Κι εμείς; Τους κόβουμε τα επιδόματα...

Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά δώδεκα ήταν συνολικά τα μετάλλια που χάρισαν στην πατρίδα μας, οι Έλληνες αθλητές της Παραολυμπιάδας.
Και, μπορεί να ήταν τα μισά από εκείνα του Πεκίνου, πριν από τέσσερα χρόνια ωστόσο ήταν αρκετά που γίνονται πολύ περισσότερα από άλλες ισχυρές δυνάμεις του παγκόσμιου αθλητισμού αν βεβαίως, αναλογιστούμε τα προβλήματα και τις δυσκολίες των τελευταίων ετών στη χώρα μας...
Σε μια εξαιρετική «γιορτή» που ετοίμασαν από την αρχή έως το τέλος οι διοργανωτές του Λονδίνου, τα παιδιά με τις ειδικές ικανότητες και τη γαλανόλευκη πάντα επάνω τους, «έλαμψαν» με την προσπάθειά τους, την επιμονή τους και στο τέλος, την επιτυχία τους!
Άραγε να συγκρίνουμε αυτά τα μετάλλια, με εκείνα της πιο αποτυχημένης ίσως αποστολής μας, σε Ολυμπιακούς Αγώνες εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες; Απολύτως καμία σύγκριση δε θα μπορούσε να γίνει...
Κι όμως, οι αγώνες της Παραολυμπιάδας αν ίσως είχαν ξεχωριστή αίγλη στη Βρετανική πρωτεύουσα (όπως και αναμενόταν) εδώ στην Ελλάδα, παρά τις προθέσεις έμειναν για μια ακόμη φορά, στη σκιά των αθλητών και των αγωνισμάτων που οι μεγάλοι χορηγοί, μακριά και πέρα από το μήνυμα της Φλόγας του ιερού τόπου της Αρχ. Ολυμπίας διογκώνουν υπερβολικά και απροκάλυπτα, προβάλλοντας κατά προτεραιότητα τα συμφέροντα μιας απίστευτης οικονομικής παγκόσμιας νομενκλατούρας.
Κάθε συμμετοχή ή διάκριση περνούσε στα ψηλά γράμματα των εφημερίδων, και στα ελάχιστα δευτερόλεπτα του τηλεοπτικού ειδησεογραφικού χρόνου. Οι μεταδόσεις δε στη διάρκεια της διοργάνωσης, ελλιπέστατες  και συνήθως μαγνητοσκοπημένες, ακόμη και στις ελληνικές κατακτήσεις μιας θέσης στο βάθρο των νικητών.
Κάνουμε τελικώς, ότι νοιαζόμαστε γι? αυτούς τους συνανθρώπους μας, αλλά αποδεικνύουμε στην πράξη πόσο υποκριτές είμαστε. Θέλουμε (και πάλι) να τους βοηθήσουμε να σταθούμε ?όπως λέμε- δίπλα τους, να χαρούμε ή να πονέσουμε μαζί τους, αλλά βρίσκουμε τους τρόπους για να ... ξεφεύγουμε!
Μένουμε αμέτοχοι και απλοί παρατηρητές. Αδυνατούμε έτσι να προσφέρουμε και να συνυπάρξουμε με δική μας πρωτοβουλία μαζί τους, όχι γιατί δεν μπορούμε, αλλά γιατί εύκολα κάτι τέτοιο το αποφεύγουμε...
Και η απάντηση της πολιτείας στις επιτυχίες και την τιμή που μας έκαναν τα μέλη της Εθνικής Παραολυμπιακής ομάδας; Περικοπή επιδομάτων, διακοπή εκπαιδευτικών και άλλων κυρίως κοινωνικών προγραμμάτων, κατάργηση φοροελαφρύνσεων και κάποια ακόμη που ... «χάθηκαν» από την επιβολή των σκληρών και απάνθρωπων μέτρων.
Για την υπερηφάνεια και τη χαρά που μας έκαναν να νιώσουμε, όσο κι αν δηλώνουμε την ευαισθητοποίησή μας και την αμέριστη συμπαράστασή μας τους «πληρώνουμε» ακολούθως ?πολίτες και κράτος- με πολλές δόσεις αδιαφορίας...
Μόλις προχθές είδαμε έναν Ολυμπιονίκη μας, σε καροτσάκι, στους δρόμους της Αθήνας, να διαμαρτύρεται για το πενιχρό βοήθημα που του στερούσε η ίδια του η χώρα.
Ήταν ο ίδιος άνθρωπος, ο κορυφαίος αθλητής, που βλέπαμε και στους αγώνες του Λονδίνου να μάχεται και να κερδίζει ένα μετάλλιο γι? αυτήν ακριβώς την χώρα που ασυγκίνητα, αντί να τον ευχαριστήσει, έκανε ό,τι μπορεί για να ... πληγώσει την αξιοπρέπειά του.
Μια παράλογη αντίθεση σε μια ακόμη πιο παράλογη περίοδο κρίσης...

Από τον
ΧΡΙΣΤΟ ΠΛΕΥΡΙΑ
xr_plevrias@yahoo.gr

patrisnews