Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ (1509 -1579) Ο εκ Τρικάλων Κορινθίας θαυματουργός προστάτης των Ορθοδόξων και πολύτιμος πνευματικός θησαυρός της Κεφαλληνίας
Θαύματα που επιτελούνται στην Κεφαλλονιά, κατά την ημέρα εορτής του Οσίου πατρός ημών Γερασίμου του νέου Ασκητού
.. Πρίν αρκετά χρόνια " διηγείται ένας
φίλος , " σ΄ένα ταξίδι μου στήν Κεφαλονιά , συνέπεσε νά τύχω στήν εορτή
τού Αγίου Γερασίμου, καί στήν ολονύκτια αγρυπνία του. Εκεί, γιά πρώτη
φορά κατάλαβα τήν δύναμη τών πονηρών πνευμάτων. Μέχρι τότε πίστευα στόν
Θεό, αλλά μέ τόν τρόπο μου. Νόμιζα, ότι όσα άκουγα γι΄αυτά τά πράγματα,
ήταν πολυλογίες θρησκολήπτων ανθρώπων καί τίποτα περισσότερο. Μέ μιά
μονοκονδυλιά, χωρίς νά ψάξω σέ βάθος τά πράγματα, είχα αποκλείσει τήν
ύπαρξη τών δυνάμεων τού σκότους καί τής καταστροφής. Ομως, ο Θεός είχε
άλλα σχέδια γιά μένα ...
Βρέθηκα στό Μοναστήρι τού Αγίου Γερασίμου , καί όσα συνάντησα
εντυπώθηκαν βαθειά στό μυαλό μου. Οι άγριες φωνές τών δαιμονισμένων
ανθρώπων, οι κραυγές " μ΄ έκαψες Γεράσιμε, μ΄ έκαψες Καψάλη " , καί
μάλιστα από νέους ανθρώπους πού σπαρταρούσαν στό δάπεδο όταν βγήκαν τά
Αγια , ή στήν Παράκληση τού Αγίου , υπήρξαν γιά μένα καταστάσεις μεγάλου
προβληματισμού. Κατάλαβα, ότι εκεί πέρα, συνέβαινε κάτι περισσότερο
από αυτό, πού εμείς οι άλλοι μπορούσαμε νά αντιληφθούμε... Κάποιες "
δυνάμεις " πού δέν βλέπαμε , ευρίσκονταν σέ πόλεμο μέ κάποιες "άλλες "
...Συνέπεσε όμως κι΄ ένα περιστατικό πού κυριολεκτικά μέ καθήλωσε.
Μία κοπέλα, μοντέρνος τύπος , πού από ώρα φώναζε καί βλαστήμαγε, έτρεξε
γρήγορα, σάν βέλος θά έλεγα, κι΄ άρπαξε από τά πέτα τού σακακιού του
έναν άγνωστό της νεαρό, (πού όπως μάθαμε αργότερα, μόλις πρό δύο ημερών
είχε έλθει από τήν Αυστραλία ), καί τραντάζοντάς τον, κυριολεκτικά τόν
"ξεσκόνισε ...".
" Ρέ
Γιάννη,τού έλεγε, άφησες τήν αραββωνιάρα σου τήν Ντίνα στήν Καμπέρα, κι΄
ήλθες εδώ στόν Καψάλη... Κι΄ είχες καί τήν άλλη, τήν παντρεμένη...
Γιατί ρέ, τί καλύτερο βρήκες εδώ πού ήλθες ; Καί στό δρόμο, πήγε νά
πέσει καί τό αεροπλάνο πάνω από τήν Σιγκαπούρη ... Εγώ ήμουνα εκείνος ρέ
, πού θά τό ριχνα τό αεροπλάνο, αλλά δέν μέ άφησε ο Ναζωραίος μέ τόν
Γεράσιμο , καί γλυτώσατε ..."Ελεγε ονόματα ανθρώπων , αγνώστων της ,
έλεγε περιστατικά σέ χώρες μακρινές , χιλιάδες μίλια από τήν Κεφαλονιά ,
ήταν γυναίκα καί έλεγε, εγώ ήμουνα "εκείνος " ( γένος αρσενικό ), καί
τέλος τούς είχε γλιτώσει από τού χάρου τά δόντια ο Ιησούς Χριστός ο
Ναζωραίος , καί ο Αγιος Γεράσιμος ...
Αυτή η άγνωστη " δύναμη " λοιπόν, ήτανε " πρόσωπο " , είχε αντίληψη καί
διάκριση τών πραγμάτων, έλεγε είμαι "εκείνος ", είδα τό ένα, ξέρω τό
άλλο, καί μόνο ο Χριστός καί οι Αγιοι μπορούσαν νά τόν βάλουν τελικά
στήν άκρη " . Είναι λοιπόν Θεός αληθινός ο Χριστός , καί οι Αγιοι πού
γιά τόν Χριστό εμαρτύρησαν , είναι φορείς δυνάμεως ανώτερης τών δυνάμεων
τού σκότους.
Ρώτησα έναν ιερέα πού έμενε από μέρες στό μοναστήρι, καί μού είπε .
"Αυτά πού άκουσες δέν είναι τίποτα, από όσα πραγματικά συμβαίνουν. Τήν
κοπέλα αυτή τήν έχουν φέρει από τήν Ξάνθη. Είχε μπλέξει μέ κάτι
συμμαθήτριές της καί είχανε πάει σέ κάποιο νά τούς πεί ...τό μέλλον
τους. Μετά από αυτό, η κοπέλα δαιμονίστηκε, καί τώρα τήν γυρίζουν στά
μοναστήρια. Ωρες - ώρες λέει καί μυστικά. Οπως αυτά πού είπε
προηγουμένως, στόν νεαρό μέ τό μπέζ σακκάκι. Πρόσεξε όμως. Οι Αγιοι
Πατέρες λένε νά μή έχουμε εμπιστοσύνη σέ δαιμονισμένους. Λένε καμιά φορά
μυστικά, όσα τούς επιτρέπει ο Χριστός νά πούνε, αλλά λένε καί αρκετά
δικά τους ψέμματα. Σού λένε πέντε σωστά καί αφού τούς δείξεις τυφλή
εμπιστοσύνη, σού πετάνε καί ένα ψέμα κυρίως γιά νά σέ βάλουνε νά
σκοτωθείς μέ κάποιους συνανθρώπους σου. Μόνο σέ εξομολογημένους μέ
ειλικρίνεια, μπλοκάρονται...
 |
Άγιος Γεράσιμος στην Κεφαλονιά
Η Μονή της Νέας Ιερουσαλήμ ή Αγίου Γερασίμου είναι το πιο ιερό
προσκύνημα της Κεφαλονιάς και βρίσκεται στην ενδοχώρα του νησιού, στο
οροπέδιο των Ομαλών. Η διαδρομή από το Αργοστόλι είναι 11 χλμ., μέσω της λιμνοθάλασσας του Κούταβου, στρίβοντας στο 7ο χλμ. δεξιά, στο δρόμο προς Σάμη.
Το 1992 χτίστηκε στη Μονή, ο νέος λαμπρός ναός του Αγίου Γερασίμου,
προσκύνημα παγκόσμιας εμβέλειας, όπου συρρέει πλήθος κόσμου ετησίως.
Ο προστάτης άγιος της Κεφαλονιάς έζησε ως ερημίτης στο Σπήλαιο του Αγίου Γερασίμου στη Λάσση για 6 χρόνια ενώ τελευταίος του σταθμός υπήρξε το οροπέδιο των Ομαλών, όπου ίδρυσε το μοναστήρι της Νέας Ιερουσαλήμ. Πέθανε στις 15 Αυγούστου του 1579 και ενταφιάστηκε στην νότια πλευρά του ναού. Η φήμη των θαυμάτων του οδήγησε στην ανακομιδή του λειψάνου του, το οποίο βρέθηκε άφθαρτο και ακέραιο, γεγονός που πιστοποίησε την αγιότητά του. Σήμερα το λείψανο του αγίου φυλάσσεται σε διπλή επάργυρη λάρνακα και λιτανεύεται 5 φορές το χρόνο(16,23 Αυγούστου, 20,26 Οκτωβρίου και την Κυριακή του Θωμά). Τπ 1622, το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανακήρυξε τον κατά κόσμον Γεράσιμο Νοταρά άγιο. |
Κεφαλονιά: ο Άγ. Γεράσιμος των σπηλάιων! Στα υπόγεια της Μονής...
Ο Άγιος - προστάτης
της Κεφαλονιάς, διάλεγε πάντοτε κάποιο σπήλαιο για να ασκείται... Τι
μπορεί να ήταν πραγματικά όμως οι υπόγειοι χώροι κάτω από την παλιά
εκκλησία της μονής του, και πώς μπορεί να σχετίζεται ο Άγιος Γεράσιμος
με την ...υπόγεια Αθήνα;
Ο Άγιος Γεράσιμος γεννήθηκε στα Τρίκαλα
Κορινθίας το 1506, και το βαπτιστικό του όνομα ήταν Γεώργιος. Ο πατέρας του
ανήκε στη μεγάλη βυζαντινή οικογένεια των Νοταράδων, κι έτσι μεγάλωσε και
μορφώθηκε όπως όλα τα αρχοντόπουλα εκείνης της εποχής. Στα είκοσί του χρόνια αποφάσισε
να μεταβεί στη Ζάκυνθο, που ήταν σημαντικό κέντρο γραμμάτων, καθώς -παρά την
Ενετική κατοχή και σε αντίθεση με την υπόλοιπη τουρκοκρατούμενη Ελλάδα- έπνεε
εκεί ένας αέρας αναγεννησιακός.
Όντας πιστός ορθόδοξος χριστιανός, ξεκίνησε προσκυνήματα στα σημαντικότερα πνευματικά θρησκευτικά κέντρα, όπως η Κωνσταντινούπολη, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Περιβόλι της Παναγίας και το Άγιο Όρος, όπου έγινε μοναχός στη σκήτη της Αγίας Άννας.
Το σπήλαιο που βρίσκεται στη
σκήτη, ήταν αυτό στο οποίο μόνασε, παραμένοντας εκεί για δέκα περίπου χρόνια, ακολουθώντας
έναν πολύ αυστηρά ασκητικό τρόπο ζωής, μένοντας νηστικός για 40 ημέρες. Η
σπηλιά αυτή είναι πολύ στενή, τριγωνικού σχήματος, και η πρόσβαση γίνεται
κατεβαίνοντας μερικά σκαλοπάτια. Στην είσοδο υπάρχει μόνο ένα στασίδι, ενώ στο
μικρό πέτρινο ράφι, πολλές εικόνες του Αγίου. Έμεινε εκεί, μέχρι που αποφάσισε να ταξιδέψει
στους Άγιους Τόπους, όπου πρέπει να έφθασε γύρω στο 1538.
Στα Ιεροσόλυμα χειροτονείται διάκονος και
πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό, με το όνομα Γεράσιμος προς
τιμήν του Άγιου Γεράσιμου του Ιορδανίτου. Το 1548 ο Άγιος Γεράσιμος ταξίδεψε
στην Κρήτη όπου και έμεινε γύρω στα δύο χρόνια, μέχρι να επιστρέψει και πάλι
στη Ζάκυνθο, έπειτα από είκοσι χρόνια απουσίας. Εκεί, ασκήτεψε σε μια άλλη σπηλιά,
στον Άγιο Νικόλα Γερακαρίου, όπου μέχρι σήμερα ονομάζεται «του Αγίου Γερασίμου».
Την εποχή της Ενετικής κυριαρχίας που η
καθολική εκκλησία προσπαθούσε να αποκτήσει πιστούς από το ντόπιο πληθυσμό, ο
Άγιος Γεράσιμος αποφάσισε να πάει στην Κεφαλονιά. Αμέσως μόλις έφτασε, διάλεξε
και πάλι ένα σπήλαιο για να ασκητέψει, στα νοτιοδυτικά του Αργοστολίου, το
οποίο είναι γνωστό μέχρι σήμερα ως το «Σπήλαιο τ’ Αγίου», όπου και έμεινε για 5
χρόνια και 11 μήνες.
ΓΙΑ ΝΑ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΘΕΜΑ: "διαβάστε περισσότερα" (κλικ κάτω αριστερά)
Σε ένα λοφίσκο πάνω από την περιοχή της Λάσσης υπάρχει σήμερα μια μικρή εκκλησία αφιερωμένη στον Άγιο Γεράσιμο, η οποία αποτελεί συνέχεια της σπηλιάς του Αγίου. Στη διπλανή σπηλιά υπάρχει άνοιγμα στο βράχο από όπου ο Άγιος, βλέποντας τη θάλασσα, ευλογούσε τα καράβια που περνούσαν… 
Έπειτα, αποφάσισε να αναζητήσει
νέο ερημικό τόπο για εγκατάσταση και άσκηση. Ανέβηκε λοιπόν στην τοποθεσία που ονομαζόταν
Ομαλά, σε μια περιοχή στους πρόποδες του Αίνου, για να ιδρύσει εκεί ένα
μοναστήρι, στην κοιλάδα των «σαράντα πηγαδιών»! Τα 40 αυτά (ίσως και
περισσότερα) πηγάδια υπάρχουν μέχρι σήμερα, και εκτιμάται ότι είναι ενετικά,
παρ’ όλο που η παράδοση υποστηρίζει ότι τα άνοιξε ο ίδιος ο Άγιος.
 
Ο Άγιος ανακαίνισε λοιπόν το ναό εκ βάθρων, και ονόμασε το μοναστήρι «Νέα
Ιερουσαλήμ» με την άδεια και την ευλογία του επίσκοπου του νησιού. Από τότε η
φήμη του εξαπλώθηκε σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Έγινε διάσημος για τις θαυματουργές
του ικανότητες σε άτομα που έπασχαν από ψυχικές ασθένειες.
Ο Άγιος Γεράσιμος απεβίωσε στις 15 Αυγούστου,
όπως και η Παναγία. Οι ιερείς τον έντυσαν με τα άμφια τα οποία φέρει μέχρι
σήμερα, και ετάφη δίπλα και μέσα στον νότιο τοίχο του ναού της μονής. Η πρώτη
ανακομιδή του σώματός του έγινε 2 χρόνια και 2 μήνες μετά την κοίμηση του, στις
20 Οκτωβρίου του 1581, κατά την οποία το σώμα βρέθηκε
άφθαρτο και ανέδιδε μια ευχάριστη μυρωδιά. Οι Ενετοί όμως θορυβημένοι
από την αφθαρσία του, ζήτησαν να ταφεί ξανά ώστε να συμπληρωθούν τα 3 χρόνια. Η
δεύτερη ανακομιδή του σώματος έγινε τελικά μετά από 6 μήνες και το αποτέλεσμα ήταν
το ίδιο.
Έτσι λοιπόν η εορτή του Άγιου Γεράσιμου καθιερώθηκε
στις 20 Οκτωβρίου και όχι στις 15 Αυγούστου, αν και αργότερα, εορτάστηκε και
στις 16 Αυγούστου. Η ανακήρυξη της αγιότητας του οσίου Γερασίμου έγινε το 1622.
Από τότε, ο Άγιος
Γεράσιμος είναι ο προστάτης της Κεφαλονιάς και το λείψανο του φυλάσσεται στο
μοναστήρι, σε μια ασημένια λάρνακα.
Σήμερα, ο λαός της
Κεφαλονιάς τιμά την κοίμησή του στις 16 Αυγούστου και την ανακομιδή των ιερών
λειψάνων του στις 20 Οκτωβρίου. Εκείνες τις ημέρες, λαμβάνει χώρα και μια πομπή
του Αγίου, κατά την οποία το φέρετρο μεταφέρεται κάτω από τη σκιά ενός πλατάνου,
που είχε φυτέψει ο ίδιος.
Είδαμε ότι ο Άγιος Γεράσιμος κατά τη διάρκεια της
ασκητικής του ζωής, χρησιμοποίησε τρία σπήλαια, στο Άγιο Όρος, στη Ζάκυνθο και
στην Κεφαλονιά. Δεν αναφέραμε όμως παραπάνω, την παρουσία και ενός ακόμη
υπογείου χώρου σχετικού με τη μοναχική ζωή του, τον οποίο γνωρίζουν οι
Κεφαλονίτες αλλά και κάποιοι επισκέπτες του νησιού, πολλοί από τους οποίους δε
χάνουν την ευκαιρία να βρεθούν και οι ίδιοι εκεί μέσα!
Υπάρχει, λοιπόν, κάτω από την παλιά εκκλησία του
μοναστηριού μια τεχνητή «σπηλιά», που λέγεται πως χτίστηκε από τον ίδιο τον
Άγιο, όπου εκεί προσευχήθηκε, και -κατά την παράδοση- στον ίδιο χώρο είχε και το
κελί του.
Η είσοδος για τον υπόγειο αυτό
χώρο στον οποίο ασκήτευε ο Άγιος Γεράσιμος, βρίσκεται στο εσωτερικό της
εκκλησίας και είναι χαρακτηριστικό ότι η πρόσβαση γίνεται μόνο από μία
καταπακτή με άνοιγμα μεσαίου μεγέθους, κατεβαίνοντας από μια παλιά ψηλή
μεταλλική σκάλα.
 
Οριζόντια είσοδος δεν
υπάρχει, οπότε από την αρχή η κάθοδος προς τα κάτω θα έπρεπε να γινόταν με τη
χρήση κάποιας σκάλας.
 
Οι υπόγειοι χώροι είναι δύο μεγάλα δωμάτια
με χτιστά επιχρισμένα τοιχώματα και ψηλή οροφή σχεδόν αψιδωτή,
κατασκευασμένη από πέτρες που είναι τοποθετημένες κάπως ακανόνιστα.
 
Τα δύο αυτά “δωμάτια”
επικοινωνούν μεταξύ τους από ένα πολύ χαμηλό πέρασμα, από το οποίο για να
περάσει κανείς, πρέπει να συρθεί στο υγρό δάπεδο.
 Παλαιότερα, υπήρχαν εκεί αφημένα από την εκκλησία κάποια μαγειρικά σκεύη, τα οποία υποτίθεται ότι χρησιμοποιούσε ο Άγιος κατά την υπόγεια διαβίωσή του. Όμως εδώ, κάποια πράγματα δεν ταιριάζουν στην όλη αυτή ιστορία της εκκλησίας...   Κατ’ αρχήν, ο Άγιος έκανε τόσο κόπο να σκάψει δύο τεράστια υπόγεια δωμάτια για να ζει στο εσωτερικό τους, και δε μπορούσε να ανοίξει μια κανονική πόρτα για τη μεταξύ τους επικοινωνία;  Και γιατί δηλαδή να είναι δύο τα δωμάτια; Διάλεξε να κοπιάσει για τόση ευρυχωρία, αλλά για να περνά απ’ το ένα στο άλλο έπρεπε να έρπει; Κάτι δεν πάει καλά εδώ…  Επίσης, να πούμε ότι η ατμόσφαιρα εκεί κάτω είναι τόσο αποπνικτική με πολλή υγρασία και με έλλειψη οξυγόνου, που κάποιος νιώθει δυσφορία παραμένοντας για λίγο, πόσο μάλλον δε να ζει εκεί μέσα καθημερινά.  Παρατηρώντας την οροφή του δεύτερου (του μέσα) “δωματίου” στο οποίο καταλήγουμε περνώντας το χαμηλό πέρασμα, θα δούμε έκπληκτοι ότι υπάρχει και άλλη μία πρόσβαση! Πρόκειται για ένα όχι πολύ μεγάλο οβάλ άνοιγμα, το οποίο είναι σφραγισμένο από πάνω με μακρόστενες πέτρινες πλάκες, που προφανώς έχουν καλυφθεί από το πάτωμα της εκκλησίας, ώστε απ’ έξω να μη φαίνονται!  Τι εξυπηρετούσε λοιπόν το άνοιγμα αυτό; Μήπως ο Άγιος ήθελε να κατεβαίνει με σκάλα ξεχωριστά και στα δύο δωμάτια; Και τι είναι αυτό το ανάποδα τοποθετημένο μεγάλο κεραμίδι ψηλά στον τοίχο της μιας μικρής πλευράς της μεγάλης αυτής ορθογώνιας αίθουσας;  
Οι αίθουσες, και οι δύο είναι
επιχρισμένες μέχρι την αρχή της πέτρινης οροφής τους με λείο επίχρισμα το οποίο
βέβαια σήμερα είναι χαραγμένο από εκατοντάδες επιγραφές επισκεπτών (ή μήπως όχι
μόνο επισκεπτών;) διαφόρων εποχών, με τις περισσότερες να προέρχονται από τη
δεκαετία του 1970.
 Τι συμβαίνει πραγματικά λοιπόν με τα υπόγεια αυτά δωμάτια; Τα κατασκεύασε πράγματι ο Άγιος, ή μήπως αυτό θέλει η εκκλησία να πιστεύουμε; 
Τι ήταν πραγματικά λοιπόν τα δύο αυτά υπόγεια δωμάτια;
Μα είναι προφανές ότι πρόκειται
για δύο υπόγειες δεξαμενές της μεσαιωνικής εποχής οι οποίες δε γνωρίζω αν
προϋπήρχαν ή όχι από τον Άγιο και το μοναστήρι του, ή αν κατασκευάστηκαν εκείνη
την εποχή. Ένα μόνο φαίνεται να είναι σίγουρο: ότι δεν κατασκευάστηκαν για
δωμάτια ανθρώπινης κατοικίας, ακόμη και ασκητικής. Οι διαστάσεις, το σχήμα και
το ύψος τους, τα δύο ανοίγματα στην οροφή που χρησίμευαν για τη συλλογή του
νερού, το κονίαμα των τοίχων που συναντάται σε ανάλογες κατασκευές και
προσφέρει στεγανότητα, το κεραμικό λούκι στην οροφή το οποίο γέμιζε τη μια
δεξαμενή, το νερό της οποίας περνούσε και στη δεύτερη από το χαμηλό ενδιάμεσο
άνοιγμα, και το μεγάλο ποσοστό υγρασίας του αέρα, είναι αρκετά για να
υποστηρίξουν την παραπάνω άποψη.
Τώρα βέβαια αν οι δεξαμενές
προϋπήρχαν, και πράγματι τις χρησιμοποίησε ο Άγιος για άσκηση, αυτό δεν το
γνωρίζουμε, δε μπορούμε να το αποκλείσουμε, αν και μοιάζει από μόνο του
δύσκολο, καθώς η ποιότητα του αέρα κάτω δεν είναι καλή, ο χώρος δεν αερίζεται
επαρκώς.
Όσο για τις ατελείωτες
επιγραφές που υπάρχουν στα τοιχώματα, θα τολμήσω να διατυπώσω μια σκέψη την
οποία όμως για την ώρα δε μπορώ να τεκμηριώσω. Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως οι
δεξαμενές αυτές χρησιμοποιήθηκαν κατά την περίοδο της χούντας ως κάποιου είδους
μυστικές φυλακές ή ως κρησφύγετα. Κάποιες επιγραφές δείχνουν ότι όποιος τις
σκάλισε, πέρασε πολλές ώρες εκεί κάτω. Και οι επισκέπτες το μόνο που κάνουν
είναι να κατεβαίνουν, να βλέπουν και να ανέρχονται.
Είναι προσκυνητές από όλη την Ελλάδα που έρχονται να προσευχηθούν και να τιμήσουν τον Άγιο, οι
πιο τολμηροί από τους οποίους κατεβαίνουν και στο υπόγειο, που είναι
μεν δυσπρόσιτο για πολλούς, αλλά αφού πρόκειται για χώρο ιερό, όλες οι
δυσκολίες προσπερνώνται.
Εδώ, υποστηρίζεται ότι έχουν
παρατηρηθεί δύο περίεργα φαινόμενα τα οποία οι πιστοί τα αποδίδουν σε θαύμα του
Αγίου. Το πρώτο φαινόμενο είναι ότι παρ’ όλο το περιορισμένο μέγεθος της τρύπας,
δεν υπάρχει περίπτωση να μη χωρέσει κάποιος όσο ογκώδης κι αν είναι, κάτι που
φυσικά δεν ισχύει, και απορρίπτεται από τους νόμους της φύσης. Το δεύτερο “φαινόμενο”
είναι ότι το υγρό λασπωμένο δάπεδο του υπογείου, δεν λερώνει ποτέ τους
προσκυνητές που σέρνονται δυσκολευόμενοι να περάσουν, κάτι που επίσης δεν
ισχύει, και το διαπίστωσα προσωπικά, όταν επιχείρησα να περάσω γονατίζοντας με
ανοιχτόχρωμο παντελόνι!
Πρόκειται λοιπόν για μια προσπάθεια της
εκκλησίας να προσελκύσει τον κόσμο, υποστηρίζοντας ότι το υπόγειο αυτό ήταν το
ασκητήριο του Αγίου. Συνήθως υπάρχοντες υπόγειοι χώροι -με κάποια σημασία- κάτω
από εκκλησίες κρατούνται μυστικοί και δεν επιτρέπεται η πρόσβαση σε αυτούς. Εδώ
όμως συμβαίνει το αντίθετο! Είναι ένας χώρος που έγινε προσπάθεια για να
πιστεύεται ότι έχει μια σημασία, και για το λόγο αυτό είναι και επισκέψιμος.
Αξίζει τον κόπο αν επισκεφτείτε το νησί, να κατεβείτε και στα υπόγεια του Αγίου
Γερασίμου. Είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που μπορείτε να βρεθείτε στο
υπόγειο μιας παλιάς εκκλησίας, που να επιτρέπεται η πρόσβαση.
Στον περίβολο θα βρείτε τάφους
μοναχών και πολύ παλιά μαρμάρινα τεμάχια με χριστιανικά και μη σύμβολα, καθώς
και κάποια άλλα παραπεταμένα, που προδίδουν την παρουσία των Βενετών στο χώρο.
Μήπως λοιπόν για κάποιο διάστημα η μονή ήταν καθολική;
Ποια όμως μπορεί να είναι η σχέση του Αγίου Γερασίμου με τις υπόγειες διαδρομές της Αθήνας;
Είδαμε λοιπόν ότι κατά τη
διάρκεια του βίου του ο Άγιος Γεράσιμος πέρασε από διαφορετικά σπήλαια και
υπόγειους χώρους. Είναι όμως δυνατόν να σχετίζεται και με τις μυστικές υπόγειες
διαδρομές της Αθήνας; Κι όμως! Μέσα στο ιερό ενός παρεκκλησίου που είναι εν
μέρει χτισμένο μέσα σε σπηλιά στο Λυκαβηττό και είναι αφιερωμένο στη μνήμη του,
υπάρχει η είσοδος της στοάς που κατά την παράδοση οδηγούσε μέχρι την Πεντέλη!
Και βέβαια αναφερόμαστε στο γνωστό πια σπηλαιοκκλήσι των Αγίων Ισιδώρων
Λυκαβηττού, εντός του οποίου υπάρχει παρεκκλήσι του Αγίου Γερασίμου!
Μια
χάλκινη επιγραφή που βρίσκεται μέσα στο εκκλησάκι και φέρει την υπογραφή του
Αρχιμανδρίτη Δαμασκηνού Βελισσαρίου αναφέρει: «Η οπή που φαίνεται στο ιερό του
παρεκκλησίου του Αγίου Γερασίμου, που κτίστηκε στα τέλη του 20ού
αιώνα, οδηγούσε ως το Γαλάτσι και από ’κει μέσα από άλλη οπή έφθανε ως
την
Πεντέλη. Έτσι διέφευγαν οι Έλληνες την καταδίωξη των Τούρκων». Το
άνοιγμα αυτό
σήμερα υπάρχει, αλλά σταματάει σε φυσικό βράχο μετά από ελάχιστα μέτρα…
Μία επόμενη φορά, θα παρουσιάσουμε και φωτογραφίες από το χώρο αυτό.
Ποια να
είναι όμως η αλήθεια που κρύβεται πίσω από την παραπάνω και μάλιστα ενυπόγραφη
αναφορά; Να διαπιστώσουμε επιτόπου τη συνέχεια της στοάς ως τη Μονή ή τη σπηλιά
της Πεντέλης είναι αδύνατον. Όμως μπορούμε να κάνουμε μερικές βάσιμες υποθέσεις
που αποδεικνύουν ότι η υπόγεια αυτή διαδρομή, όχι μόνο δεν είναι αδύνατον να
υπάρξει, αλλά ότι υπάρχει στην πραγματικότητα!
Από τους
νοτιοδυτικούς πρόποδες του Λυκαβηττού, χαμηλότερα από τους Αγίους Ισιδώρους,
ξεκινάει μια σήραγγα λαξευμένη στον αθηναϊκό ασβεστόλιθο, κατασκευασμένη από το
140 μ.Χ. επί αυτοκράτορα Αδριανού. Ανήκει στο περίφημο ρωμαϊκό Αδριάνειο υδραγωγείο, ένα έργο με υπόγειες στοές μήκους που ξεπερνάει τα 25 χιλιόμετρα,
μέγιστου ύψους 1,60 μ., πλάτους έως 1,10 μ. και σε βάθος μέχρι 40 μέτρα κάτω από
την Αθήνα!
Το
υδραγωγείο μετά τα πρώτα χρόνια της τουρκοκρατίας έπαψε να
λειτουργεί, απουσία συντήρησης, οπότε οι στοές του θα μπορούσαν να
αποκτήσουν
μία δεύτερη χρήση, αυτή της διαφυγής. Πρόσβαση στο τούνελ θα μπορούσε να
υπάρξει και από τα τουλάχιστον 300 πηγάδια που βρίσκονταν στην
επιφάνεια και κατά μήκος της διαδρομής του.
Η
σύνδεση του ιερού των Αγίων Ισιδώρων με την αρχή της σήραγγας στην πλατεία
Δεξαμενής θα έμοιαζε εφικτή, μέσω ίσως μιας κάθετης αρχικά και στη συνέχεια
κατηφορικής διόδου, που μπορεί να ξεκινούσε από το δάπεδο του υφιστάμενου
περάσματος που σταματά σε βράχο, και εύκολα θα μπορούσε να σφραγιστεί ώστε
σήμερα να μη φαίνεται καν ότι υπάρχει. Εδώ, είναι πολύ παράξενη και ύποπτη δε,
η παρουσία ενός ανεξήγητου παράταιρου σωλήνα (νερού;) που φαίνεται να βγαίνει
από το τοίχωμα του εσωτερικού της στοάς…
Εν
τέλει, από ’κει κι έπειτα, η βασική διαδρομή του υδραγωγείου συνεχίζει
διερχόμενη νοτιοανατολικά των Τουρκοβουνίων και του Γαλατσίου, και στο ύψος του
Χαλανδρίου (πάντα υπογείως) μια διακλάδωση οδηγεί ακριβώς κάτω από τη Μονή
Πεντέλης!
Ανατολικά της κύριας
εισόδου της μονής, υπάρχει πρόσβαση που οδηγεί στην υπόγεια κρύπτη.
Πρόκειται για ένα πολυδαίδαλο λιθόκτιστο σύστημα διαδρόμων με καμάρες, που
βρίσκεται κάτω από την εσωτερική αυλή και δεν αποκλείεται να
παρείχε -όπως λέγεται- και απευθείας πρόσβαση στα τούνελ της σπηλιάς, κάτι που
αμφισβητείται.
Μόνο έτσι όμως θα είχαμε όντως τη διάρθρωση
μιας υπόγειας διαδρομής από το Λυκαβηττό μέχρι τη σπηλιά του Νταβέλη, αλλά παρ’
όλο που πράγματι υπάρχει ο βασικός της (τουλάχιστον ως τη μονή) άξονας, αυτό δε
σημαίνει ότι σήμερα είναι ευκόλως εφικτή η πρόσβαση σε αυτή και η διάσχισή της.
Αντιθέτως, τα άκρα της είναι αποκλεισμένα, και τμήματά της έχουν σίγουρα
καταπέσει ή φράξει, όπως συμβαίνει κοντά στην κατάληξη της στοάς στη Μονή
Πεντέλης, κάτι που έχει επί τόπου διαπιστωθεί...
Σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα το τούνελ
στο υπόλοιπο μήκος της διαδρομής του, είναι κάτι το οποίο σκοπεύουμε να
εξετάσουμε μελλοντικά.
|
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ
Το 1560 ο 'Aγιος Γεράσιμος έφτασε στα Ομαλά όπου και ανακαίνισε το
ξωκκλήσι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ιδρύοντας παράλληλα γυναικεία
κοινοβιακή Μονή με πολυμελή αδελφότητα ονομάζοντάς την "Νέα Ιερουσαλήμ".
Το 1582, στις 20 Οκτωβρίου έγινε η Β' ανακομιδή του ιερού λειψάνου του
Αγίου, το οποίο έκτοτε παραμένει άφθαρτο και ευωδιάζον προς προσκύνηση
και αγιασμό των πιστών. Είναι ενδεδυμένο με άμφια ταφής του Αγίου και
εκτίθεται προς προσκύνηση μέσα σε τζαμένια λειψανοθήκη που ενσωματώνεται
σε μεγαλύτερη, ασημένια, περίτεχνη λάρνακα, η οποία είναι τοποθετημένη
πάνω από τον τάφο του Αγίου. Μέσα στο Ναό σώζεται και το ασκητήριο του
Αγίου, στο οποίο κατεβαίνει κανείς από σκάλα μήκους τριών μέτρων και το
οποίο χωρίζεται από μία στενή οπή σε "δύο δωμάτια". Στην Μονή σώζονται
τα τρία μεγάλα πλατάνια που φύτευσε ο ’γιος, τα τρία πηγάδια και τα 37
μικρότερα που άνοιξε με τα χέρια του επ' ωφελεία της ανύδρου περιοχής
καθώς και τα δύο αλώνια που έχτισε και στα οποία εργαζόταν για να
εξασφαλίσει τα αναγκαία για τη Μονή. Ο νέος περικαλλής ιερός ναός του
Αγίου αποπερατώθηκε με τις ενέργειες του νυν Μητροπολίτη κ.κ. Σπυρίδωνα
και εγκαινιάστηκε από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ.κ. Σεραφείμ
στις 19 Ιουλίου 1992.
 Από
το έτος ιδρύσεως της Μονής μέχρι σήμερα τελείται σε αυτήν θεία
λειτουργία, τις ώρες 03.00π.μ. έως 07.00π.μ. Η Μονή πανηγυρίζει 5 φορές
το έτος: Στις 16 Αυγούστου (Κοίμηση του Αγίου) και στις 23 Αυγούστου
(απόδοσις εορτής ή "εννιάμερα" του Αγίου). Στο διάστημα μεταξύ των δύο
εορτών καθιερώθηκε από τον νυν Μητροπολίτη, Σεβασμιώτατο κ.κ. Σπυρίδωνα
να τελειται ιερό επταήμερο εις τιμήν του Αγίου με Αρχιερατικές θείες
λειτουργίες - χοροστασίες - κηρύγματα.  Επίσης,
στις 20 και 26 Οκτωβρίου (Ανακομιδή και Απόδοσις Ανακομιδής Αγίου
Λειψάνου) σηκώνεται ορθός ο ’γιος και κατά το Μεγάλο Σάββατο και μένει
στη Βημόθυρα μέχρι την Κυριακή του Θωμά, οπότε και τελείται Πανηγυρική
Αρχιερατική Θεία Λειτουργία. Τις ημέρες αυτές γίνονται και ισάριθμες
Λιτανείες με αθρόα συμμετοχή κλήρου και λαού. Μετά το πέρας της
λιτανείας παρατίθεται πλουσιοτάτη τράπεζα, που ετοιμάζουν με ιδιαίτερη
φροντίδα οι μοναχές. Οι μοναχές ασχολούνται με τη φιλοξενία (η Μονή
διαθέτει ξενώνα) και την Αγιογραφία. Επίσης έχουν αναπτύξει πλουσιοτάτη
φιλανθρωπική και αποστολική δράση.Οι ακολουθίες τελούνται ανελλιπώς και
Μονή ακολουθεί το τυπικό της Μονής του Αγ. Σάββα στα Ιεροσόλυμα. Η Μονή
δέχεται επισκέψεις καθημερινά από 04.00π.μ. έως 13.00μ.μ. και 15.30μ.μ.
έως 21.00μ.μ.Για κάθε πληροφορία μπορείτε να απευθύνεστε στην: Οσιωτάτη Μοναχή Κασσιανή Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίου Γερασίμου Ομαλών 28100 Ομαλά Κεφαλληνίας Tηλ. 26710 86385 και 26710 86205 |
Βίος Αγίου Γερασίμου - Ο νέος ασκητής της Κεφαλονιάς
Η μνήμη του τιμάται από την Εκκλησία μας: στις 16 Αυγούστου η οσιακή του Κοίμηση και στις 20 Οκτωβρίου η Ανακομιδή του Ιερού Λειψάνου.  Καταγωγή και μόρφωση του Ο χρόνος γεννήσεως του ανάγεται στο έτος 1509. Τόπος, τα Άνω Τρίκαλα Κορινθίας. Γονείς του η Καλή και ο Δημήτριος, απόγονος του οίκου των Νοταράδων. Οι γονείς του ήταν πλούσοι και ευσεβής. Ο Άγιος, έχοντας και «δεξιάν φύσιν», απέκτησε ζηλευτή μόρφωση. Και ενώ είχε τις προϋποθέσεις για πλούτο, δύναμη και μόρφωση, αυτός διέγραψε την κοσμίκη δόξα. Αρνήθηκε την παρότρυνση των γονιών του να νυμφευθεί και προτίμησε να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Προσκυνηματικές επισκέψεις σε τόπους ιερούς Όταν ήταν 20 χρονών έφυγε από το σπίτι και πήγε στη Ζάκυνθο, όπου έζησε για σύντομο διάστημα, εκεί πήγε για συμπληρώσει την εκπαίδευση του. Επόμενος σταθμός του ήταν η Κωνσταντινούπολη, η Χαλκηδόνα και τα μοναστήρια γύρω από την Προποντίδα. Φορτωμένος με εμπειρίες και γνώσεις από τις Ιερές αυτές επισκέψεις ο Γεράσιμος πόθησε να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στη μοναχική ζωή. Έτσι, επόμενος σταθμός του υπήρξε το Άγιον Όρος. Τότε εκάρη μοναχός και έλαβε το μοναχικό όνομα Γεράσιμος. Στην Ιερουσαλήμ χειροτονείται ιερέας Κατά το έτος πιθανόν 1538 έφθασε μετά από κοπιαστικό ταξίδι στα Ιεροσόλυμα, για μεγάλο χρονικό διάστημα υπηρέτησε στον Ιερό ναό της Αναστάσεως του Χριστού (Πανάγιο Τάφο) και έλαβε το δεύτερο βαθμό τής Ιεροσύνης από τον πατριάρχη Γερμανό Α΄, του οποίου διετέλεσε και στενός συνεργάτης. Ιδιαίτερα τον ανέπαυε, όταν μπορούσε, να αποσύρεται στα Ιερά μοναστήρια γύρω από τον Ιορδάνη ποταμό, προκειμένου να κάνει περισυλλογή και να επιδίδεται σε αυστηρότερη άσκηση. Κρήτη και Ζάκυνθος Μετά από 12 χρόνια στους Αγίους Τόπους ο Άγιος ζήτησε την άδεια από τον Πατριάρχη να αναχωρήσει για την Κρήτη. Δεν είναι γνωστό για πόσο ακριβώς διάστημα παρέμεινε στην Κρήτη. Ίσως για ένα ή δύο χρόνια. Κατόπιν, «ταύτης ἐκβᾶς, εἰς Ζάκυνθον προσαποπλέει». Όντας εκ πεποιθήσεως αυστηρός ασκητής βρήκε ένα έρημο και δύσβατο τόπο «ἐν ὤ ἠσκεῖτο». Όπως ήταν φυσικό, η ασκητική του ζωή και η αγιότητα του βίου του προσείλκυαν την αγάπη των κατοίκων του νησιού, οι οποίοι προσέτρεχαν στο ασκητήριο του για να λάβουν την ευλογία και να ακούσουν το λόγο του Θεού και τις σοφές συμβουλές του αγίου. Το γεγονός αυτό προσέκρουε στη μετριοφροσύνη του και την ασκητική ζωή του.  Στην Κεφαλονιά Αφήνοντας την Ζάκυνθο πορεύτηκε στην Κεφαλονιά. Αρχικά εγκαταστάθηκε σε μία σπηλιά νοτιοδυτικά από την πόλη του Αργοστολίου, το γνωστό ως σήμερα ως «σπήλαιο τ’ Αγίου». Ζπύσε με αυστηρή άσκηση, νηστεία και προσευχή, αντιμετωπίζοντας με τη χάρη του Κυρίου τις επιθέσεις των δαιμόνων που δεν έπαψαν να τον πολεμούν. Ενώ όμως ο όσιος Γεράσιμος είχε έρθει στην Κεφαλονιά για να βρει μεγαλύτερη ησυχία απ’ όση στη Ζάκυνθο, ο Θεός τον επέλεξε για να προσφέρει παράλληλα ψυχική στήριξη στο δοκιμαζόμενο από την παπική προπαγάνδα Ορθόδοξο πλήρωμα του νησιού. Αποφάσισε μετά από έξι χρόνια παραμονής του εκεί, να αναζητήσει νέο ερημικό τόπο για εγκατάσταση και άσκηση. «Ανέβηκε λοιπόν σε κάποιον τόπο που λεγόταν Ομαλά…». Άσκηση, κοινοβιακή ζωή, διδασκαλία Όταν έφτασε ο όσιος Γεράσιμος στα Ομαλά την κυριότητα των οποίων κτισμάτων υπήρχαν ακόμα είχε ο ιερέας Γεώργιος Βάλσαμος. Αυτός του παρεχώρησε το ερημοκλήσι της Θεοτόκου με την εξουσιοδότηση «νά ποιήση (ὁ Γεράσιμος) ὡς αὐτός θέλει εἰς αὐτό τό μοναστήριον, εἰς ἀνακαινισμόν καί δόξαν Θεοῦ», όπως διασώζεται στο σχετικό «παραχωρητήριον» έγγραφο του έτους 1561. Ανακαίνισε το ναό εκ βάθρων. Γυναίκες, που ποθούσαν τη μοναχική ζωή εκάρησαν και έλαβαν το αγγελικό σχήμα. Ο όσιος, με την ευλογία του επισκόπου Κεφαλληνίας Παχωμίου Μακρή, ζητεί και λαμβάνει σιγίλλιο πατριαρχικό και αναγνωρίζεται το μοναστήρι του σταυροπήγιο. Κτίζει κελιά και οικίσκους, περιτειχίζει τη μονή, αυξάνεται ο αριθμός των μοναζουσών που ασκούνται στην προσευχή και τη νηστεία αυστηρά, ενώ ο ίδιος διδάσκει νυχθημερόν «τήν πνευματικόν ἰσάγγελον πολιτείαν» και ασκείται ακόμα πιο σκληρά, φθάνοντας κατά τον υμνωδό του στην παντέλεια «ἐνόρασιν τοῦ Θεοῦ ὄμματι διανοίας». Η εν Κυρίω κοίμηση του Δέκα και εννέα χρόνια από την έλευση του στα Ομαλά και στη Μονή της Νέας Ιερουσαλήμ, ενώ διήγε πλέον το εβδομηκοστό «και μικρόν τι προς» έτος της ζωής του, εκλήθη ο όσιος Γεράσιμος στον ουρανό. Ο συναξαριστής του αναφέρει ότι έλαβε θεία αποκάλυψη πώς έφθασε ο καιρός της αποδημίας του. Αφού ταπεινά ευχαρίστησε με ευγνωμοσύνη τον Κύριο, διότι τον αξίωσε να περάσει το διάστημα της πρόσκαιρης τούτης ζωής κατά το θείο θέλημα, φώναξε με τη συνηθισμένη του πραότητα και ιλαρότητα, σαν φιλόστοργος πατέρας και έμπιστος ποιμένας, τα πνευματικά και αγαπητά του τέκνα και τους αποκάλυψε ότι έφθασε ο καιρός της αποδημίας του. Τους ζήτησε να μη χαραχθούν ούτε να λυπηθούν γι' αυτό που τους έλεγε, αλλά και να χαρούν διότι ο ίδιος θα τους επισκέπτεται και θα τους φροντίζει καλύτερα, αφού θα βρίσκεται πλέον κοντά στον Πλάστη και Θεό του, στην ουράνια βασιλεία. Κατόπιν τους συμβούλεψε να θυμούνται πάντοτε καλά τις υποσχέσεις που έκαναν στον ουράνιο Νυμφίο τους, όταν ντύθηκαν το αγγελικό σχήμα. Συνεχίζοντας, τους παρότρυνε να γυμνωθούν από κάθε σχέση και προσπάθεια του φθαρτού και μάταιου τούτου κόσμου και να έχουν προσηλωμένη την προσοχή και την αγάπη τους στον Θεό. Να εφαρμόζουν τους μοναχικούς κανόνες και να έχουν μεταξύ τους αγάπη και ομόνοια. Να είναι ταπεινοί και ανεξίκακοι, καθώς είναι ο Ιησούς Χριστός. Και αν κάτι θεάρεστο κατορθώσουν η κάποια αρετή, να τα αποδίδουν όλα στη χάρη του Θεού και στην ευσπλαχνία επειδή τα κακά και οι αμαρτίες είναι του ανθρώπου, αλλά τα αγαθά και οι αρετές προέρχονται και χαρίζονται δωρεάν από μόνον τον Θεόν. Αφού μ’ αυτά και άλλα παρόμοια παρηγόρησε ο άγιος Γεράσιμος τα πνευματικά του τέκνα και τα στήριξε και τα ευλόγησε, παρέδωσε ήρεμα και με χαρά τη μακάρια ψυχή του στα χέρια του Δημιουργού του, τον όποιο τόσο θερμά από μικρό παιδί αγάπησε και τόσο πιστά υπηρέτησε σε όλη του τη ζωή, ως δούλος αγαθός και πιστός (Ματθ. 25,19). Από τα εβδομήντα, και κάτι περισσότερο, χρόνια που έζησε σε τούτη την πρόσκαιρη και φθαρτή ζωή ο άγιος, δεκαεννέα τα πέρασε στη σεβάσμια Μονή την οποία εκ θεμελίων ανήγειρε και άφησε ως πατρική κληρονομιά στα πνευματικά του τέκνα και στις μοναχές που ασκούνται σ' αυτήν, όπως έγραψε στη διαθήκη του. Η μακάρια κοίμηση του έγινε στις 15 Αυγούστου του έτους 1579. Επειδή όμως κατά την ήμερα αυτή τιμάται η Μετάσταση στους ουρανούς της Υπεραγίας Θεοτόκου, η μνήμη του άγεται και η Ακολουθία του ψάλλετε στις 16 του Ιδίου μηνός.   Ανακομιδή των ιερών λειψάνων του Δύο χρόνια μετά τον ενταφιασμό του αγίου Γερασίμου (το 1581), ο πατριαρχικός έξαρχος του οικουμενικού Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως έκανε την ανακομιδή του τιμίου λειψάνου, το οποίο -ώ του θαύματος-, βρέθηκε στον τάφο ακέραιο! «Ἀλλ' ἐπειδή πολλοί ἀπό τούς ἐναντίους, κινούμενοι πρός κατηγορίαν τῆς ἄμωμου Ἐκκλησίας ἠμῶν, ἐλάλουν ἀσέβειαν», ενταφιάστηκε και πάλι το ιερό λείψανο. Όταν πέρασε το καθορισμένο εξαρχής διάστημα των οκτώ μηνών, έγινε και η δεύτερη ανακομιδή. «Καί ἐκβάζουν τό ἅγιον λείψανον, τό ὁποίον εἰς αἰσχύνην τῶν ἐναντίων καί καύχημα τῶν Ὀρθοδόξων, ὄχι μόνον εὑρέθη πάλι σῶον καί ἀκέραιον ὁμού μέ τά ἱερά μέ τά ὁποία ἐνεταφιάσθη», αλλά απέπνεε και άρρητη ευωδιά, ενώ έφερε πάνω του και όλα τα αισθητά σημεία της αγιότητας και της θείας χάριτος. Η ανακομιδή του ιερού λειψάνου τιμάται στις 20 Οκτωβρίου. Αυτή η αγιότητα έγινε φανερή και από τα σημεία και θαύματα που επιτελέστηκαν και επιτελούνται σε όσους προστρέχουν στον όσιο Γεράσιμο με πίστη και ευλάβεια. Διότι δεν ήταν δυνατό να μείνει κρυμμένη η τόσο μεγάλη αρετή και η αγιότητα του, αλλά και η ενέργεια της θείας χάριτος, η οποία κατοικούσε επάξια σ' αυτόν.  Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α΄. Αὐτόμελον. Τῶν Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον• ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν• ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας, δαιμονῶντας ἰᾶται• διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα. Κοντάκιον. Ἦχος γ΄. Ἡ Παρθένος σήμερον. Εὐχαρίστοις ᾄσμασι, τῶν Κεφαλλήνων ἡ νῆσος, προσκαλεῖται σήμερον, τῶν Ὀρθοδόξων τὰ πλήθη, μέγιστον, νεοφανέντα ἀγκωμιάσαι, καύχημα, Ὀρθοδοξίας ἀναφανέντα, τὸν Γεράσιμον τὸν θεῖον, τὸν ῥύστην ταύτης ὁμοῦ καὶ πρόμαχον. Μεγαλυνάριον. Τῆς ὁμολογίας Χριστιανῶν, ἔθετό σε σὲ στῦλον, ἀδιάσειστον ὀ Θεός, τὸ σεπτόν σου σκῆνος, Γεράσιμε δοὺς πᾶσι, τοῖς ἐναντίοις λίθον, δεινοῦ προσκόμματος. |
Άγιος Γεράσιμος Κεφαλλονιάς και δαιμονισμένοι...
. Πρίν αρκετά χρόνια " διηγείται ένας φίλος , " σ΄ένα ταξίδι μου στήν Κεφαλονιά , συνέπεσε νά τύχω στήν εορτή τού Αγίου Γερασίμου, καί στήν ολονύκτια αγρυπνία του. Εκεί, γιά πρώτη φορά κατάλαβα τήν δύναμη τών πονηρών πνευμάτων. Μέχρι τότε πίστευα στόν Θεό, αλλά μέ τόν τρόπο μου. Νόμιζα, ότι όσα άκουγα γι΄αυτά τά πράγματα, ήταν πολυλογίες θρησκολήπτων ανθρώπων καί τίποτα περισσότερο. Μέ μιά μονοκονδυλιά, χωρίς νά ψάξω σέ βάθος τά πράγματα, είχα αποκλείσει τήν ύπαρξη τών δυνάμεων τού σκότους καί τής καταστροφής. Ομως, ο Θεός είχε άλλα σχέδια γιά μένα ... Βρέθηκα στό Μοναστήρι τού Αγίου Γερασίμου , καί όσα συνάντησα εντυπώθηκαν βαθειά στό μυαλό μου. Οι άγριες φωνές τών δαιμονισμένων ανθρώπων, οι κραυγές " μ΄ έκαψες Γεράσιμε, μ΄ έκαψες Καψάλη " , καί μάλιστα από νέους ανθρώπους πού σπαρταρούσαν στό δάπεδο όταν βγήκαν τά Αγια , ή στήν Παράκληση τού Αγίου , υπήρξαν γιά μένα καταστάσεις μεγάλου προβληματισμού. Κατάλαβα, ότι εκεί πέρα, συνέβαινε κάτι περισσότερο από αυτό, πού εμείς οι άλλοι μπορούσαμε νά αντιληφθούμε... Κάποιες " δυνάμεις " πού δέν βλέπαμε , ευρίσκονταν σέ πόλεμο μέ κάποιες "άλλες " ... Συνέπεσε όμως κι΄ ένα περιστατικό πού κυριολεκτικά μέ καθήλωσε. Μία κοπέλα, μοντέρνος τύπος , πού από ώρα φώναζε καί βλαστήμαγε, έτρεξε γρήγορα, σάν βέλος θά έλεγα, κι΄ άρπαξε από τά πέτα τού σακακιού του έναν άγνωστό της νεαρό, (πού όπως μάθαμε αργότερα, μόλις πρό δύο ημερών είχε έλθει από τήν Αυστραλία ), καί τραντάζοντάς τον, κυριολεκτικά τόν "ξεσκόνισε ...". " Ρέ Γιάννη,τού έλεγε, άφησες τήν αραββωνιάρα σου τήν Ντίνα στήν Καμπέρα, κι΄ ήλθες εδώ στόν Καψάλη... Κι΄ είχες καί τήν άλλη, τήν παντρεμένη... Γιατί ρέ, τί καλύτερο βρήκες εδώ πού ήλθες ; Καί στό δρόμο, πήγε νά πέσει καί τό αεροπλάνο πάνω από τήν Σιγκαπούρη ... Εγώ ήμουνα εκείνος ρέ , πού θά τόρριχνα τό αεροπλάνο, αλλά δέν μέ άφησε ο Ναζωραίος μέ τόν Γεράσιμο , καί γλυτώσατε ..." Ελεγε ονόματα ανθρώπων , αγνώστων της , έλεγε περιστατικά σέ χώρες μακρινές , χιλιάδες μίλια από τήν Κεφαλονιά , ήταν γυναίκα καί έλεγε, εγώ ήμουνα "εκείνος " ( γένος αρσενικό ), καί τέλος τούς είχε γλιτώσει από τού χάρου τά δόντια ο Χριστός ο Ναζωραίος , καί ο Αγιος Γεράσιμος ... Αυτή η άγνωστη " δύναμη " λοιπόν, ήτανε " πρόσωπο " , είχε αντίληψη καί διάκριση τών πραγμάτων, έλεγε είμαι "εκείνος ", είδα τό ένα, ξέρω τό άλλο, καί μόνο ο Χριστός καί οι Αγιοι μπορούσαν νά τόν βάλουν τελικά στήν άκρη " . Είναι λοιπόν Θεός αληθινός ο Χριστός , καί οι Αγιοι πού γιά τόν Χριστό εμαρτύρησαν , είναι φορείς δυνάμεως ανώτερης τών δυνάμεων τού σκότους. Ρώτησα έναν ιερέα πού έμενε από μέρες στό μοναστήρι, καί μού είπε . "Αυτά πού άκουσες δέν είναι τίποτα, από όσα πραγματικά συμβαίνουν. Τήν κοπέλα αυτή τήν έχουν φέρει από τήν Ξάνθη. Είχε μπλέξει μέ κάτι συμμαθήτριές της καί είχανε πάει σέ κάποιο Χρήστο από τό Γάζωρο νά τούς πεί ...τό μέλλον τους. Μετά από αυτό, η κοπέλα δαιμονίστηκε, καί τώρα τήν γυρίζουν στά μοναστήρια. Ωρες - ώρες λέει καί μυστικά. Οπως αυτά πού είπε προηγουμένως, στόν νεαρό μέ τό μπέζ σακκάκι. Πρόσεξε όμως. Οι Αγιοι Πατέρες λένε νά μή έχουμε εμπιστοσύνη σέ δαιμονισμένους. Λένε καμμιά φορά μυστικά, όσα τούς επιτρέπει ο Χριστός νά πούνε, αλλά λένε καί αρκετά δικά τους ψέμματα. Σού λένε πέντε σωστά καί αφού τούς δείξεις τυφλή εμπιστοσύνη, σού πετάνε καί ένα ψέμα κυρίως γιά νά σέ βάλουνε νά σκοτωθείς μέ κάποιους συνανθρώπους σου. Μόνο σέ εξομολογημένους μέ ειλικρίνεια, μπλοκάρονται... Φανερώνουν μυστικά, πού δέν είναι εξομολογημένα, καί μάλιστα σέ Ορθόδοξο ιερέα. Πέρυσι είχα γνωρίσει δυό Ιταλούς Καθολικούς, σοβαρούς καί θεοφοβούμενους κατά τά άλλα, πού όσα είχαν εξομολογηθεί στόν Καθολικό ιερέα τους, όπως μού έλεγαν, τούς τά πέταξε ένας δαιμονισμένος στήν Ζάκυνθο. Γιατί ήσαν στήν ουσία ανεξομολόγητοι... Ό δαιμονισμένος ήταν Ελληνας, καί μάλιστα δέν ήξερε καθόλου Ιταλικά, όπως μετά τούς είπε, μέσω γνωστού του πού ήξερε τήν γλώσσα. Τούς έλεγε μάλιστα κρυφές αμαρτίες τους , σέ άπταιστη Ιταλική, καί μέ προφορά Τοσκάνης..." Ενα σχετικό περιστατικό αναφέρεται στήν Αγία Γραφή, στίς Πράξεις τών Αποστόλων (ΙΘ΄ 13 ). Εκεί, στήν Εφεσσο υπήρχαν επτά πρόσωπα , γυιοί τού Ιουδαίου αρχιερέως ονόματι Σκευά, πού ήσαν εξορκιστές δαιμονιζομένων ανθρώπων, σύμφωνα μέ τό Εβραϊκό τυπικό. Βλέποντας λοιπόν τήν δύναμη εξουσίας γιά εκβολή δαιμονίων είς τό όνομα τού Ιησού Χριστού, πού χρησιμοποιούσε ο Παύλος, θέλησαν καί αυτοί νά χρησιμοποιήσουν τό όνομα τού Χριστού, χωρίς κατά βάθος νά πιστεύουν σ΄ Αυτόν. " Αποκριθέν δέ τό πνεύμα τό πονηρόν ", σημειώνει η Γραφή, "είπε, τόν Ιησούν γιγνώσκω καί τόν Παύλον επίσταμαι, υμείς δέ τίνες εστέ ; ". Ποιοί είσθε δηλαδή εσείς , πού χρησιμοποιείτε αυτά τά Μεγάλα ονόματα πού όμως δέν πιστεύετε. ".... καί εφαλλόμενος ( καί ορμήσας μέ λύσσα ) επ΄ αυτούς ο άνθρωπος, εν ώ ήν τό πνεύμα τό πονηρόν, καί κατακυριεύσας αυτών ίσχυσε κατ΄ αυτών, ώστε γυμνούς καί τετραυματισμένους ( τούς ξέσχισε δηλαδή ) εκφυγείν εκ τού οίκου εκείνου.... καί επέπεσε φόβος επί πάντας ... καί ήρχοντο εξομολογούμενοι καί αναγγέλλοντες τάς πράξεις αυτών...". Εδώ, γίνεται καί αναφορά στό μυστήριο τής ιεράς εξομολογήσεως/nefthalim 
****
Γιά το επόμενο θαύμα υπάρχει στο αρχείο του ίερού ναού του αγίου πρακτικό της 14ης Δεκεμβρίου 1948. Ή Αγγελική Παπαφλωράτου είχε γεννηθεί στο Αργοστόλι της Κεφαλλονιάς.
Το 1948, σε ηλικία 42 χρόνων,ζοϋσε στην Πάτρα και ήταν άγαμος. Προ
δεκαετίας είχε προσβληθεί από δαιμόνιο και, βασανιζόταν αρκετό καιρό. Οι
γιατροί δεν μπόρεσαν να τη θεραπεύσουν. Την οδήγησαν όμως οι δικοί της
στο ναό του αγίου Γερασίμου, όπου βρίσκεται και το σεπτό του λείψανο και
θεραπεύτηκε. Ίσως μερικοί ακούγοντας αυτά να τα θεωρήσουν αστεία και
ανάξια προσοχής αλλά είναι σύμφωνα με όσα το Ιερό Ευαγγέλιο λέει ότι
έκαμε ό Χριστός, που είπε: «Αμήν, αμήν λέγω ύμιν, ό πιστεύων εις έμέ, τα
έργα α εγώ ποιώ κάκείνος ποιήσει, και μείζονα τούτων ποιήσει». Δηλαδή:
«Σάς βεβαιώνω ότι όποιος πιστεύει σε μένα τα θαυμαστά έργα που κάνω εγώ
θα τα κάμει κι εκείνος και μεγαλύτερα ακόμη από αυτά θα κάμει». Και μόνο
ή παραφροσύνη της απιστίας του ορθολογισμού αρνείται την αλήθεια του
αγίου Ευαγγελίου.Τον Όκτώβρη λοιπόν του 1947 προσέβαλε την Αγγελική Παπαφλωράτου ή ίδια δαιμονική νευρική κρίση. Υπέφερε σοβαρά και μόνο κατά μικρά διαλείμματα ησύχαζε κάπως. Την οδήγησαν και πάλι στο ναό του αγίου Γερασίμου, στην Κεφαλλονιά, όπου έμεινε αρκετές μέρες χωρίς όμως να θεραπευτεί. Ξαφνικά μια μέρα, πού τηνέπιασε πάλι ή κρίση, φώναξε τους συγγενείς της πού την συνόδευαν: «Δε θα μείνουμε εδώ. Στό Σπύρο θα πάμε». Οι συγγενείς της την οδήγησαν στο σπίτι της στην Πάτρα χωρίς να θεραπευτεί. Στίς 11 Δεκεμβρίου όμως, πού αρχίζει στην Κέρκυρα ή τριήμερη γιορτή του αγίου Σπυρίδωνος, έφθασε πολύ πρωί στο νησί. Τη συνόδευαν ή μητέρα της και άλλοι συγγενείς της. Την έφεραν στο ναό του αγίου καί, επειδή ήταν ήρεμη, εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία και τήν οδήγησαν στον ιερέα. Εξομολογήθηκε και κοινώνησε τα άχραντα Μυστήρια. Το απόγευμα της ίδιας μέρας και όλη τη νύχτα έμεινε στο ναό και παρακολούθησε την αγρυπνία. Την άλλη μέρα 12 Δεκεμβρίου, ή Αγγελική Παπαφλωράτου με την επίβλεψη της μητέρας και των συγγενών της παρακολουθούσε την αρχιερατική Θεία Λειτουργία. Ήταν πεσμένη δεξιά στο βάθος του ναοϋ. Την ώρα της Μεγάλης Εισόδου, μόλις οι ιερείς βγήκαν με τα Άγια από τη θύρα του Αγίου Βήματος, ξαφνικά την έπιασε ή δαιμονική νευρική κρίση και φώναξε με φοβερές κραυγές: «Φεύγω, Σπύρο! Φεύγω, Σπύρο!» Ταυτόχρονα βγήκε από το στόμα της σαν λευκός καπνός δυνατή πνοή ανέμου.Ή Αγγελική θεραπεύτηκε. Αμέσως δε πήγε με τα γόνατα μαζί με τη μητέρα της και προσκύνησε τα πόδια του αγίου πού ήταν εκτεθειμένος όρθιος για προσκύνηση, όπως συνηθίζεται αυτές τις μέρες. Το εκκλησίασμα παρακολούθησε με έκπληξη όσα έγιναν. Κατάλαβαν όλοι ότι έγινε θαύμα και με δάκρυα και φωνές συγκινήσεως επικαλούνταν το όνομα του αγίου. Το θαϋμα διαπιστώθηκε και άπο τον Μητροπολίτη πού λειτουργούσε την ώρα εκείνη. Γιατί οι άγριες φωνές της Παπαφλωράτου συντάραξαν όλο το εκκλησίασμα. Άπο τότε ή γυναίκα έμεινε εντελώς υγιής. |
Ἀπολυτίκιον Ἦχος α'. Αὐτόμελον.
Τῶν
Ὀρθοδόξων προστάτην καὶ ἐν σώματι ἄγγελον, καὶ θαυματουργὸν θεοφόρον
νεοφανέντα ἡμῖν, ἐπαινέσωμεν πιστοὶ θεῖον Γεράσιμον· ὅτι ἀξίως παρὰ Θεοῦ
ἀπείληφεν, ἰαμάτων τὴν ἀέναον χάριν· ῥώννυσι τοὺς νοσοῦντας,
δαιμονῶντας ἰᾶται· διὸ καὶ τοῖς τιμῶσιν αὐτόν, βρύει ἰάματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου