Συγγενείς και φίλοι χθες το απόγευμα στο ετήσιο μνημόσυνο των νεκρών στις φονικές πυρκαγιές του 2007
Μπορεί οι μέρες και τα χρόνια να περνούν, ο χρόνος αν και ανελέητος απαλύνει συχνά τον πόνο, μα δεν λυτρώνει, γιατί οι φλόγες ακόμα καίνε στις ψυχές των γονιών, των συγγενών, των φίλων, που έχασαν αγαπημένα πρόσωπα στη μεγάλη πυρκαγιά της 24ης Αυγούστου 2007 στην Αρτέμιδα της Ζαχάρως. Αυτή τη μέρα που σημάδεψε βαθιά τον τόπο, οι οικογένειες των αδικοχαμένων θυμάτων που έσβησαν μέσα στις φλόγες, συγκεντρώθηκαν χθες το απόγευμα για το καθιερωμένο τρισάγιο, για να μνημονεύσουν τους αγαπημένους τους, στο σημείο που η μάνα με τα τέσσερα παιδιά και τη γιαγιά τους, οι πυροσβέστες, καθώς και ο αγροφύλακας και τόσοι άλλοι άνθρωποι ξεψύχησαν στην Αρτέμιδα.
Ένα βουβό από τον πόνο και τις μνήμες ανθρώπινο ποτάμι, πήρε το δρόμο για το ξωκλήσι που έχει χτιστεί ανάμεσα στους λόφους, εκεί που χάθηκε η οικογένεια Παρασκευόπουλου και γύρω τόσοι άλλοι που προσπαθώντας να γλιτώσουν από τις φλόγες έτρεξαν πιστεύοντας ότι μπορούν να σωθούν. Μανάδες και αδέλφια μαυροφορεμένα, υποβασταζόμενα από συγγενείς…
Στη δέηση που έγινε εκεί καθώς και στο μοιραίο σημείο του δρόμου, όπου τα μνήματα και τα αναμμένα καντήλια προκαλούν ρίγη και στέκουν εκεί για να θυμίζουν τη φρίκη, χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Τριφυλίας και Ολυμπίας κ.κ. Χρυσόστομος. Πρόσωπα σκαμμένα από τον πόνο τα πρόσωπα των συγγενών, που τόσα χρόνια μετά δεν μπορούν ακόμα να πιστέψουν ότι τόσο άδικα έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους που βρέθηκαν την λάθος στιγμή, στον λάθος τόπο. Η μοτοσικλέτα του αγροφύλακα Γιάννη Σιορδίνη, στέκει ακόμα στο ίδιο σημείο, σκουριασμένη, έτσι όπως έμεινε μετά την φωτιά με λίγα λουλούδια στο τιμόνι που τοποθέτησαν συγγενείς και φίλοι Ο κόσμος στο ξωκλήσι που χτίστηκε στη μνήμη των μελών της οικογένειας Παρασκευόπουλου, της μάνας και των τεσσάρων παιδιών, ήταν αρκετός και αυτή τη φορά, ενώ οι συγγενείς άναβαν κεριά στην μνήμη των δικών τους. Μετά παίρνουν το δρόμο για την μοιραία στροφή της Αρτέμιδας, όπου τα δάκρυα τρέχουν από τα μάτια τους. Κάθε οικογένεια, έχει τη δική της ιστορία, τις δικές της μνήμες από εκείνην την τραγική μέρα του Αυγούστου. Κοινός παρανομαστής ο πόνος και η απώλεια που εφτά χρόνια μετά, δεν λέει να γλυκάνει. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, θα ανεβαίνουν το δικό τους Γολγοθά προς την Αρτέμιδα για να συναντήσουν τις μορφές των αγαπημένων τους που στέκουν ολοζώντανες μέσα στις φλόγες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου