόπο. Έφθασε μέχρι τα ανατολικότερα
μέρη του Όρους, στα λεγόμενα Μελανά, όπου στην αρχή έμεινε για
λίγο διάστημα εις ένα σπήλαιο για ησυχαστική ζωή. Μετά όμως,
επιμόνως παρακινούμενος από τον Νικηφόρο, άρχισε την ανέγερση
της Λαύρας. Πριν όμως καλά-καλά τελειώσει η ανοικοδόμηση της
Μονής, ήλθε είδηση στον Άγιο, ότι ο Νικηφόρος έγινε αυτοκράτωρ.
Με πολλή λύπη τότε ο Άγιος, διότι αυτό σήμαινε την εκ μέρους
του Νικηφόρου αθέτηση της υποσχέσεως του πού είχε δώσει στον
Θεό να γίνει μοναχός, αλλά και από ταπείνωση, μισοδοξία και
αγάπη προς την ησυχία, εγκαταλείπει την Λαύρα, στέλλει στον
Νικηφόρο μια ελεγκτική επιστολή και με ένα μαθητή του, τον Αντώνιο,
αναχωρεί για την Κύπρο. Ευρισκόμενος όμως στην Κύπρο λαμβάνει
πληροφορία από τον Θεό να γυρίσει πίσω, να αποτελειώσει το έργο
του. Γυρίζει λοιπόν πάλι πίσω και συνεχίζει το προηγούμενο του
έργο. Και οικοδομώντας την Λαύρα ο Άγιος, έγινε στυλοβάτης της
Αθωνικής μοναστικής ζωής.
Κατόρθωσε να φέρει τα διάφορα μονήδρια, Σκήτας,
και ησυχαστήρια πού ήσαν σε μια κατάσταση απομονώσεως, σε κοινωνία
μεταξύ τους, αλλά και με τους ιδικούς του μαθητάς, πού ευρίσκοντο
εντός της Μονής. Έτσι σιγά-σιγά ήρχοντο και υπετάσσοντο εις
αυτόν. Έμεναν φυσικά στα ησυχαστήρια τους, αλλά πνευματικά εξηρτώντο
από αυτόν. Και τότε πραγματικά προεκάλεσε την μεγάλη αυτή ισορροπία,
επάνω στην οποία συνίσταται, εάν θέλωμε να είμεθα ειλικρινείς,
η μακροβιότης του Αθωνικού μοναχισμού. Γι' αυτό και δικαίως
πρέπει να ονομάζεται ο αναντικατάστατος, τρόπον τινά, ρυθμιστής,
ηγούμενος και κυβερνήτης του Αθωνικού μοναχισμού. Επέτυχε, όπως
είπα, το απρόσιτο, το διχασμένο και το μεμενωμένο των Πατέρων
μέσα στον Άθωνα, να το ενώση υπό μίαν γνώμη, να αποδώσει την
ελευθερία στην προσωπικότητα, να πείσει τον καθένα ότι μπορεί
να γίνει μοναχός τηρώντας κατά δύναμη την Πατερική φιλοσοφία.
Και εφήρμοσε πραγματικά το παρεμφερές ρήμα
του Παύλου: «ο διακονών εν τη διακονία, ο προϊστάμενος εν σπουδή»
και τρόπον τινά, «ο ησυχάζων εν τη νήψει». Γι'αυτό για μας τους
αγιορείτας μοναχούς, ο Όσιος Αθανάσιος, δεν είναι ένας απλός
Άγιος, από τους τόσους πολλούς, αλλά είναι κατ' εξαίρεση ο πνευματικός
Πατήρ πάντων. Στην προσωπικότητα του, στην πατρική του στοργή
και πρόνοια, στην πεφωτισμένη του διάνοια, στην διακριτικότητα
του, ευρίσκει ο κάθε ένας από μας, εις όλας τάς γενεάς, αυτό
πού του αναλογεί και μπορεί κάλλιστα και απρόσκοπτα να συνεχίζει
την πορεία του με την μακαριά ελπίδα ότι επιτυγχάνει στην μοναστική
ζωή.
Δύο πράγματα χαρακτηρίζουν κατ' εξαίρεση τον
μεγάλο αυτό φωστήρα. Το μεν ένα είναι η άκρα φιλοπονία, η συνεχής
άρση του σταυρού, την οποία θεωρεί ως το πλέον απαραίτητο στοιχείο,
ως την σπονδυλική στήλη της μοναστικής αγωγής. Μέσον ως επί
το πλείστον, της ησυχαστικής αγωγής, την οποία συνέχιζε από
την αρχή πριν να αναλάβει τις μεγάλες του ευθύνες. Τόσο δε εθέλγετο
από την ασκητική διάθεση πού πολλάκις παρεπονείτο ότι, χωρίς
να είναι ο πόθος του αυτός, εμβήκε σε τόσες κοινωνικές μέριμνες,
του μοναστικού φυσικά ιδιώματος. Και επιθυμούσε διακαώς να ευρεθεί
πάλι χωρίς μέριμνες, και να συνεχίσει κατά τον πόθο του, κατά
μονάς την ησυχαστική ζωή, την οποία πολλές φορές εφήρμοζε στο
σπήλαιο του, πού ευρίσκεται έξωθεν προς τα νοτιοανατολικά μέρη
της Λαύρας, στην λεγομένη Βίγλαν.
Το δεύτερο είναι το στοιχείο της αγάπης, τη
κοινωνικότητας και της αλληλεγγύης. Αν και ευρίσκετο ως προς
τον εαυτό του αυστηρότατος ασκητής και φιλοπονώτατος, ως προς
τον πλησίον του ήτο πάντοτε φιλόστοργος και πλήρης αγάπης. Και
η πολλή του αγάπη και στοργή, πραγματικά συνέδεσε και συνεχίζει
να συνδέει τον Αθωνικό μοναχισμό και αυτό πιστεύομε θα συνεχιστή
έως της συντέλειας, από όσα αποδεκνύει η θεία πρόνοια, μέσω
της ακοιμήτου πρεσβείας του μεγάλου τούτου φωστήρος. Φυσικά
αν επιχειρήσωμε εμείς να τον περιγράψωμε, θά τον μειώσωμε. Άλλα
τα ελάχιστα τούτα, σαν ένα χρέος απαραίτητο τα αναφέραμε, για
να αφυπνίσωμε ο καθένας τον εαυτό μας και να μιμηθούμε κάτι
από τις ποικίλες και πολλαπλές του αρετές. Τόση ήτο η πρόνοία
του στο να στηρίζη το ποίμνιό του ούτως ώστε εκάθητο στο αριστερό
μέρος του Αγίου Βήματος και κατά την ώρα της ακολουθίας ακόμη,
εδέχετο εκεί προς εξομολόγηση τους αδελφούς, όχι μόνο της μονής
του, αλλά και πολλούς άλλους.
Μέσα στο πανελεύθερο πνεύμα της πατρικής του
στοργής, για να αναπαύσει όλες τις φυσιογνωμίες και να αυταρκέση
εις όλους τους χαρακτήρες, και στους πλέον αδυνάτους και στους
πλέον ισχυρούς, δεν παραμέλησε να χρησιμοποιήσει και την ανθρώπινη
γνώση, μέσα στην εφευρετικότητα, στο να μεταβάλει και να κάνη
ανετότερη την ζωή, ούτος ώστε και οι ασθενέστεροι και αδύνατοι
στο χαρακτήρα να καυχώνται για την μοναστική τους ιδιότητα,
και να μην αποθαρρύνονται. Εδημιούργησε, μέσα στην ευρύτητα
της πατρικής του προνοίας, ένα πρόγραμμα, πού τότε όχι μόνο
δεν υπήρχε, αλλά και κατά τα έθιμα του απομονωμένου τρόπου της
μοναστικής ζωής στον Άθωνα, εθεωρείτο ως κατακριτέο. Κατεσκεύασε
λιμάνια, δρόμους, αποθήκες, αμπελώνες, κήπους και ό,τιδήποτε
άλλο μπορούσε να προκαλέσει μέσα στα επιτρεπτά μέσα, την στοιχειώδη
άνεση εις όλους τους ανθρώπους, πού ημπορούσαν και ήθελαν να
γίνουν μοναχοί. Αλλά τούτο εδημιούργησε παρεξηγήσεις και όπως
αναφέρεται στον βίο του, εθεωρήθη ως «εισάγων καινά δαιμόνια»·
εν συνεχεία εσυκοφαντήθη και εκινήθη ενάντιο του η διοικητική
αρχή του Αγίου Όρους. Επρόκειτο δε να τον δικάσουν, διότι δήθεν
παρεβίασε τα προγράμματα και τον τύπο της ησυχίας των Πατέρων.
Τότε ακριβώς επενέβη προσωπικά η Δέσποινα μας
Θεοτόκος και αυτούς μεν καθησύχασε, αυτόν δε ενεθάρρυνε να συνέχιση
και να μην ολιγοψυχήση και εγκατάλειψη το έργο του. Στις παρουσιαζόμενες
μάλιστα δυσχέρειες, όταν οικονομικώς δεν ημπορούσε να φέρει
εις πέρας το τεράστιο έργο το οποίο εξεκίνησε, τότε παρίστατο
η Δέσποινα μας, και του έδιδε θάρρος. Τόσο δε οι υποσχέσεις
Της ήταν ζωντανές, αισθητές και βέβαιες, ώστε κάποτε, όταν δεν
υπήρχε πλέον τίποτε μέσα στην αποθήκη και μέσα στο οικονομεΐο,
επαρουσιάσθη μόνη Της και είπεν ότι, «εγώ θα είμαι η Οικονόμος
της Μονής πλέον, για να μην έχετε μέριμνα». Και πράγματι, πολλές
φορές έδωσε την ευλογία Της και εγέμισαν πάλι οι αποθήκες τρόφιμα,
σε μια δυσχέρεια όπου οι πολλοί εργάτες και το πλήθος και οι
μοναχοί δεν μπορούσαν να αυταρκέσουν. Και έκτοτε η Αγιωτάτη
αυτή Μονή δεν έχει ποτέ οικονόμο, όπως είναι το σύστημα των
Μονών, αλλά παραοικονόμο. Και μία των εικόνων της, η οποία ευρίσκετο
τότε στο οικονομείο και έδειξε το θαύμα, η λεγομένη Οικονόμισσα,
υπάρχει ακόμα εκεί και μπροστά εις αύτη την εικόνα και θαύματα
πολλά έχουν γίνει και με ιδιαιτέρα ευλάβεια οι μοναχοί απευθύνουν
τις ευχαριστίες τους· πολλές φορές εφάνη να ευλογεί και να πληθύνει
τα υποστατικά και τις διάφορες ύλες και ανάγκες της Μονής.
Για όλους μας και για ένα έκαστον, ο μέγας
Γέρων και προστάτης και ηγούμενος και πνευματικός πατήρ, είναι
ο οσιώτατος πατήρ ημών Αθανάσιος, ο οποίος είναι ο συνεχιστής,
προνοητής του Αγίου Όρους, για να μην ειπούμε και όλου του ανατολικού
μοναχισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου