Ενέχυρο ακόμα και τα σπίτια...

ΕΝΕΧΥΡΟΔΑΝΕΙΣΤΗΡΙΑ

(26/05/2015 09:31)

Πριν από περίπου 6 χρόνια, όταν η οικονομική κρίση άρχισε να μας χτυπά την πόρτα για τα καλά, έκαναν την εμφάνισή τους, τα ενεχυροδανειστήρια, τα οποία ξεφύτρωναν σε κάθε γωνιά της Αθήνας σαν τα μανιτάρια, ενώ  λίγο αργότερα το ίδιο συνέβαινε και στις πόλεις  της περιφέρειας.

Σήμερα, όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται το ίδιο καλά για τους «ειδήμονες» του χρυσού και των κοσμημάτων που βλέπουν τις επιχειρήσεις τους να βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. Ήδη όσοι μπήκαν στο χώρο απλά και μόνο για να κερδοσκοπήσουν για ένα μικρό χρονικό διάστημα τώρα ασχολούνται με κάτι άλλο. Και αυτό όχι γιατί δεν υπάρχει πια κρίση και ανάγκη για ζεστό χρήμα, αλλά γιατί ο περισσότερος κόσμος δεν έχει κάτι άλλο να δώσει για ενεχυρίαση ή ακόμα και για πώληση, ενώ τα νέα κοσμήματα κυκλοφορούν στην αγορά με το σταγονόμετρο.
Συναντήσαμε δύο νέους ανθρώπους που ασχολούνται τα τελευταία χρόνια μ’ αυτή την «παρεξηγημένη» δουλειά και μας μίλησαν για  τη φύση της, τις χιλιάδες ιστορίες που έχουν ακούσει αλλά και την ανθρωπιά με την οποία προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα χρυσαφικά των πελατών τους, τα οποία κρατάνε στα μαγαζιά τους, για πολλούς μήνες, ενώ άλλοι στη θέση τους θα τα είχαν στείλει ήδη στο πλησιέστερο χυτήριο.

Η κοινωνική διάσταση

Και η πρώτη ερώτηση είναι φυσικά γιατί το κάνουν αυτό, τη στιγμή που και οι ίδιοι καλούνται να συντηρήσουν τις επιχειρήσεις τους. Ο Γιώργος Μπίνης από το «Pyrgos Gold», μας εξηγεί πως σε μια κλειστή κοινωνία, όπως είναι δική μας δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι με κανόνες ανθρωποφαγίας. «Ζούμε στην ίδια πόλη, σε μια μικρή κοινωνία και πάνω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι. Τους πελάτες μου θα τους δω έξω, θα πάω στα μαγαζιά τους, είναι διαφορετικά από την Αθήνα που επικρατεί το χάος, αλλά κυρίως εγώ σαν χαρακτήρας είμαι έτσι. Στην ίδια κατεύθυνση και ο Ανδρέας Νικολόπουλος από το «SARAFIS GOLD» υπογραμμίζει πως οι κοινωνικοί λόγοι δεν τον αφήνουν να συμπεριφερθεί χωρίς έλεος σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν πρόβλημα. «Για να περάσει κάποιος την πόρτα μου, σημαίνει ότι έχει πρόβλημα, δε μπορώ να τον «δαγκώσω». Πέρα από τη συναλλαγή που μπορεί να διαρκέσει 10 λεπτά εγώ μιλάω με τους ανθρώπους και προσπαθώ να δω την ανθρώπινη διάσταση» σημειώνει.
Υπάρχουν περιπτώσεις που όμως μας εξομολογούνται ακόμα και οι ίδιοι λυγίζουν μπροστά στις ανθρώπινες ιστορίες που καλούνται να αντιμετωπίζουν. Ο Γιώργος Μπίνης θυμάται μια περίπτωση, όπου κάποιος συγγενής του ατόμου που έδινε κοσμήματα βρισκόταν στο νοσοκομείο και τα είχε άμεση ανάγκη, ενώ το κλίμα ήταν ιδιαίτερα φορτισμένο «βάλαμε τα κλάματα όλοι εδώ μέσα, και δεν μπορούσαμε να συνέλθουμε για ώρα» μας λέει.

Ο Ανδρέας Νικολόπουλος μας εξιστορεί ένα περιστατικό που του συνέβη μόλις λίγες εβδομάδες μετά το άνοιγμα του καταστήματός του. «Βρισκόμουν με μια πελάτισσα όταν ξαφνικά χτυπάει το κουδούνι και αντικρίζω μια ηλικιωμένη γυναίκα, η οποία από την ταραχή της δεν είχε ντυθεί. Είχε έρθει εδώ με το μπουρνούζι και τις παντόφλες και επειδή δεν είχε κοσμήματα μου ζήτησε να της ενεχυριάσω το σπίτι της, και όταν της απάντησα ότι δεν το κάνω αυτό που είπε να της συστήσω κάποιον τοκογλύφο και πάλι φυσικά αρνήθηκα. Ήταν απελπισμένη που στο τέλος μου πρότεινε να με κάνει συνδικαιούχο στα χρήματα της σύνταξής της. Δεν μπόρεσα φυσικά να την εξυπηρετήσω. Ήταν για λόγους υγείας παιδιού της απ’ ότι κατάλαβα. Η γυναίκα αυτή με συγκλόνισε. Θυμάμαι ακόμα και σήμερα το πρόσωπό της» μας λέει με συγκινημένο ύφος.

Το προφίλ

Από ποιες κοινωνικές και ταξικές κατηγορίες είναι όμως οι άνθρωποι που καταφεύγουν σε ενεχυροδανειστήρια προκειμένου να εξασφαλίσουν ρευστό για τις τρέχουσες ανάγκες τους; Σίγουρα όπως και οι δύο μας λένε, είναι όσοι πάντα αντιμετώπιζαν προβλήματα και  έσπευσαν σχεδόν αμέσως να δώσουν χρυσαφικά, παλαιά κοσμήματα και λίρες για να καλύψουν τις ανάγκες τους. Όμως η κρίση δημιούργησε προβλήματα σε πολλές άλλες κοινωνικές ομάδες. Όπως μας εξομολογούνται και οι δύο τα μαγαζιά τους έχουν επισκεφτεί τα τελευταία χρόνια καθημερινοί άνθρωποι, οικογενειάρχες, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που το εισόδημά τους δε φτάνει για να καλύψουν τρέχουσες ανάγκες, όπως είναι οι λογαριασμοί των ΔΕΚΟ, η εφορία ή τα δίδακτρα των φροντιστηρίων, αλλά και άνθρωποι που δε θα φανταζόταν ποτέ κανείς ότι θα έπεφταν ποτέ στην ανάγκη κανενός «έχω δει επιχειρηματίες που κάποτε μεσουρανούσαν, να έχουν άμεση ανάγκη» λέει χαρακτηριστικά ο Ανδρέας. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι ζητούν εχεμύθεια τονίζει ο Γιώργος και εμπιστοσύνη, σε μια κοινωνία που περιμένει στη γωνία για να σε κακοχαρακτηρίσει.

Τι ενεχυριάζουν

Ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς οδηγείται σε ενεχυρίαση. Χρυσά και ασημένια κοσμήματα όπως δαχτυλίδια, βέρες, σταυροί, και αλυσίδες μέχρι και χρυσά δόντια, σκευή και μαχαιροπίρουνα, ενώ πολλοί είναι εκείνοι που θέλουν να ξεφορτωθούν ηλεκτρικές συσκευές, αυτοκίνητα ακόμα και σπίτια, ωστόσο με τα τελευταία κανείς από τους δύο ενεχυροδανειστές που επισκεφτήκαμε δεν ασχολείται.

Οι κίνδυνοι

Ο Ανδρέας Νικολόπουλος πάντως επισημαίνει και τους κινδύνους που υπάρχουν σ’ αυτή τη δουλειά καθώς μπορεί ο οποιοσδήποτε να τον πλησιάσει και του παρουσιάσει ως δικό του ένα αντικείμενο αγνώστου προέλευσης. «Κάνω κουβέντα πολλές φορές για να καταλάβω και ποιον έχω απέναντι μου. Έχω έναν οικογενειάρχη με πραγματικό πρόβλημα ή ένα  απατεώνα που μου έφερε εδώ προϊόντα ληστείας ή ψεύτικα κοσμήματα. Ακόμα έχω ακούσει ότι στη δουλειά μας υπάρχουν και κυκλώματα αρχαιοκαπηλίας, για αυτό προσπαθώ να είμαι προσεκτικός. Το μόνο εύκολο είναι να μπλέξεις, όμως θέλω να έχω την συνείδησή μου καθαρή» υπογραμμίζει.
Και ο Γιώργος Μπίνης και ο Ανδρέας Νικολόπουλος πάντως δεν αισθάνονται ότι κουβαλούν καμία ρετσινιά, παρά τα ποικίλα σχόλια. «Είμαστε χρήσιμοι και εμείς γιατί δεν υπάρχει ρευστότητα και οι τράπεζες έχουν κλείσει την κάνουλα. Τα κοσμήματα τι να τα κάνει ο κόσμος σήμερα όταν δεν έχει να πληρώσει βασικές ανάγκες; Εμείς καλώς ή κακώς δίνουμε λύση. Και πάντα προσπαθούμε να εξηγήσουμε στον κόσμο ότι πρόκειται για αντικείμενα και τίποτα παραπάνω» μας λέει ο Γιώργος Μπίνης, που ήδη όπως και ο Ανδρέας, σκέφτεται την επόμενη μέρα σε έναν κλάδο που δεν φαίνεται πως θα προχωρήσει και πολύ ακόμα. «Όποιος σου πει πως η δουλειά μας έχει μέλλον ή δεν ξέρει τι του γίνεται ή σου λέει ψέματα» είναι η αφοπλιστική αλήθεια που εξομολογείται ο Ανδρέας.

Βασίλης Σφήνας

(vasilis.sfinas@gmail.com)

patrisnews.com