Ηταν ντόμπρος, μάγκας και προπονηταράς!

Πέρασαν 7 χρόνια ,αλλά εμένα μου φαίνεται σαν να έγινε χθες.

Οταν την στιγμή που έφυγα από το νοσοκομείο, όπου έδινε μάχη με τη ζωή του με πήρε τηλέφωνο η μεγάλη κόρη του η Εβελίνα και μου είπε : "Τάσο ο μπαμπάς έφυγε. Δεν είναι πια μαζί μας, δεν τα κατάφερε".

Αμέσως επέστρεψα και έζησα πολύ δύσκολες στιγμές( ο χαμός του μου στοίχισε τόσο πολύ που εκείνη την εποχή έκανα λάθη για τα οποία έχω μετανιώσει και είχα απαράδεκτη συμπεριφορά  απέναντι σε ανθρώπους, που ήταν δίπλα μου) . Ο φίλος μου ο Γιάννης-από τους λίγους πραγματικούς φίλους που έχω κάνει στο ποδόσφαιρο- δεν ήταν πια μαζί μας.

Του χρωστάω πολλά. Τον γνώρισα από παιδάκι, όταν έπαιζε ακόμα μπάλα και έκλεισε την καριέρα του στον Παναθηναϊκό έτσι ξαφνικά το 1986 επειδή τσαντίστηκε που είχε μείνει εκτός αποστολής από ένα παιχνίδι με τον Πανσερραϊκό. 

Στη συνέχεια σαν προπονητής έκανε το αγροτικό του στην αρχή από τον Εθνικό Ελληνορώσων και κατέληξε στον Πανηλειακό πριν κάνει το μεγάλο άλμα για τον Παναθηναϊκό. 

Tην ημέρα που ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ανακοίνωσε την πρόσληψή του είχα διαφωνήσει τότε με την εφημερίδα που δούλευα ("Φίλαθλος"), για τον τίτλο "Λευκή πετσέτα έριξε ο Βαρδινογιάννης με την πρόσληψη του Κυράστα". Και είχα διαφωνήσει, διότι πίστευα στον προπονητή Κυράστα.

Την περίοδο 1999-00 με αυτόν στον πάγκο ο Παναθηναϊκός έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο των τελευταίων 13 χρόνων και η "παράγκα" του στέρησε το πρωτάθλημα που δικαιούτο . Ο κόσμος πήγαινε στο γήπεδο και ευχαριστιόταν μπάλα. 

Ηταν αυτός, που δίδαξε στους παίκτες του Παναθηναϊκού την ζώνη στην άμυνα και με την δική του ανακάλυψη τον Χένρικσεν, έφτιαξε μία άμυνα από μπετόν για πολλά χρόνια μετά. Εφυγε το καλοκαίρι του 2000, μαζί με τον ιστορικό πρόεδρο Γιώργο Βαρδινογιάννη, αλλά το έργο που είχε αφήσει αναγνωρίστηκε και από τη νέα διοικητική κατάσταση με πρόεδρο τον Αγγελο  Φιλλιπίδη υπό τη σκέπη του Γιάννη Βαρδινογιάννη. 

Για αυτό επέστρεψε το καλοκαίρι του 2001 και έφτιαξε τον ευρωπαίο Παναθηναϊκό, που εκείνη την χρονιά έφτασε στους "8" του τσάμπιονς λιγκ. 

Με ρεκόρ συγκομιδής βαθμών από ελληνική ομάδα σε όμιλο του τσάμπιονς λιγκ. Πρώτος με 12 και με αντιπάλους την Αρσεναλ, την Σάλκε και την Μαγιόρκα προκρίθηκε στους "16" από την προτελευταία αγωνιστική των ομίλων και πήγε για ....τουρισμό στην Μαγιόρκα την τελευταία αγωνιστική.

Και η δεύτερη θητεία του Κυράστα είχε άδοξο τέλος. Η καλή πορεία στο τσάμπιονς λιγκ είχε αφήσει την ομάδα αρκετά πίσω στην βαθμολογία. Είχε πει ο ίδιος τότε στην διοίκηση , ότι η ομάδα θα κάνει μία κοιλιά τον Δεκέμβριο και θα επανέλθει τον Γενάρη. 

Δεν πρόλαβε να το ζήσει ο ίδιος (με τον διάδοχό του Μαρκαριάν στο πάγκο ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε στους "8" και αποκλείστηκε στο τσακ από την Μπρτσελόνα ενώ διεκδίκησε τον τίτλο μέχρι το τέλος). Μετά την εντός έδρας ήττα από τον ΠΑΟΚ με 1-2 και το -12 από τον πρώτο Ολυμπιακό με τον διαιτητή Μπριάκο να μην δίνει δύο πέναλτι στους "πράσινους" ο Κυράστας έθεσε την παραίτησή του στην διάθεση της διοίκησης , για να δει αν τον στηρίζουν ή όχι. Εγινε αποδεκτή  και έτσι αποδείχθηκε , ότι παρά την εντυπωσιακή ευρωπαϊκή πορεία η τότε διοίκηση τον είχε έτοιμο τον Κυράστα. 

Κάτι που αποδείχθηκε την επόμενη μέρα της αποχώρησής του από τους πάγκους , όταν η εφημερίδα πράσινης απόχρωσης, που εξέφραζε τις θέσεις της διοίκησης ευχήθηκε με  ειρωνικό τίτλο στον Γιάννη Κυράστα "Καλό ψάρεμα!"( παρεμπιπτόντως τώρα οι ίδιοι τον αποθεώνουν και του κάνουν αφιερώματα κάθε 1η Απριλίου).

Ο Κυράστας είχε δεθεί πολύ με την ομάδα και δήλωσε ότι αποχωρεί από την προπονητική, κάτι που το τήρησε . Αηδιασμένος μεν από την διαιτησία του Μπριάκου, αλλά ξενερωμένος από την συμπεριφορά  της διοίκησης  -και των περί αυτής- προς το πρόσωπό του (Εξαλλου δεν είναι ο μόνος άξιος προπονητής ή παίκτης που έχει απαξιωθεί σε αυτή την ομάδα).

Δυστυχώς τρία χρόνια μετά ο Γιάννης πλήρωσε ένα ιατρικό λάθος και έφυγε από τη ζωή. Ο κόσμος του Παναθηναϊκού, που τον λάτρευε και τον λατρεύει - διότι ήταν ντόμπρος, μάγκας και έφτιαξε μία ομάδα - πρότυπο και για τα επόμενα χρόνια- του αφιέρωσε το ντάμπλ του 2004. Εγώ τον Γιάννη δεν θα το ξεχάσω ποτέ. 

Με έμαθε πολλά πράγματα -τακτικά- στο ποδόσφαιρο, αλλά μου στάθηκε και σαν αδερφός όποτε χρειάστηκε. Γιάννη να σαι καλά εκεί που είσαι και μας βλέπεις από ψηλά. Είμαι σίγουρος ότι αν δεν έφευγες - σαν ψέμα - την 1η Απριλίου 2004 θα επέστρεφες για τρίτη φορά στον πάγκο του Παναθηναϊκού και θα έπαιρνες και τίτλο (που τόσο άδικα δε πήρες το 2000), αλλά και θα έφτιαχνες μία ομάδα-μοντέλο. Κυρίως  όμως θα ήσουν εδώ δίπλα μου. Για να τα λέμε τηλεφωνικά ή να πίνουμε το ουζάκια μας στην Κακιά Θάλασσα.

Γράφει ο Τάσος Νικολογιάννης

sporday