Ηλεία: 24 χρόνια υποσχέσεις για τις εγκαταλελειμμένες Αλυκές Λεχαινών!

Αν η «αξιοποίηση» μιας δημόσιας έκτασης έχει οικονομικό όφελος για το κράτος (έστω και μικρό) και μεγαλύτερο για τον ιδιώτη, τότε η διαδικασία μπορεί να προχωρήσει και να ολοκληρωθεί. Αν όμως δεν υπάρχει όφελος παρά μόνο για τους πολίτες, τότε η αξιοποίηση μπορεί να περιμένει.

Να περιμένει όχι 2 ή 3 ή 5 χρόνια, αλλά 20 ή 30 ή και περισσότερα. Κι ας είναι παράδεισος αυτή η έκταση.
Κάπως έτσι συμβαίνει με τις Αλυκές Λεχαινών. Μια έκταση που βρίσκεται μέσα στην προστατευόμενη από τη συνθήκη «Ramsar» περιοχή του Κοτυχίου και που περιλαμβάνεται στη γενικότερη πρακτική της αξιοποίησης μέσω ιδιωτών, την οποία αρκετοί φορείς ονομάζουν ξεπούλημα.
Από το 1990 οι Αλυκές των Λεχαινών, οι οποίες τροφοδοτούσαν με αλάτι επί αιώνες ολόκληρη την Πελοπόννησο, έκλεισαν οριστικά στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με απόφαση της τότε Κυβέρνησης, ως οικονομικά ασύμφορες.
Έκτοτε άρχισαν διάφορες συζητήσεις για την «αξιοποίησή» τους. Μεταξύ άλλων προτάθηκε να γίνουν οικόπεδα για τουριστική εκμετάλλευση, ιχθυοτροφείο και παραθεριστικός οικισμός!
Τέλος παρενέβη στο θέμα η ΕΠΟΠ Λεχαινών και την τελευταία στιγμή ματαιώθηκαν αυτά τα εξόχως «αναπτυξιακά» σχέδια.
Ακολούθησε ευρύς διάλογος μέσα στην τοπική κοινωνία και τελικά με πρωτοβουλία του Δήμου Λεχαινών και της Ν.Α. Ηλείας αποφασίστηκε να μετατραπούν οι Αλυκές σε περιβαλλοντικό Πάρκο, αφού ήδη έχουν ενταχθεί στην Α' ζώνη προστασίας του Εθνικού Πάρκου Κοτυχίου Στροφυλιάς.
Ανατέθηκε και συντάχθηκε σχετική μελέτη από τη Ν.Α. Ηλείας, η οποία όμως δυστυχώς δεν εγκρίθηκε από το ΥΠΕΧΩΔΕ και από τότε το θέμα εκκρεμεί!
Έκτοτε ειπώθηκαν διάφορα κατά καιρούς, ενώ υπήρξε και καταγγελία από τους οικολόγους των Λεχαινών (που δίνουν μάχες για τα θέματα αυτά) για τα όνειρα μεγάλων οικονομικών συμφερόντων να χτίσουν ξενοδοχεία στις Αλυκές Λεχαινών.
Η ουσία βέβαια είναι ότι δεν εκδηλώθηκε κάποιο ουσιαστικό ενδιαφέρον από ιδιώτες και δεν προχώρησε καμία διαδικασία. Ίσως γιατί οι ιδιώτες σκέφτηκαν ότι θα βρουν απέναντι ολόκληρη την τοπική κοινωνία.
Ούτε όμως και η περιφερειακή αυτοδιοίκηση έκανε τίποτα, αφήνοντας μια κατάσταση όπως την παρέλαβε... Στο μηδέν.
Κι όμως η δημιουργία περιβαλλοντικού πάρκου (με ήπιες κατασκευές) θα σηματοδοτούσε και την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής καθώς το πάρκο αυτό θα ήταν πόλος έλξης για εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και ξένους επισκέπτες.


Ζ.Μ.

patrisnews.com