Γιατί δεν πάω πια στο γήπεδο

Κάποτε περίμενα να ξημερώσει η Κυριακή, να έρθει το απόγευμα, να τρέξω στη Νέα Φιλαδέλφεια και να "μεθύσω" τραγουδώντας τον ύμνο της ΑΕΚ. "Εμπρός της ΑΕΚ παλικάρια, σουτάρετε και σπάστε τα δοκάρια..."

Και κάπου εκεί δίπλα μου, ήταν πάντα ο "πρόεδρος" Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Δημήτρης Μελισσανίδης, ο Γιάννης Βούρος και πολλοί άλλοι (γνωστοί ή άγνωστοι σε εσάς), όλοι τους μέλη της μεγάλης οικογένειας των "χανούμηδων".

Ήταν τότε που πηγαίναμε στο γήπεδο για να χαζέψουμε σαν παίκτη τον Μπάγεβιτς ή τον Μαύρο και αργότερα τον Μανωλά και τους υπόλοιπους, τότε που οι παίκτες ήταν στην πλειοψηφία τους ελληνόπουλα που "ματώνανε" τη φανέλα για τη νίκη της ομάδας τους.

Κι εμείς κάναμε καζούρα στους φίλους της αντίπαλης ομάδας που ήταν στις απέναντι κερκίδες του γηπέδου, ανταλλάσαμε συνθήματα και μερικά "γαλλικά" ή χειρονομίες -όπως η γνωστή με το μεσαίο δάχτυλο... αλλά κυρίως παρακολουθούσαμε ποδόσφαιρο!

Έχω να πάω κάπου 5-6 χρόνια στο γήπεδο. Ο λόγος; Βαριέμαι και θυμώνω να βλέπω αυτό το κλωτσοσκούφι που παίζεται σε όλα τα ελληνικά γήπεδα σήμερα.

Δε γουστάρω να με κοροϊδεύουν οι διάφοροι "λεγεωνάριοι" που έρχονται για αρπαχτές στην Ελλάδα, μόνο και μόνο για να τ'αρπάξουν χωρίς να παίξουν ποτέ μπάλα (βλέπε Γκοβού).
Δε γουστάρω όλους αυτούς τους τύπους που δεν τους νοιάζει καθόλου να δουν ποδόσφαιρο, αλλά πάνε στο γήπεδο για να το κάνουν απλώς "μπάχαλο"!

Δε γουστάρω που μέσα στις ελληνικές ομάδες αγωνίζονται 8 ή 10 ξένοι και ένας - δύο Έλληνες!
Και σίγουρα δε γουστάρω όλους αυτούς που διοικώντας το ελληνικό ποδόσφαιρο, μας κόψανε κι αυτή τη χαρά της Κυριακής!
newsbomb