Η δημιουργία μίας στρατηγικής που θα ξεκλειδώσει την πιθανή δυναμική του τουριστικού κλάδου είναι μια από τις ρυθμίσεις που προτείνει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να μπορέσει η Ελλάδα να ορθοποδήσει οικονομικά.
Για την Ηλεία, αυτό θα αποτελούσε πραγματική «σανίδα σωτηρίας», αφού διαχρονικά όλοι έχουν αξιολογήσει ως ιδανικά τα φυσικά και ιστορικά πλεονεκτήματα του τόπου μας, όμως κανείς δεν έχει καταστρώσει και εφαρμόσει ένα σοβαρό στρατηγικό σχέδιο τουριστικής ανάπτυξης του νομού.
Έπρεπε, λοιπόν, να έρθει το ΔΝΤ για να μας πει τι πρέπει να κάνουμε για να ανοίξουμε τους αναπτυξιακούς ορίζοντες της χώρας με προσανατολισμό μας τον τουρισμό; Όλοι αυτοί που καταπιάνονται για δεκαετίες με τον κρίσιμο αυτό αναπτυξιακό τομέα στη χώρα μας, τι προσέφεραν; Μόνο αποσπασματικές, επιλεκτικές, ευνοιοκρατικές ενέργειες σε «υμέτερους» επιχειρηματίες που έδωσαν μια μικρή μόνο ώθηση στο τουριστικό προϊόν της χώρας.
Ας εστιάσουμε όμως στην Ηλεία. Καλώς ή κακώς, το κράτος δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο του επιχειρηματία, όσο οι πολιτικοί προσεγγίζουν τον ρόλο τους με μικροπολιτικά κίνητρα και όχι με εθνικά.
Σε μια παγκόσμια αγορά όπου ο ανταγωνισμός είναι πανίσχυρος, δεν θα μπορούσε ένας κρατικός φορέας, όπως ήταν ο ΕΟΤ την δεκαετία του ’80, να ανταποκριθεί στις τεράστιες απαιτήσεις των καιρών.
Όταν οι κρατικές τουριστικές δομές θα στελεχώνονται με κριτήριο τις πελατειακές σχέσεις, όταν οι προμήθειες θα γίνονται με γνώμονα τα συμφέροντα συγκεκριμένων προσώπων, όταν οι δαπάνες για βελτίωση των υποδομών θα «κουτσουρεύονται» προς όφελος άλλων σκοπών, τότε οι προσπάθειες είναι καταδικασμένες.
Το είδαμε, το ζήσαμε, με την εγκατάλειψη των υποδομών του ΕΟΤ στην Κυλλήνη, στον Καϊάφα, με την συρρίκνωση του τουρισμού αναψυχής, όπως τον «μανατζάριζε» το κράτος, μέχρι και πριν είκοσι τόσα χρόνια.
Αν δεν ήταν και η Ολυμπία, με την αδιαμφισβήτητη παγκόσμια ακτινοβολία της, είναι αμφίβολο αν στην Ηλεία θα πάταγε τουρίστας το πόδι του, για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν θα έδινε τη σημασία που πρέπει στα φυσικά πλεονεκτήματα του τόπου μας.
Μήπως και η περίπτωση της κατάργησης του πολιτικού αεροδρομίου της Ανδραβίδας στα πλαίσια αυτής της απαξίωσης δεν επήλθε; Έρχεται λοιπόν το ΔΝΤ και λέει ότι για να βγάλετε λεφτά και να «ρεφάρετε» πρέπει να ανοιχτείτε στον τουρισμό.
Κατά συνέπεια, το αίτημα για δημιουργία πολιτικού αεροδρομίου στην Ανδραβίδα αποκτά μια στερεή βάση, αφού άνοιγμα στον τουρισμό σημαίνει προτεραιότητα στις ιδιωτικές επενδύσεις –εφόσον, όπως προείπαμε, το κράτος ως επιχειρηματίας έχει αποτύχει. Για να έρθουν όμως οι επενδύσεις πρέπει οι υποψήφιοι επενδυτές να δουν και τις απαραίτητες υποδομές. Και το αεροδρόμιο είναι η πλέον απαραίτητη.
Όλα λοιπόν συνδυάζονται, όλα αποτελούν κομμάτια ενός παζλ που πρέπει να ενωθεί με ιδιαίτερη προσοχή, αν θέλουμε να δούμε τον τόπο μας να αναπτύσσεται. Να δει η κυβέρνηση την Ηλεία ως «μαγαζί γωνία», το οποίο μπορεί να συμβάλλει με τα έσοδα από τον τουρισμό στη συνολική ανάκαμψη της οικονομίας μας.
Ας πάψουν οι αποσπασματικές πρωτοβουλίες τουριστικής ανάπτυξης με φυλλάδια, καρτ ποστάλ και κονκάρδες και ας ρίξουμε βάρος στον στρατηγικό σχεδιασμό γιατί εκεί είναι το «κλειδί».
Του Χρήστου Βορλόκα
iliatora.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου