«Γύρισα γιατί το θέλησαν ο Θεός, οι άγιοι και οι άνθρωποι»

Στον νοερό απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, δεχτήκαμε  ακούσματα της μικρής-μεγάλης κοινωνίας μας. Άλλα χαρούμενα, άλλα απρόσμενα, άλλα συγκλονιστικά...


Ένα απ' αυτά, ήταν εκείνο που «νίκησε» την κακιά ώρα και που μας γέμισε ελπίδα και αισιοδοξία. Ηταν η περιπέτεια του Χρήστου Δημόπουλου, ενός καλού παιδιού της πυργιώτικης κοινωνίας, που στάθηκε τυχερός να ξαναδεί το φως του ήλιου και να αναπνέει τον αέρα της ζωής του, με χαμόγελο.

Με τη βοήθεια του Θεού και των ανθρώπων

Ηταν Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2012, ώρα 10.30 το πρωί
«Θα ζήσει γιατρέ μου»; ήταν η μόνιμη ερώτησή του πατέρα Φώτη Δημόπουλου που κρεμόταν από τα χείλη του, μαζί με την αγωνία  στα μάτια του, στις κινήσεις των χεριών του.

Την ελπίδα αυτή που δεν έχασε ποτέ μετά τη δοκιμασία του, από  τον πρόωρο χαμό της αγαπημένης του γυναίκας Σούζης, που του χάρισε τον Χρήστο και τη Μαριλίζα του.

Η πόρτα του χειρουργείου στο Νοσοκομείο Πύργου «Ανδρέας Παπανδρέου» ήταν το μόνο που κοιτούσαν πατέρας και κόρη και προσευχόντουσαν για τη ζωή του.

Οι σκέψεις του ξετύλιγαν το κουβάρι των αναμνήσεών του για τη  χαρούμενη και ενωμένη οικογένεια. Τα όνειρα του πατέρα για τον Χρήστο  και τη Μαριλίζα του, δεν σταμάτησαν ποτέ.  Από τότε που μαζί με τη Σούζη  του έκαναν τους όρκους ζωής για αγάπη για τα παιδιά τους.

Το οδυνηρό άκουσμα που τον συγκλόνισε, τον βρήκε στο χώρο που χρόνια τώρα φροντίζει πάντα με τον ευγενικό του τρόπο την «καλημέρα» και την «καληνύχτα» στο γνωστό «Πύργιον» του.

Ετρεχε τρελαμένος. Αυτό που άκουσε δεν ήταν αλήθεια.  Ηταν ένα μεγάλο ψέμα. Πίστευε ότι η μοίρα του ανθρώπου χτυπιέται μόνο μια φορά , όχι δύο. Ετσι ένιωθε για να μπορεί να αντέξει στο  άκουσμα  αυτό, για να συνεχίσει να αναπνέει.
Δίπλα του, η Μαριλίζα του, που το δικό της χέρι, τα λόγια της, και το αγκάλιασμά της ήταν η δική του ζωή.

Ο βαριά τραυματισμένος Χρήστος έφθασε αγνώριστος με το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στο Νοσοκομείο Πύργου. Είχαν ήδη ειδοποιηθεί όλοι οι γιατροί και τον περίμεναν για να βοηθήσουν αμέσως. Τον υποδέχτηκαν με μεγάλη αγωνία οι ειδικευόμενοι γιατροί στο Χειρουργικό τμήμα των επειγόντων.


Το Πυργιωτόπουλο Δημήτρης Μυλωνάς και από την Αθήνα ο Αλέξης Λαδόπουλος, «μιλούσαν για βαρύ τραυματισμό». Η ομάδα άμεσης επέμβασης είχε λάβει θέση ετοιμότητας. Με τον επικεφαλής Διευθυντή και συντονιστή Χειρουργικής Βαγγέλη Παπαγεωργίου, και τον Διευθυντή της Χειρουργικής, συντονιστή Χρήστο Βλάχο.

«Είδαμε ένα παραμορφωμένο πρόσωπο που δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε ποιος ήταν. Οταν κοίταξα το χαρτί με το όνομά του κατάλαβα ότι ήταν ο Χρήστος, ο γιος του φίλου μου Φώτη Δημόπουλου.


Το παιδί ήλθε με κώμα σε υπερδιέγερση λόγω του αίματος που πιεζόταν ο εγκέφαλός του. Αμέσως του δόθηκαν τα ανάλογα υγρά και αίμα που έχανε και τον διασωληνώσουμε για να γίνει η ισορροπία της πίεσής του. Σ' αυτό το σημείο είχε ειδοποιηθεί και ο νέος νευροχειρουργός του Νοσοκομείου Χρήστος Δημάκης και όλοι μαζί οδηγήσαμε τον Χρήστο στους υπέρηχους και στον αξονικό τομογράφο. Εκεί διαπιστώθηκαν οι βλάβες στο σώμα του, που δεν είχαν τελειωμό.


Κάταγμα κρανίου, με θλάση εγκεφάλου και υποσκληρίδιο αιμάτωμα, μεγάλο αιμάτωμα στον εγκέφαλο, κατάγμα στον σπόνδυλο, στον αυχένα, βαριά θλάση αμφοπνευμόνων, κάταγμα στη λεκάνη και κάταγμα στο αριστερό γόνατο.

Μέσα σ? ένα τέταρτο άρχισε το χειρουργείο και εμείς οι γιατροί μιλάμε για τη  ΧΡΥΣΗ ΣΤΙΓΜΗ, τη ΧΡΥΣΗ ΩΡΑ. Τα χέρια μας έτρεμαν με κύριο σκοπό τον χρόνο που δεν θέλαμε να χάσουμε. Είμαστε μπροστά σε μια σπάνια περίπτωση που για μας εδώ στον Πύργο έπρεπε να σώσουμε ένα νέο παιδί που άδικα θα χανόταν».

Αν δεν υπήρχε ο νευροχειρουργός Χρήστος Δημάκης που είχε έλθει λίγους μήνες πριν, ο Χρήστος δεν θα μπορούσε να χειρουργηθεί , γιατί κανείς δεν είχε την άδεια να κάνει την επέμβαση αν δεν είχε την ειδικότητα που του ταιριάζει.

Η βαριά τραυματική του κατάσταση θα τον οδηγούσε στο  Νοσοκομείο Πατρών του Ρίου, όπου κανείς δεν θα μπορούσε να πει αν θα έφτανε. Η ζωή του κρεμόταν από μια κλωστή. Η πρώτη επέμβαση έγινε στον εγκέφαλο με την άμεση αφαίρεση του μεγάλου αιματώματος με τη βοήθεια των γνωστών χειρουργών Βαγγέλη Παπαγεωργίου και Χρήστου Βλάχου, που κάλυψαν το μεγαλύτερο  ποσοστό των τραυμάτων του.

Οι αναισθησιολόγοι που ρύθμισαν τη ροή αμέσως του μεγάλου πόνου του Χρήστου ήταν η Καλλιόπη Δημητροπούλου και Αδαμαντία Αρέθα, έδωσαν και αυτές τη μεγάλη τους συμβολή για τη θεραπεία του.

Μετά το δύσκολο χειρουργείο μεταφέρθηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας που πάντα εκεί έχουν δοθεί τα καλύτερα δείγματα  της σωστής λειτουργίας του. Ο άνθρωπος που θέλει να κρατά με την απλότητά του τη φήμη του ότι χάρη σ' αυτόν λειτουργεί άψογα η εντατική Πύργου είναι ο Αθηναίος γιατρός Χρήστος Χριστόπουλος.

Είδαμε και πάθαμε να μας μιλήσει και να του βγάλουμε τη φωτογραφία μαζί  με τον Χρήστο. Τα μάτια του είναι τα μόνα που μιλούν για αφοσίωση καθήκοντος τα χείλη του ποτέ δεν μιλούν, μόνο καθοδηγεί το μυαλό του με τις γνώσεις του τους ασθενείς του, και αυτός πρέπει να δώσει μάχη για τη ζωή τους.

Ετσι έκανε και με τον Χρήστο αφιερώνοντας ατελείωτες ώρες για τη σωστή ρύθμιση της πορείας του με πολλή αγωνία για εκείνον, που έμεινε εκεί 44 μέρες στο μεγάλο του «ύπνο».

Είχαν βάλει στοίχημα όλοι μαζί ότι θα τα καταφέρουν. Ετσι μας είπε  η Διευθύντρια του Νοσοκομείου Πύργου Ελένη Φιλιπποπούλου. «Ανησύχησα όταν άκουσα το βαρύ περιστατικό. Κάλεσα όλους τους γιατρούς για τη σωστή  του θεραπεία.  Προσπάθησα μέρα νύχτα,  να ενημερώνομαι με πολλή αγωνία.

Προσευχόμουν να βοηθήσει ο Θεός, ο Χρήστος να κερδίσει τη μάχη για τη ζωή του και όλοι μας να δώσουμε ένα ακόμη δείγμα δουλειάς και συνεργασίας.

Στην αρχή φοβήθηκα αλλά περνώντας οι μέρες μ? έκαναν να πιστεύω ότι ο Χρήστος θα τα καταφέρει».  Η επιμονή των γιατρών του Νοσοκομείου Πύργου να μη μετακινηθεί σε μεγαλύτερο Νοσοκομείο Πατρών και Αθηνών συνετέλεσε στην καλύτερη θεραπεία του.


Το ενδιαφέρον του «ΜΕΓΑΛΟΥ» όπως τον αποκάλεσαν με μεγάλο θαυμασμό ο καλός του φίλος Βαγγέλης Παπαγεωργίου, που τον  αναγνωρίζει  για την ανθρωπιά του και τα χρυσά  χειρουργικά του χέρια και συγκινημένος ο πατέρας του Φώτης, του πασίγνωστου γιατρού Πυργιώτη Διευθυντή-συντονιστή της Ορθοπαιδικής  κλινικής του Νοσοκομείου «Αγιος Ανδρέας« Πατρών, Πάνου Κοροβέση, που ευαισθητοποιημένος από την κατάσταση του Χρήστου, θέλησε να βοηθήσει αφιλοκερδώς.

Η άδεια που δόθηκε από τον Διευθυντή του Νοσοκομείου «Αγ. Ανδρέας Πατρών» Δημήτρη Κοσμόπουλο με την αίτηση και το ενδιαφέρον της Διοικήτριας του Νοσοκομείου Πύργου Ελένης Φιλιπποπούλου, ήταν ακόμη ένα δώρο ζωής για τον Χρήστο.


Όλα ήταν έτοιμα για το πρωί της 22ας Σεπτεμβρίου και η ομάδα συνεργασίας του Πάνου Κοροβέση μαζί με τον ίδιο, άρχισαν την λεπτομερή επέμβαση του αυχένα και των καταγμάτων του. Μαζί τους οι αναισθησιολόγοι-διευθυντές της αναισθηλογικής κλινικής του Νοσοκομείου Πύργου συντονίστρια αναισθησιολογίας Αλεξάνδρα Μουρατίδη και ο Δ/ντής αναισθησιολόγος Πανίκος Πρωτόππας, μαζί τους ο νευρολόγος Χρήστος Δημάκης.
Ολα πήγαν καλά και η ζωή του Χρήστου για ακόμη μια φορά ήταν στα χέρια του Θεού και των ανθρώπων.
Οι προσευχές έξω από την Εντατική μονάδα από πατέρα του Φώτη, τη μοναδική του αδελφή Μαριλίζα, τη γιαγιά του Ελίζα Δανιηλίδη, τους θείους του και τους φίλους του δεν σταμάτησαν. Η συμμετοχή όλων για αίμα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο στα 30 λίτρα αίματος που συγκεντρώθηκαν.
«Όλοι για τη ζωή του Χρήστου ήταν και οι προσευχές που είχαν ακουστεί στη γεμάτη από τους φίλους του εκκλησία  του Αγίου Σπυρίδωνα στον Πύργο με τον Παπα-Νίκο συγκινημένο να ικετεύει την Παναγία. Ήταν οι πιο συγκινητικές στιγμές που ζήσαμε όλοι όσοι βρεθήκαμε εκεί ανάβοντας ένα κερί ζωής για κείνον.

Αυτές οι στιγμές για τον ίδιο που ζούσε μακριά μας όπως μας είπε μετά από τόσες μέρες φροντίδας δεν μπορεί να πιστέψει τι έγινε.

«Δεν πόνεσα, δεν ένιωσα, δεν κατάλαβα πώς έγινε. Κοιμήθηκα αμέσως και όταν ξύπνησα είδα πρώτα τα αγαπημένα μου πρόσωπα τον πατέρα μου, την αδελφή μου, τους γιατρούς, αλλά και την «οικογένειά μου» όπως την αποκαλώ τώρα πια, τους ανθρώπους της εντατικής που κάθε μέρα ήσαν με το μεγάλο τους ενδιαφέρον επάνω μου.

«Οι άνθρωποι της ΜΕΘ ήταν η οικογένειά μου. Ενα ευχαριστώ είναι λίγο. Που ήμουν δεν ξέρω. Το μόνο που γνωρίζω πως όταν ξύπνησα είδα να μου χαμογελούν τα αγαπημένα πρόσωπα του πατέρα μου, της αδελφής μου, και των γιατρών μου».

Όλους που με βοήθησαν να υπάρχω, να ζήσω, να δω πάλι τα χαμόγελά τους  να με κοιτάζουν, να νιώσω την αγάπη τους που ήταν μεγάλη για μένα. Ενα μεγάλο ευχαριστώ είναι λίγο.

Γύρισα στη ζωή γιατί το θέλησαν ο Θεός, οι άγιοι και οι άνθρωποι».

Η τελευταία του σκέψη όταν τον ρωτήσαμε ήταν το χαρούμενο βράδυ που πέρασε το βράδυ της Κυριακής στο εξοχικό τους στη Σπιάντζα με τους αγαπημένους του φίλους, τον Διονύση Παπαναγόπουλο, τον Νίκο Μαρίνο και τον Βασίλη Παπαγεωργίου.

Αυτό τον συντρόφευε στο μεγάλο του ύπνο να γυρίσει για να ξαναζήσουν όλοι μαζί τη χαρά της ζωής που τους ανήκει  γιατί βρίσκονται όλοι μαζί στο αστερισμό της νιότης τους που είναι άδικο να χαθεί.
Χρήστο, σου ευχόμαστε να 'σαι πάντα δυνατός όπως σ' αυτή σου τη δοκιμασία.

patrisnews.gr