Σκέφτηκα να συνεισφέρω με μια πληροφορία και είδηση με αυτόν τον ευφάνταστο τίτλο στο blog του όμορφου χωριού μας που δεν είναι καθόλου αμελητέα και αξίζει να προβάλλεται! έκαστος στο είδος του λέει μια παροιμία!
Το ξέρατε ότι ένα από τα ποιο σημαντικά Αγγλόφωνα Ελληνικά indie ροκ συγκροτήματα στην Ελλάδα οι DEADBEAT ESCAPEMENT έχει καταγωγή από το χωριό μας! Έχοντας υπογράψει συμβόλαιο δισκογραφικό με την αμερικάνικη εταιρία EMG εχει πετύχει διακρίσεις και συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα του εξωτερικού και της Ελλάδας. Για τον λόγο παραθέτω το βιογραφικό τους μαζί με δείγμα μουσικής δουλειάς. Ένα από τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος είναι ο Τρύφωνας Τρυφωνοπουλος κιθαρίστας . Για ένα διάστημα Μπασσιστας του συγκροτήματος διετέλεσε ο Νίκος Στεφανόπουλος Τον οποιο διαδεχτηκε ο Γιώργος Ζωγράφος. Σας παραθέτω λοιπόν συνημμένο αρχείο για τα υπόλοιπα!
Αυτη ειναι η ποιο προσφατη συνεντευξη
http://soundgaze.gr/index.php/
http://soundgaze.gr/index.php/
Καταρχάς το βιογραφικό σας παρουσιάζει ενδιαφέρον στο σημείο που αναφέρεται στις ρίζες της μπάντας, όπου όλοι είστε υποτιθέμενοι γόνοι των μελών μιας παλαιότερης μπάντας. Φαντάζομαι πως έχετε απαντήσει πολλάκις την ερώτηση στο παρελθόν, αλλά πώς προέκυψε η γνωριμία και το ξεκίνημα των Deadbeat Escapement;
Είχα διαβάσει κάποτε πως η Ιστορία, στο μέτρο που δεν μπορεί ποτέ να είναι αντικειμενική, θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον αν γραφόταν και αντιμετωπιζόταν σαν λογοτεχνία.
Σαν συγκρότημα είμαστε πεπεισμένοι πως οι αλήθειες είναι άπειρες. Αυτό σου δίνει την ελευθερία να αναζητήσεις ή καλύτερα να δημιουργήσεις την δική σου αλήθεια, την δική σου ιστορία την δική σου προσωπική μυθολογία. Κυκλοφορούν ήδη πολλά βιογραφικά μας και είναι δεδομένο πως με το πέρασμα του χρόνου θα γίνονται όλο και περισσότερα.
Έχετε ήδη «κλείσει» ένα live σας στις 16/12 στο Tiki Bar στην Αθήνα μαζί με τους Drunken Gramophone, δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που παίζετε στην πρωτεύουσα. Ποια ή ποιες από τις προηγούμενες φορές θα ήθελες να ξεχωρίσεις ως πιο αξιομνημόνευτες για την μπάντα;
Μια από τις ποιο αξιομνημόνευτες συναυλίες ήταν το 2009 στο Gagarin όταν ανοίξαμε τους Veils. Ήταν ουσιαστικά η πρώτη συναυλία που ανοίξαμε για ξένο καλλιτέχνη και η εμπειρία και η τιμή για μια μπάντα στο ξεκίνημα της θα είναι πάντα ανεξίτηλη.
Γενικώς, μιας και κάνετε αρκετά live και στην Πάτρα φυσικά, αλλά έχετε βρεθεί και στο εξωτερικό στο παρελθόν, θεωρείτε πως υπάρχει κάποιος καλύτερος ή πιο αντιπροσωπευτικός τρόπος από μία συναυλία για να παρουσιάσετε το υλικό σας;
Στην ψηφιακή μας εποχή, είναι πολύ εύκολο να έχεις άμεσα πρόσβαση σε μεγάλο κοινό. Αυτό βέβαια δεν σου εξασφαλίζει τίποτα πέρα από το να κεντρίσεις το ενδιαφέρον ώστε να έρθουν στο επόμενο live. Η συναυλία είναι ο πιο άμεσος τρόπος να «περάσεις» την μουσική σου, τα συναισθήματά σου και την διάθεσή σου αν θες, στο κοινό που σε παρακολουθεί. Εμείς απλά φροντίζουμε πάντα να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό στην σκηνή. Μετά είναι εύκολο να παρασύρεις το κοινό! Προϋπόθεση φυσικά για αυτό είναι να το γουστάρουμε εμείς οι ίδιοι πάνω από όλα.
Τελευταία, αλλά υποθετική και με δύο σκέλη, συναυλιακή ερώτηση: Για ποια μπάντα θα κάνατε σαν τρελοί για να ανοίξετε live της, και επίσης ποιο από τα νεότερα ελληνικά γκρουπ θα θέλατε διακαώς να παίξει support για εσάς;
Είναι πολλές οι αγαπημένες μας μπάντες και πολύ θα θέλαμε να παίξουμε με αυτές… πόσο μάλλον και με μπάντες που ο ήχος μας δένει πολύ όμορφα. Την χαρά όμως να μοιραζόμαστε τη σκηνή δεν την δίνει τόσο το είδος, ούτε η δημοφιλία, αλλά πολύ περισσότερο η συνέπεια της μπάντας και η ψυχή που δίνει πάνω στη σκηνή.
Διαβάζουμε στον δικό σας πίνακα ανακοινώσεων στο Facebook πως μόλις τελειώσατε τις ηχογραφήσεις του δεύτερου δίσκου σας. Μπορείς να μας δώσεις μια ιδέα από το κλίμα του άλμπουμ, σε ποια σημεία θεωρείτε ότι διαφοροποιείστε και έχετε προοδεύσει σε σχέση με το προηγούμενο;
Η τελευταία εμπειρία στο studio ήταν συναρπαστική και είχε πολλες διαφοροποιήσεις από την προηγούμενη δουλειά CONTRADICTION. Καταρχήν η μπάντα αποτελείται από 3 νέα μελή. Συνέβησαν πολλα random πράγματα σε ένα καλα δουλευμένο υλικό, τα οποία αποτυπώθηκαν στην ηχογράφηση και αυτό είναι εξαιρετικό. Εμπιστευόμενοι και πάλι τον παραγωγό μας Σάκη Μπάστα (Raining Pleasure) καταφέραμε μια multi layer παραγωγή. Σεβόμενοι και τιμώντας πάντα την προηγούμενη μας δουλειά, νομίζω εχουμε καταφέρει να ανεβάσουμε τον πήχη που θέτουμε πάνω απ’ολα στον εαυτό μας αλλά και συλλογικά σαν ομάδα. Ο στόχος μας είναι ένας. Όμορφη μουσική. Όντας ελεύθεροι από κάθε ειδους προσταγές και μοτίβα συνεχίσαμε να κάνουμε την μουσική μας χωρίς εκπτώσεις.
Το αποτέλεσμα μας ικανοποιεί πλήρως. Αποφασίσαμε να κυκλοφορήσουμε 2 EP αντί για ένα δίσκο αν και τα κομμάτια αναφέρονται στην ίδια χρονική περίοδο. Τα 2 EP θα είναι κοντά χρονικά αλλά θα έχουν τελείως διαφορετική προσέγγιση.
Είστε μία από τις παλαιότερες ενεργές μπάντες της Πάτρας. Σε ποια φάση βρίσκεται η μουσική της πόλης σήμερα - όχι μόνο στο ευρύτερο rock χώρο, αν γνωρίζεις; Υπάρχει αυτό που λέμε “σκηνή”;
To πρόβλημα και το προτέρημα στην Πάτρα είναι μόνιμο, ιστορικό αλλα ίσως και να είναι αυτοτροφοδοτούμενο!Δεν υπάρχουν χώροι για να φιλοξενήσουν την «σκηνή» αλλά τηρουμένων των δημογραφικών αναλογιών η Πάτρα ήταν, είναι και θα είναι η πιο πλουσια και καινοτόμα σκηνή στην Ελλάδα. Αισθανόμαστε περήφανοι που εκπροσωπούμε αυτήν την σκηνή.
Εντόπισα στο youtube ένα αρκετά παλαιότερο video όπου σας έδειχνε ως μέρος ενός art project (μιλώ για το Clockwork Box Project). Περί τίνος επρόκειτο; Έχετε κάνει κάτι αντίστοιχο έκτοτε; Σας ενδιαφέρει γενικώς η μίξη της μουσικής σας με άλλες μορφές τέχνης;
Το Clockwork Box ήταν μία εγκατάσταση - performance που παρουσιάσαμε στην Τεχνόπολη προσκεκλημένοι του Athens Video Festival. Στο εσωτερικό της Τεχνόπολης δημιουργήσαμε ενα σκηνικό βομβαρδισμένης πόλης στο κέντρο του οποίου κατασκευάσαμε ένα κουτι 4 x 4 μ μέσα στο οποίο πραγματοποιήσαμε την συναυλία μας. Το κοινό μπορούσε να ακούσει την μουσική αλλά για να μας δει θα έπρεπε να διασχίσει τον γεμάτο με μπάζα χώρο και μετά να χρησιμοποιήσει ένα μάτι πόρτας που βρισκόταν σε κάθε πλευρά του κουτιού. Στους εσωτερικούς τοίχους ήταν γραμμένα με μεγάλα γράμματα ονόματα πόλεων που βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση εκείνη την περίοδο. Έχοντας σαν κεντρικό άξονα την μουσική χρησιμοποιούμε κάθε δυνατότητα που μας δίνει η κάθε μορφή τέχνης για να επενδύσουμε ή ακόμα αν θέλεις να «συσκευάσουμε» τα κομμάτια μας. Όταν επικοινωνείς, είναι αδύνατο να μη χρησιμοποιήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ικανότητά σου να χειρίζεται τη γλώσσα. Είναι αδύνατον να μη χρησιμοποιήσεις κάθε γλώσσα που γνωρίζεις στην προσπάθειά σου να γίνει κατανοητή η δήλωση μας πως παίζουμε art rock. Ακριβώς από αυτό το γεγονός καθίσταται δυνατό στις εμφανίσεις μας, η μουσική να συνεργάζεται με τα εικαστικά, τον σύγχρονο χορό, την performance, την video art. Εξαντλούμε κάθε εκφραστικό μέσο στην προσπάθεια να δημιουργήσουμε μία κοινή γλώσσα επικοινωνίας ανάμεσα σε μας τους ίδιους αλλά και ανάμεσα στους deadbeat escapement και το κοινό. To Clockwork Box διακρίθηκε με to τρίτο βραβείο στην κατηγορία installations και μια πρόσκληση να το κάνουμε στο Παρίσι.
Ποια είναι η σχέση σας με τις διασκευές; Οι “πρόγονοί” σας ήταν κατά βάση cover band, εσείς φαίνεται να προτιμάτε το δικό σας υλικό.
Γενικά προτιμάμε την δυσκολία του να δημουργείς την δική σου μουσική και την ευκολία του να την αναπαραγάγεις !
Ποιους μουσικούς δρόμους θα ακολουθούσατε αν δεν ήσαστε οι Deadbeat Escapement;
Κωνστάντζα: Η μπάντα είναι ζωντανή επειδή συνεχίζει να εξελίσσεται ενώ παράλληλα μένει αυθεντική στις αξίες της: να εκφράζει με αυθεντικότητα αυτό που συμβαίνει για αυτή και στον κόσμο αυτή τη στιγμή χωρίς να αυτοπεριορίζεται μουσικά. Για αυτό και από τα διάφορα rock genres αυτό που μας χαρακτηρίζει καλύτερα είναι το Art Rock· γιατί ζωγραφίζουμε διάφορα μουσικά μονοπάτια που εξωτερικά μπορούν να φτάνουν και στα άκρα της pop - του post - του stoner, καταφέρνουν όμως να έχουν μια εσωτερική συνοχή. Για τους παραπάνω λόγους νιώθω πως σε αυτή τη μπάντα, μου δίνεται η ελευθερία να πειραματίζομαι και να δοκιμάζω - συχνά στα άκρα - ήχους που εκφράζουν τη μουσική μου τρέλα…που άλλοτε παίρνει αποχρώσεις soul/jazz, άλλοτε progressive και ψυχεδελικές κι άλλοτε πάλι παραδίνεται σε δονήσεις ήχων από άλλες κουλτούρες και πρακτικές.
Γιώργος Ζ: για να είμαι ειλικρινής, η μουσική που κάνουμε με τους Deadbeat Escapement με εκφράζει 100%. Αν έπρεπε να διαλέξω όμως κάποιο άλλο δρόμο, αυτός θα ήταν μάλλον στο στυλ των Thievery Corporation.
Γιωργος Κ: Αν δεν υπήρχε αυτή η συνεύρεση σίγουρα και πάλι θα ασχολούμασταν με κάποια μορφή τέχνης. Ευτυχώς είμαστε καλλιτεχνικά ανήσυχοι και αυτό δεν περιορίζεται μόνο στην μουσική. Προσωπικά, όντας και καθηγητής κλασικής κιθάρας θα παρέμενα πιστεύω στον χώρο.
Τρύφωνας T: Πολύ πιθανο να έκανα καριέρα σε funkadelic 12μελη μπάντα στο Λονδινο.
Ιωαννης K: Τενόρος σε Opera.. Απίστευτα σκηνικά και κουστούμια. και το σημαντικότερο, μπορείς να κλάσεις στην σκηνή χωρίς κανένα αίσθημα ενοχής!
Υποθέτω σωστά πως, όπως οι περισσότεροι Έλληνες μουσικοί, ούτε εσείς ζείτε από τη μουσική σας; Θα θέλατε να αλλάξει αυτό; Ποιες συνθήκες θεωρείτε πως θα έπρεπε να συντρέξουν για να ζει ένας μουσικός στην Ελλάδα από τη μουσική;
Δυστυχώς όπως και η πλειονότητα των Ελλήνων μουσικών έτσι κι εμείς δεν ζούμε από την μουσική μας. Το ερώτημα όμως είναι πιο πολύπλοκο. Συνήθως η ενασχόληση με την μουσική λειτουργεί και ως βαλβίδα αποσυμπίεσης μέσα από την καθημερινότητα και την ρουτίνα που βιώνει ο σύγχρονος μουσικός για να βιοπορισθεί. Οπότε, μπορείς να μετατρέψεις την "αποσυμπίεση" σε καθημερινότητα; Δεν είναι τόσο εύκολο. Ο λόγος που η οντότητα που ονομάζεται DeadBeat Escapement λειτουργεί, είναι γιατί αποτελείται από διαφορετικούς ανθρώπους με διαφορετικές καθημερινότητες και ρουτίνες, οι οποίες μπορεί να μας ξεζουμίζουν ή και να μας πρεσσάρουν, εργασιακά τουλάχιστον, αλλά σίγουρα μας σπρώχνουν να ασχοληθούμε με την μουσική μας. Ένας full time μουσικός μπορεί ακόμα και να χάσει τον ενθουσιασμό του για την τέχνη του γιατί πολύ απλά την έχει μεταμορφώσει σε τρόπο για να πληρώνει το νοίκι του, σε αντίθεση με εμάς που είμαστε λες και περιμένουμε να έρθει το διάλλειμα να βγούμε να παίξουμε! Αυτός είναι και ο λόγος που αρκετοί μεγάλοι -δεινόσαυροι θα λέγαμε- καλλιτεχνες (θα λέγαμε;) συνεχίζουν ακάθεκτοι το ίδιο show έχοντας παρκάρει την έμπνευση και την καινοτομία τους στην τέχνη στο παρελθόν. Για να παραμένεις σχετικός θα πρέπει να αδημονείς να πατήσεις πάνω στο σανίδι, όχι να σκέφτεσαι πότε θα σχολάσεις από αυτό. Αν άλλαζε αυτό και γινόμασταν και εμείς "επαγγελματίες" μουσικοί ίσως να χανόταν το συναίσθημα που νιώθουμε κάθε φορά που κουμπώνουμε κιθάρες, πιάνουμε μπακέτες και μικρόφωνα και απλά "φεύγουμε". Αν παρόλα αυτά κάποιος ήθελε να ζει από την μουσική του στην Ελλάδα θα πρέπει πρώτα να αλλάξει ο κόσμος και να αρχίσει να δίνει ευκαιρίες σε καινούρια πράγματα. Στην συνέχεια θα πρέπει να υπάρξουν κατάλληλες δομές/πρωτοβουλίες ώστε να μπορεί ο μουσικός να εκφραστεί. Και τέλος θα πρέπει και οι χώροι που "φιλοξενούν" μουσικούς και μπάντες να σταματήσουν να νομίζουν πως μας κάνουν την χάρη ή μας "κερνάνε" προβολή. Εμείς τους κάνουμε την χάρη.
Ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας! Σας παραχωρώ τον επίλογο αυτής της συνέντευξης.
Σε μία εποχή όπου πολύ συχνά εικόνα και περιεχόμενο ταυτίζονται.σε μια εποχή που η εικόνα έχει αποκτήσει τον απόλυτο έλεγχο, η μουσική αποτελεί ένα από τα ελάχιστα μέσα αντίδρασης στην απολυταρχία της διαφήμισης, των φτηνών πρωινάδικων, των πλαστικών soap operas, των πλαστών ειδήσεων και των κατευθυνόμενων ΜΜΕ. Η μουσική μπορεί να κρατηθεί ζωντανή μόνο μέσα από τα Live. Η ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΚΡΑΤΑΕΙ ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ.
Μιχάλη σε ευχαριστούμε για τον δικο σου χρόνο και καλη συνέχεια και ευημερία στο αληθινό ηλεκτρονικό περιοδικο Soundgaze. Είναι τιμή και επιλογή μας να φιλοξενηθούμε στις σελίδες του.
Δείτε μας στο youtube...
Ερωτήσεις: Μιχάλης Κουρής
http://soundgaze.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου