Και να πεις ότι δεν το λέει ο λαός; «Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μην λες»...Θα μου πεις, ο Αδαμίδης δεν την είπε την μεγάλη κουβέντα. Την τραγούδησε. Εχει διαφορά.
Θα μου πεις επίσης ότι αγγλοθρεμμένος καθώς είναι μπορεί να μην βρισκόταν καν στην Ελλάδα και να μην έχει ιδέα τι συνέβη σε κάποιους άλλους, που είπαν, ή μάλλον τραγούδησαν κι αυτοί ανάλογες κουβέντες στο παρελθόν.
Σε ένα γειτονικό στρατόπεδο. Το «πράσινο». «Ποτέ ξανά πρωτάθλημα στον Πειραιά» είχε τραγουδήσει ο καπετάνιος και από τότε που το είπε ο Ολυμπιακός δεν προλαβαίνει να κερδίζει τίτλους, ο δε Παναθηναϊκός τους ξαναείδε με το κυάλι. Και σαν να μην έφτανε το «πάθημα» του θείου, ήρθε και η σειρά του ανεψιού που μερικά χρόνια αργότερα στην κοπή της πίτας της ομάδας τραγούδησε κι αυτός τι πρέπει να κάνουν οι παίκτες της ομάδας του στον Ολυμπιακό.
Και αρχίσανε μετά να έρχονται οι σφαλιάρες οι αγωνιστικές και τα κρασιά από την Πορτογαλία, με τα… εκφραστικά ονόματα και δεν ήξερε από πού να πρωτοφυλαχθεί.
Ηθελα νάξερα… Τόσα χρόνια πια, δεν το έχουν καταλάβει ότι κάθε τραγούδι που αφορά τον Ολυμπιακό, είναι κακό κάρμα ρε παιδάκι μου. Οποιος το τραγουδάει καταστρέφεται.
Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά δεν ξέρουν ούτε και αρχαία ελληνική ιστορία. Γιατί αν ήξεραν θα γνώριζαν τι παθαίνει όποιος φτάνει στην Υβρι.
Καθότι έχει ο καιρός γυρίσματα κι αυτό τώρα δεν ξέρω αν είναι αρχαίο, νεοελληνικό μια φορά είναι σίγουρα. Κι επειδή έχει ο καιρός γυρίσματα στο ποδόσφαιρο κι από εκεί που είσαι ή αισθάνεσαι ότι είσαι καβάλα στ’ άλογο, μπορεί στο πιτς φυτίλι να βρεθείς να βλέπεις τα ραδίκια ανάποδα, καλό είναι να είσαι προσεκτικός και επιφυλακτικός. Γιατί όποιος φυλάει τα ρούχα του έχει τα μισά (όλες τις παροιμίες με τη σειρά θα τις πάρουμε σήμερα).
Ο Αδαμίδης όμως δεν τις ήξερε φαίνεται τις ελληνικές παροιμίες. Ξέρει μόνο αγγλικές προφανώς. Γι΄ αυτό και τραγούδησε αυτά που τραγούδησε και ήρθε μετά η κατραπακιά και ένοιωσε σαν να τον χτύπησε αστροπελέκι.
Κι αυτός ο Ολυμπιακός όμως ρε παιδί μου. Ο,τι πήγαινε μέσα έγραφε. Εφαγε, έφαγε ο Σάχα, έβαλε και στις τσέπες. Δύσκολη εβδομάδα πέρασε ο Αργεντίνος. Φλαμπέ έγινε στην Τούμπα, σάκος του μποξ έγινε στο Καραϊσκάκη.
Και μιας και είπα για Τούμπα. Δεν ξέρω τελικά ποιος έχει στενοχωρηθεί περισσότερο. Οι ΑΕΚτζήδες για την εξάρα, ή οι ΠΑΟΚτσήδες που αποκλειστήκανε από την ομάδα της εξάρας; Βγαίνανε σήμερα στα ραδιόφωνα στη Θεσσαλονίκη να πούνε τον καημό τους. «Κοίτα από ποιους άχρηστους αποκλειστήκαμε. Εμείς τουλάχιστον τον γαύρο τον κερδίσαμε» λέγανε και δεν μπορούσανε να το χωνέψουνε.
Μήπως όμως μπορούνε να το χωνέψουνε οι ΑΕΚτζήδες; Μεζούρα έχει πάρει η Ορίτζιναλ για να μετρήσει το όριο της ξεφτίλας, αλλά ακόμα δεν τα έχει καταφέρει. Ούτε και πρόκειται. Γιατί αυτό που έχει επιτύχει φέτος η ΑΕΚ είναι μοναδικό. Τέτοιες εναλλαγές συναισθημάτων από την λύπη στη χαρά και τούμπαλιν είναι κανονικό τεστ κοπώσεως. Οι μισοί μπορεί να πάνε από έμφραγμα, αλλά όσοι επιζήσουν θα γνωρίζουνε ότι έχουνε γερή κράση και δεν θα φοβούνται ούτε θα κινδυνεύουν από τίποτα.
Στον Ολυμπιακό πάλι πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Και το κατσαρόλι σηκώσανε πιο νωρίς από κάθε άλλη φορά και την ΑΕΚ εξευτέλισαν. Και ξαμοληθήκανε στα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες και άρχισαν να λένε ότι με αυτή τη νίκη απέδειξαν την αξία τους. Ας κρατήσουν όμως κι αυτοί μικρό καλάθι λέω εγώ, γιατί αυτή που κέρδισαν δεν είναι η ΑΕΚ. Είναι η Ανω Πετρομαγούλα. Γιατί αυτή κατέβηκε στο γήπεδο και όχι η ΑΕΚ. Όχι τίποτα άλλο αλλά να μη νομίζουν ότι έκαναν κανα μεγάλο κατόρθωμα. Τον πεθαμένο νικήσανε. Και με μια εξάρα – έστω –στον πεθαμένο δεν σημαίνει ότι εξιλεωθήκανε για τα χάλια που δείξανε στα υπόλοιπα ντέρμπι.
Κι αυτό τώρα οι μισοί, αυτοί που δεν πάνε τον Βαλβέρδε το ξέρουνε και το παραξέρουνε. Μη σου πω ότι τους έχει λούσει κρύος ιδρώτας. Κι αυτοί δεν ξέρουν αν πρέπει να χαρούνε ή να λυπηθούνε. Γιατί εντάξει, είπαμε ότι είναι ψύχωση το πρωτάθλημα, ένας τίτλος είναι πάντα ένας τίτλος, αλλά και η προοπτική να τους κατσικωθεί και του χρόνου ο μέρμηγκας από τη Βασκωνία δεν τους φαίνεται και η πλέον ιδανική.
Κύριος οίδε σου λέει τι επιλογές παικτών θα κάνει πάλι, πόσους Οσκαρ, Ουρτάδο και Φουστέρ θα μας φέρει του χρόνου και πώς θα πορευτούμε μαζί του στο Τσαμπιολί.
Γιατί μη νομίζετε ότι η γκρίνια πηγαίνει μόνο εκεί που υπάρχει φτώχεια (σε χρήμα και σε τίτλους). Όχι κύριοι. Η γκρίνια πηγαίνει παντού. Αυτή είναι άλλωστε η ισορροπία της φύσης.
Και καθώς το πρωτάθλημα τελειώνει και ο Ολυμπιακός θα κάθεται για περίπου μισή ντουζίνα μήνες, θα αρχίσουν οι οπαδοί του να τρώγονται με τα ρούχα τους. Ευτυχώς δηλαδή που θα υπάρχουν και οι εφημερίδες για να τους κρατάνε συντροφιά με πιθανές μεταγραφές. Γιατί τι να κάνουν κι αυτοί που δουλεύουν στις εφημερίδες, κλέφτες να γίνουν;
Εχουν να πέσουν ονόματα πιθανών στόχων που θα πάει σύννεφο. Εχουνε να ψηθούνε παίκτες, προκειμένου να έρθουν στο λιμάνι! Πέντε μήνες θα ψήνονται.
Κάρβουνο θα γίνουν. Και βέβαια αυτή η ιστορία μέσα σ’ όλα έχει και τα καλά της. Τόσα ονόματα που θα πέσουνε κάποια θα βγουν αληθινά. Και με το νόμο των πιθανοτήτων να το πάρεις κάποιοι απ’ αυτούς θα κατηφορίσουν στο λιμάνι.
onsports
onsports
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου