Η Δ Ι Κ Η ....

ΝΙΚΟΣ ΚΡΕΠΕΝΙΩΤΗΣ
Μια ιστορία με αλληγορική σημασία ...

Μια φορά και έναν καιρό σε μία μακρινή χώρα υπήρχαν έξι αγρότες που επέστρεφαν από τη δουλειά στον αγρό.

Καθώς νύχτωνε, σύννεφα άρχιζαν να μαζεύονται προμηνύοντας μία φοβερή καταιγίδα.
Πριν προλάβουν να φτάσουν στο χωριό τους και στην ασφάλεια των σπιτιών τους, ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν και άνοιξαν οι ουρανοί.

Αστραπές, βροντές και ο αέρας που λυσσομανούσε γύρω τους, έκαναν το τρέξιμό τους ακόμα πιο δύσκολο ενώ έψαχναν απεγνωσμένα για ένα καταφύγιο. Κάποια στιγμή ο ένας από τους αγρότες παρατήρησε στην λάμψη μιας αστραπής, μία σκιά λίγα μέτρα πιο μακριά, που έμοιαζε με αχυρώνα.

Χωρίς δεύτερη σκέψη το είπε στους συντρόφους του, και όλοι μαζί μπήκαν τρέχοντας για να καλυφθούν. Μετά το πρώτο σάστισμα που γλύτωσαν από την τρομερή καταιγίδα, ευχαρίστησαν αυτόν που είδε τον αχυρώνα και γλύτωσαν.

Κάθισαν λοιπόν και περίμεναν να κοπάσει η θεομηνία, για να πάρουν τον δρόμο για τα σπίτια τους. Όσο όμως περνούσε η ώρα, η βροχή δυνάμωνε, ο αέρας φάνταζε να ουρλιάζει, οι αστραπές τύφλωναν και οι βροντές ήταν τόσο δυνατές που κάλυπταν οτιδήποτε άλλο ακουγόταν…

Υπομονετικά περίμεναν. Μάταια όμως. Η καταιγίδα, όλο και δυνάμωνε. Ο άνεμος φυσούσε τόσο λυσσαλέα που συγκλόνιζε τον αχυρώνα συθέμελα, που φοβήθηκαν πως θα τον έπαιρνε μαζί του. Και η ώρα περνούσε… Άρχισαν να προσεύχονται… Δεν πίστευαν αυτό που τους συνέβαινε!! Αναρωτήθηκαν μήπως τους καταράστηκε ο Θεός και έφτασε το τέλος τους.

Κάποια στιγμή κάποιος έριξε μια ματιά έξω από ένα σπασμένο παράθυρο. Έντρομος παρατήρησε πως βρίσκονταν στο κέντρο του τυφώνα.
- «Η οργή του Θεού έχει πέσει πάνω μας!!!» φώναξε ένας άλλος.
- «Θα πεθάνουμε όλοι γιατί είμαστε αμαρτωλοί», κλαψούρισε ένας τρίτος. Ο ψυχραιμότερος είπε:
- «Για σταθείτε. Είναι τόση ώρα που η καταιγίδα λυσσομανά πάνω από τα κεφάλια μας και ακόμα είμαστε εδώ, όπως και ο αχυρώνας!! Αν ήμασταν όλοι αμαρτωλοί θα μας είχε κάψει προ πολλού. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να κυνηγά κάποιον από μας!!!»
- «Και πως θα ξέρουμε ποιος είναι;» ρώτησαν κάποιοι.
- «Έχω μία ιδέα», είπε ο ψύχραιμος. «Θα κρεμάσουμε τα καπέλα μας έξω από τον αχυρώνα. Όποιο από τα καπέλα τα πάρει ο αέρας, αυτός θα είναι ο αμαρτωλός. Θα τον πετάξουμε έξω στο έλεος του θεού, γιατί αυτόν θέλει. Έτσι και δικαιοσύνη θα αποδοθεί και δεν θα την πληρώσουν οι υπόλοιποι που είναι αθώοι».

Όλοι συμφώνησαν πρόθυμα, εκτός από έναν, αυτόν που είδε τον αχυρώνα, που το θεώρησε άδικο. Λόγω πλειοψηφίας όμως το δέχτηκε.

- «Μήπως έχεις κάνει τίποτα και φοβάσαι;», χλεύασαν οι υπόλοιποι.
- «Εσύ θα τα κρεμάσεις», τον πρόσταξαν.

Πήρε λοιπόν τα καπέλα όλων, και βγήκε έξω να τα κρεμάσει. Με πολύ κόπο τα κατάφερε. Πριν καταφέρει να επιστρέψει στην ασφάλεια του αχυρώνα, και ενώ οι άλλοι παρακολουθούσαν, μία δυνατή ριπή αέρα φύσηξε και πήρε το δικό του!!!!

Βλέποντας τι έγινε, οι υπόλοιποι τον άρπαξαν και τον πέταξαν έξω. Έντρομος, έκλεισε τα μάτια του και άρχισε να προσεύχεται. Ξάφνου ακούει μία δυνατή βροντή κεραυνού πίσω του και νοιώθει στην πλάτη του τη θέρμη πυρκαγιάς. Γυρίζει και βλέπει τον αχυρώνα παραδομένο στις φλόγες. Αμέσως κατάλαβε, πως κανένας από τους συντρόφους του δεν είχε γλυτώσει από τον κεραυνό.

Την επόμενη στιγμή, η καταιγίδα διαλύθηκε, το φεγγάρι εμφανίστηκε γεμάτο και ένα απαλό αεράκι έφερε το καπέλο του στα πόδια του. Έσκυψε και το πήρε. Πριν το φορέσει κοντοστάθηκε, έγειρε το κεφάλι του και προσευχήθηκε για τους χαμένους συντρόφους του. Μετά, κίνησε για το σπίτι του και την οικογένειά του που σίγουρα τον περίμενε.