Λαϊκή αρχιτεκτονική και ζωή: Τα μετόχια στη ΒΔ Πελοπόννησο

Τα μετόχια 

στα χτήματα της Βορειοδυτικής Πελοποννήσου

Το πατρογονικό μετόχι μας στην Ξέχειλη, με τη μουριά και το πηγάδι, 

σχεδόν ερειπωμένο, κατά το 1982.

[Το κείμενο, από βιωματική σχέση της γράφουσας με το αντικείμενο, είναι αντιγραφή, με ελαφρά επεξεργασία, από το (εξαντλημένο) βιβλίο:

 Ελένη Ψυχογιού, Λεχαινά. Ο τόπος, τα σπίτια, καλλιτεχνική επιμέλεια Σωσώς Κατσούφη-Σεβδαλή, εκ παραδρομής, Λεχαινά 1987, σ. 224-232.

 Οι φωτογραφίες  (οι ασπρόμαυρες και τα σχέδια από το ίδιο βιβλίο) είναι όλες τραβηγμένες από την Ελένη Ψυχογιού, εκτός αν σημειώνεται διαφορετικά].

Είδη και κατασκευή μετοχιών

Η καλλιέργεια της σταφίδας (που ήταν η κύρια καλλιέργεια στην πεδινή  ΒΔ Πελοπόννησο από τα μέσα του 19^ου μέχρι σχεδόν τα μέσα του 20ού αι.), απαιτεί τη συνεχή, κοπιώδη απασχόληση του αγρότη στα χτήματα ολοχρονίς και ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες. Η σταφίδα μαζί με τις άλλες καλοκαιρινές καλλιέργειες και λόγω των προ-βιομηχανικών μέσων μεταφοράς την εποχή εκείνη, δημιούργησαν την ανάγκη ύπαρξης ενός οικήματος στο χτήμα, ώστε να εξυπηρετεί τον καλλιεργητή πολλαπλά: για οικογενειακό κατάλυμα και θέρετρο, για  στέγαση των εποχικών εργατών, για αποθήκη αγροτικών εργαλείων, λιπασμάτων κ.λπ. Τον ρόλο αυτό έπαιξε ένα κατά κανόνα μικρό κτίριο, το  αποκαλούμενο μετόχι.  Ο όρος συχνά ονομάτιζε ολόκληρο το χτήμα και όχι μόνο το συγκεκριμένο κτίσμα.

Όσοι δεν είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν ούτε αυτό το μικρό οίκημα, κατασκεύαζαν πρόχειρες καλύβες από καλαμιές ή φτέρες, τις τραγάτες. 

Σταφιδάλωνο με το μετόχι στο βάθος (Μάχου Ηλείας,1985)

Ο όρος μετόχι , από το ρήμα μετέχω, δηλώνει κάτι ανάλογο με τον ίδιο  όρο που χρησιμοποιείται και στη μοναστηριακή ορολογία και αφορά οικήματα ή ναούς που ανήκουν μεν στο μοναστήρι, «μετέχουν» σε αυτό ως μοναστηριακό ίδρυμα, αλλά είναι απομακρυσμένα τοπικά. Έτσι και τα αγροτικά  μετόχια μετέχουν, ανήκουν στην οικιακή μονάδα αλλά βρίσκονται εκτός του οικιστικού ιστού, στα μικρά ή μεγάλα χτήματα της οικογένειας, σε μικρότερες ή μεγαλύτερες αποστάσεις από την κύρια κατοικία.  Υπάρχουν δύο ειδών μετόχια: τα μικρά πλιθόχτιστα τετράπλευρα οικήματα με δίρριχτη στέγη, που αποτελούν και την πλειονότητα και ανήκαν στη φτωχή και τη μεσαία τάξη και τα διώροφα, πέτρινα  ή πλίθινα σπίτια που ανήκαν στους πλούσιους κτηματίες και τους σταφιδέμπορους. Με τις εύλογες διαφορές ως προς την καθημερινή διαβίωση των ενοίκων τους, και τα δύο είδη μετοχιών  επιτελούσαν τον ίδιο λειτουργικό ρόλο. 

Λαϊκό μετόχι μέσα στις σταφίδες  (Καρδιακαύτι Ηλείας, 1985)

Το διώροφο, αρχοντικό μετόχι του κτηματία-σταφιδέμπορου Δ. Ανδρουτσόπουλου  στο Καταράχι, 

στα Λεχαινά Ηλείας (φωτ. Ρωμύλος Παρίσης, 1983)

 

Τα μετόχια, ανάλογα με την κατηγορία στην οποία ανήκουν και τις ανάγκες που δημιουργούν οι οικονομικές δυνατότητες, η κοινωνική επιφάνεια και ο αριθμός των μελών της οικογένειας των  ιδιοκτητών τους, περιλαμβάνουν, εκτός από το κυρίως οίκημα, ένα ή περισσότερα  ―οργανικά συνδεδεμένα με αυτό― κλειστά ή ημιυπαίθριαπροσκτίσματα, με ποικιλία τοποθέτησης, χτιστά ή με φυτικά υλικά, κυρίως με την τεχνική "τσατουμά" : χαγιάτια, αποθήκες, σταύλους, μαγεριά, φούρνους, χώρους προσωπικής υγιεινής, πέργκολες, κοτέτσια κ.ά., ενώ απαραίτητο ήταν και το πηγάδι ή μεταγενέστερα το αρτεσιανό, για οικιακή όσο και αγροτική χρήση. Εκτός από τις κύριες καλλιέργειες του χτήματος που απαιτούν έντονη καλοκαιρινή φροντίδα, απαραίτητοι ήταν και οι εποχικοί κήποι με τα  καλοκαιρινά ζαρζαβατικά, οι μπαξέδες με τα λουλούδια, οι κληματαριές,  τα περιβόλια με λίγα ή περισσότερα οπωροφόρα δέντρα, καθώς και τα καλλωπιστικά ή σκιερά δέντρα. 

Τομή και κάτοψη μετοχιού: δεξιά απλό, αριστερά με τα απαραίτητα προσκτίσματα

Τα πλιθόχτιστα μετόχια αποτελούν αρχιτεκτονικά μια απλή, όσο και παμπάλαια  μορφή κατοικίας. 

Τοίχος χτισμένος με  πλίθα 

Ξύλινο καλούπι για το "κόψιμο" της πλίθας, που γίνεται από λάσπη πηλού (γλίνα) με προσθήκη κομματιών άχυρου και "ψήνεται" στον ήλιο. 

  

Σχηματική απόδοση τρόπων δόμησης τοίχου με πλίθες

Το χειροποίητο κεραμίδι-λούκι, προϊόν ντόπιων καμινιών, 

που κάλυπτε τις στέγες  στα σπίτια και στα μετόχια

Η δομική τεχνοτροπία του καλαμένιου "τσατουμά": στη μεγάλη φωτογραφία ο "πλεχτός",

 στην ένθετη μικρή εικόνα ο απλός (τομή) 

Η ζωή στα μετόχια

Αυτό που κυρίως τα καθιστά σημαντικά, είναι το πόσο η ετήσια, περιοδική χρήση τους έδενε τους ανθρώπους συλλογικά με τη γη και τον κύκλο του χρόνου και της βλάστησης. Το Μάη οι γυναίκες άρχιζαν τις ετοιμασίες που θα έβγαζαν το μετόχι από τη χειμερινή νάρκη του και θα το ζωντάνευαν  για το καλοκαίρι. Καθάριζαν το χώρο γύρω από το μετόχι από τα αγριόχορτα. Επιδιόρθωναν ή έφτιαχναν νέους καλαμένιους φράχτες, συχνά περίτεχνους, που οριοθετούσαν την ευρύτερη αυλή και προστάτευαν τα εποχικά λαχανικά και τους μπαξέδες από τα οικόσιτα ζώα. Πλούτιζαν με φουσκί το χώμα των μπαξέδων και του λαχανόκηπου και φύτευαν τα εποχικά λαχανικά και τα καλλωπιστικά και μυριστικά λουλούδια, με ιδιαίτερη προτίμηση στα τσετσέκια, τις τζίνιες, τα ηλιοτρόπια, το «λειρί του κόκορα», τους κόσμους, τις ντάλιες κ.ά. Σε γκαζοντενεκέδες και γλάστρες φύτευαν βασιλικούς, γαρυφαλλιές, φούλια, υάκινθους (ίντιτσι), κοράλια κ.ά. για να στολίσουν το χαγιάτι, την αυλή, τα φιλιατρά του πηγαδιού. Οι γυναίκες και ιδιαίτερα οι νεαρές κόρες κάθε οικογένειας, συναγωνίζονταν με τα γειτονικά μετόχια για το ποιο θα είχε τον ωραιότερο μπαξέ, τους πιο φουντωτούς βασιλικούς. 

Πάνω: η βαθύσκιωτη αυλή του  μετοχιού του Μήτσου Ζαχαρόπουλου στην Ανδραβίδα Ηλείας 

 και κάτω: λεπτομέρεια από την ίδια αυλή (1985)

 Κοτέτσι σε μετόχι στην περιοχή Χάβαρι Ηλείας, το 2006

Το πηγάδι, που προμήθευε πόσιμο νερό ενώ χρησίμευε και σαν είδος ψυγείου, χρειαζόταν καθάρισμα από ειδικό εργάτη. Το κυρίως μετόχι καθαριζόταν, γίνονταν οι απαραίτητες επιδιορθώσεις, ασβεστωνόταν μέσα κι έξω, χυλιζόταν το δάπεδο με γλίνα και άχυρο, τέλος γινόταν ανανέωση στα προσκτίσματα που είχαν φτιαχτεί με φυτικά υλικά και αναστηλώνονταν οι πέργκολες.  

Πηγάδι  σε μετόχι, δίπλα στην απλωμένη σταφίδα, στην περιοχή Χάβαρι Ηλείας (Αύγουστος 2006)

Όταν άρχιζαν οι ζέστες, όλες οι κωμοπόλεις και τα χωριά ξεσηκωνόντουσαν για τα μετόχια. Πίσω  έμεναν μόνον οι καταστηματάρχες, οι υπάλληλοι και όσοι ελάχιστοι δεν διέθεταν χτήματα. Οι υπόλοιποι  έφευγαν οικογενειακώς, με κάρα, γαϊδούρια  ή/και πεζή  για τα χτήματα, κουβαλώντας και την απαραίτητη οικοσκευή. Έστηναν πρόχειρα κρεβάτια κυρίως με στρίποδα και σανίδες μέσα στο μετόχι (που χρησίμευε και για τη φύλαξη τροφίμων και ρουχισμού) όπου κοιμόντουσαν συνήθως τα πιο ηλικιωμένα ή τα πιο ευαίσθητα μέλη της οικογένειας, που είχαν και πρόσθετη προστασία από τις κουνουπιέρες. Ο περιορισμένος χώρος του μετοχιού αλλά και η ανάγκη επαγρύπνησης για τη σταφίδα,  επέβαλε τον ύπνο και έξω, στο δροσερό, ημιυπαίθριο χώρο του απαραίτητου σε όλα τα μετόχια χαγιατιού. Το χαγιάτι είναι σε όλα τα αγροτόσπιτα, εντός ή εκτός του οικιστικού ιστού,  μια ανοιχτή προέκταση της κεραμοσκεπής, στη μία από μακριές πλευρές του σπιτιού (ή και στις δύο του μετοχιού), που στηρίζεται σε κολώνες, με παραλλαγές  ως προς το κλείσιμο ή όχι των στενών πλευρών του. Στο πλαίσιο του ήπιου μεσογειακού κλίματος, το χαγιάτι είναι απαραίτητο, γιατί προσφέρει ημιυπαίθρια προέκταση του ζωτικού, λειτουργικού χώρου του σπιτιού, σκιά και δροσιά την ημέρα,  προστασία από τη βροχή ή από την υγρασία τα καλοκαιρινά βράδια και τις νύχτες. Το χαγιάτι στο μετόχι φιλοξενούσε και το τραπέζι της οικογένειας, στρωμένο κατά κανόνα με μουσαμά, ή την υφαντή «μεσάλα» παλιότερα, και στολισμένο με γλάστρα με βασιλικό. 

 Χαγιάτι σε μετόχι στην περιοχή Χάβαρι Ηλείας, το 2006

Έτσι το χαγιάτι και ο συνεχόμενος χώρος της σκιασμένης αυλής ήταν και το επίκεντρο της οικογενειακής ζωής και δραστηριότητας στο μετόχι. Εδώ ή στον ευρύτερο, σκιερό χώρο της αυλής στηνόταν και ο αργαλειός, απαραίτητος για την κατασκευή των ρούχων της οικογένειας και των προικιών των κοριτσιών.

Στην αυλή, συνήθως κοντά στο πηγάδι, υπήρχε πάντα ένα μεγάλο, πλατύφυλλο δέντρο (κυρίως μουριά ή πλατάνι) για βαθιά σκιά και δροσιά, όπου τα νεότερα αρσενικά μέλη της οικογένειας συνήθιζαν να φτιάχνουν με σανίδες και κλαδιά «κρεβατίνες» όπου κατέφευγαν για μεσημεριανό ή και νυχτερινό ύπνο.

Κρεβατίνα πάνω σε ελιά (ι985) 

Το μετόχι μαζί με το καλλιεργημένο  χτήμα ήταν μια κυψέλη εργασίας και αλληλοβοήθειας για την διευρυμένη οικογένεια, όπου ο καθένας  είχε καθήκον να προσφέρει  αλλά και να δέχεται υπηρεσίες, σύμφωνα με τον παραδοσιακό καταμερισμό της προσφοράς  ανάλογα  με το φύλο, την ηλικία και το status των μελών της[1]. 

 Σκηνές από τις δουλειές στα μετόχια και τη σταφίδα 

(στην περιοχή του Χάβαρι Ηλείας, Αύγουστος 2006)

Ο «γέρος»[2], ο αρχηγός της διευρυμένης οικογένειας, είχε τη γενικότερη εποπτεία, μαζί με την «γριά» (που δεν της έλειπε και η ρόκα από τα χέρια), σύμφωνα πάντα με την ηλικία τους και τον κατά φύλα επιμερισμό των αρμοδιοτήτων,  έδιναν συμβουλές και απασχολούσαν τα μικρότερα παιδιά με παραμύθια και ιστορίες τα βράδια ή όταν οι μεγάλοι έλειπαν στις δουλειές. Οι άνδρες, οι  γονείς,  οι μεγαλύτεροι γιοί, οι θείοι, ανάλογα με το πόσο διευρυμένη ήταν κάθε οικογένεια,  ενίοτε και οι νοικοκυρές και οι κοπέλες, ασχολούνταν με τις αγροτικές δουλειές στο χτήμα. Οι μανάδες, εκτός από την απασχόλησή τους στις αγροτικές δουλειές, είχαν την ευθύνη για τη φροντίδα των μικρότερων παιδιών αλλά και για το μαγείρεμα, το ζύμωμα-φούρνισμα, το πλύσιμο των ρούχων και των σκευών  (με νερό από το πηγάδι ή σε κάποιο κοντινό ποτάμι ή ρέμα) και τη γενικότερη  καθαριότητα του χώρου, το μπάλωμα των ρούχων,  το γνέσιμο, τον αργαλειό, το κέντημα, το πότισμα των μπαξέδων, τη φροντίδα των μικρών οικόσιτων ζώων (κυρίως τις κατσίκες) και του κοτετσιού κ.λπ., συνεπικουρούμενες και αλληλοβοηθούμενες από τη γιαγιά και τις μεγαλύτερες κόρες.  Οι γυναίκες στο μετόχι εκτός από τις καθημερινές αυτές δουλειές είχαν να ετοιμάσουν και τα τρόφιμα που, συντηρούμενα, θα κάλυπταν ένα μεγάλο μέρος των αναγκών σε τρόφιμα για το χειμώνα, με υλικά που έδινε το καλλιεργούμενο χτήμα: τοματοπελτέ, διάφορα τουρσιά (πιπεριές μελιτζάνες κ.ά), γλυκά κουταλιού (βύσσινο, σταφύλι, μελιτζανάκι κ.λπ.), ζυμαρικά (τραχανά, χυλοπίτες, κουσκουσέ). 

 Φτιάχνοντας κουσκουσέ στο σκαφίδι (1975)

 Κόβοντας χυλοπίτες, τη δεκαετία του 1990

Μόνο τα μικρά παιδιά  ήταν απαλλαγμένα από υποχρεώσεις, αν και βοηθούσαν και αυτά σε μικροδουλειές, κατά τις δυνάμεις τους. Για τα παιδιά όμως η ζωή στο μετόχι ήταν σχολείο για τη γνωριμία τους με τη φύση, τις αγροτικές ασχολίες και κυρίως για την ανάπτυξη της φαντασίας και των πρακτικών ή πνευματικών δεξιοτήτων τους μέσα από τις ατέλειωτες ώρες παιχνιδιού και ανταγωνισμών με τα αδέλφια, τα ξαδέλφια και τα γειτονόπουλα από τα άλλα μετόχια. 

 Πέτρινο μετόχι στου Μάχου Ηλείας (1985)

Επειδή τα χτήματα είναι στην πλειονότητά τους μικρο-ιδιοκτησίες, αλλά και λόγω του τρόπου που μοιράζεται η πατρική περιουσία στα αγόρια, τα μετόχια ήταν ως επί το πλείστον κοντινά και συγγενικά. Έτσι και η κοινωνική επικοινωνία αλλά και η αλληλοβοήθεια ήταν εύκολη και συνεχής. Παρά τις όποιες κοινωνικές διαφορές ή /και συγκρούσεις, η καλοκαιρινή ζωή στα  μετόχια έπαιρνε άλλες διαστάσεις. Ο όμοιος τρόπος ζωής, ο κοινός μόχθος στα χωράφια και η αγωνία από τους κινδύνους  για τη συγκομιδή, ιδιαίτερα για τα αυγουστιάτικα μπουρίνια, καταστροφικά για την απλωμένη στα αλώνια σταφίδα, έφερναν πιο κοντά τους ανθρώπους, οι σχέσεις γινόντουσαν πιο ήμερες, οι διαφορές απαλύνονταν. 

Η "μαυρομάτα" σταφίδα απλωμένη στα αλώνια και στο βάθος το μετόχι, στην περιχή Χάβαρι Ηλείας

 (Αύγουστος 2010)

 Μετόχια και σταφίδες στην κοιλάδα όπου είναι ακόμα ζωντανή η καλλιέργεια της σταφίδας και η χρήση των μετοχιών,  στο Χάβαρι Ηλείας (2006) 

Συχνά στα φεγγαρόλουστα βράδια ή στις νύχτες με αστροφεγγιά, συγκεντρωνόντουσαν σε ένα από τα γειτονικά μετόχια. Μέσα στις μυρωδάτες αυλές, κάτω από τα προστατευτικά χαγιάτια, απομονωμένοι κάπως από τον έξω κόσμο (δεδομένης και της έλλειψης μέσων τηλε-επικοινωνίας μέχρι τη δεκαετία του ’50 στην περιφέρεια), οι ξωμάχοι, νοικοκυραίοι και εργάτες, ξεκουράζονταν (οι γυναίκες με τα χέρια πάντα απασχολημένα, κυρίως με τη ρόκα, που δεν χρειαζόταν φως για να δουλευτεί) και κουβέντιαζαν για τα προβλήματα της καλλιέργειας, την τιμή της σταφίδας,  τον κίνδυνο για βροχή, τα νέα ή τα κουτσομπολιά από το χωριό.  Οι εποχικοί εργάτες, από τα κοντινά Επτάνησα κυρίως, αφηγούνταν  με την ιδιωματική προφορά τους τις δικές τους ιστορίες, συμβάλλοντας στην πολιτισμική όσμωση.  Όσο η ώρα προχωρούσε και το άφθονο στην περιοχή σπιτικό κρασί γέμιζε τα ποτήρια, οι νεότεροι μπορεί να έστηναν και το τραγούδι. Τραγούδια παλιά, παραδοσιακά, που μιλούν παιδαγωγικά και διασκεδαστικά για ηρωικές και υπερφυσικές ιστορίες, για πάθη και για έρωτες, για καημούς και βάσανα, για χαρές και λύπες, για κατατρεγμούς και σφαγές, για την ομορφιά και την ασχήμια του κόσμου.  Οι γεροντότεροι άρχιζαν τις ψυχαγωγικές αφηγήσεις, δηλαδή τα παραμύθια, τις ιστορίες για νεράιδες και ξωτικά, για αλεπούδες και για λύκους, που όλοι, και ιδιαίτερα τα παιδιά, ένοιωθαν τόσο ζωντανά και κοντινά τους μέσα στην εξοχή όπου περνούσαν τον καιρό τους. Όποτε οι δουλειές το επέτρεπαν  ή στη γιορτή παραθαλάσσιου ξωκλησιού, γινόντουσαν και ομαδικές, ολοήμερες  εξορμήσεις για μπάνιο στη θάλασσα, με κάρα ή πεζή, ανάλογα και με την απόσταση του μετοχιού από αυτήν. .Δεν ήταν βέβαια λίγοι και οι, κοινωνικά απαγορευμένοι, έρωτες που φούντωναν τα  καυτά  καλοκαίρια μέσα στο λιοπύρι και την παραζάλη του θέρου ή του τρύγου και που μπορεί και να ολοκληρώνονταν κρυφά, στη δροσιά και την απομόνωση της τραγάτας, στις ακροποταμιές, ανάμεσα στις μοσχοβολισμένες, ολάνθιστες λυγαριές και στις πικροδάφνες. 

 Σύγχρονο φιλικό συμπόσιο στο χαγιάτι μετοχιού στην περιοχή της Αμαλιάδας Ηλείας (δεκαετία 1990, από το προσωπικό μου αρχείο)

Συμμετοχή στις καλοκαιρινές εξοχικές γιορτές και τα πανηγύρια 

Στις μεγάλες γιορτές του καλοκαιριού και μάλιστα στο «μικρό Πάσχα», τη γιορτή της Μητέρας Παναγίας το Δεκαπενταύγουστο, οι φούρνοι στα μετόχια μοσχοβολούσαν από τα ψητά καπόνια, τα παπιά, τις μπουγάτσες, τα μαγερειά από τα βραστά «χοντρά» (τις γίδες, τα ζυγούρια)  και οι εξοχές αντηχούσαν από τα τραγούδια και τα γέλια κατά το μεσημεριανό γλέντι.  Για την ευρύτερη περιοχή που ορίζει το ακρωτήριο Χελωνάτας, την κορυφή του οποίου στεφανώνει το φράγκικο κάστρο Χλεμούτσι, το τέλος της καλοκαιρινής περιόδου και της ζωής στα μετόχια οριζόταν από τη γιορτή της Γέννησης της Παναγίας, στις 8 Σεπτέμβρη, οπότε πανηγυρίζει το παμπάλαιο μοναστήρι της Παναγίας της Βλαχέραινας, κρυμμένο μέσα σε μια ρεματιά, ανάμεσα στο Κάστρο και στην Κυλλήνη. Όταν πια οι καρποί, κυρίως το πολύτιμο στάρι, ήταν αποθηκευμένοι, η σταφίδα πουλημένη, τα σταφύλια έτοιμα για τρύγο, οι ελιές φορτωμένες, όλοι οι κάτοικοι της περιοχής, άλλοι από  τα χωριά και τις κωμοπόλεις και άλλοι από τα μετόχια, ξεσηκώνονταν νύχτα ακόμα, ανήμερα της γιορτής και, φορτωμένοι κατά οικογένειες, μαζί με τα φαγητά και τις νταμιζάνες με το κρασί, στα κάρα (αρκετές γυναίκες με πεζοπορία, ξυπόλυτες, σε εκπλήρωση σχετικού τάματος), ξεκινούσαν για το μοναστήρι. 

 Φτάνοντας στο πανηγύρι της Βλαχέραινας με το κάρο, από το μετόχι (από το φωτογραφικό αρχείο 
Ντίνου Ψυχογιού, δεκαετία 1950)

Ήταν η χρονική στιγμή που έπρεπε να ευχαριστήσουν τελετουργικά, στο πρόσωπο της Μητέρας αγίας Άννας  και της νεογέννητης ιερής κόρης Παναγίας (όπως αιώνες πριν τιμούσαν τη Δήμητρα-και-την Κόρη), τη Μάνα-Γη[3]   που τους απέδωσε όλους αυτούς τους καρπούς, να παρακαλέσουν για την έναρξη της περιόδου των βροχών και να ευλογηθούν για τον επερχόμενο χειμώνα και για τη νέα φάση της αγροτικής ζωής, μέσα στον παραδοσιακό κύκλο του χρόνου.  Κατέλυαν κάτω από συγκεκριμένες παραδοσιακά κατά σόγια,  αιωνόβιες ελιές του τεράστιου ελαιώνα που περιβάλλει το μοναστήρι και που ανήκει σε αυτό. Πλουμιστά υφαντά στρωσίδια και κατάλευκες «μεσάλες» απλώνονταν κατάχαμα στη σκιά, δίπλα στα στημένα όρθια κάρα, ενώ τα άλογα έβοσκαν ομαδικά στις παρυφές του ελαιώνα. 

 Το μοναστήρι της Βλαχέραινας πριν γκρεμιστούν τα παλιά κελιά (φωτ. Ντίνος Ψυχογιός, 1957)

 Πανηγυριώτες  στον αυλόγυρο του μοναστηριού της Βλαχέραινας και το προσκύνημα της εικόνας κατά τον πανηγυρικό εσπερινό (2006)

 

 Η σπηλαιώδης πηγή με το αγίασμα μέσα στον μοναστηριακό ελαιώνα, όπου κατά την τοπική παράδοση έγινε η "εύρεση" της εικόνας της Παναγίας (2006)

Μετά την πανηγυρική λειτουργία στο βυζαντινό και  με φράγκικες παρεμβάσεις, περίτεχνο καθολικό του μοναστηριού και τη λιτάνευση της εικόνας της «μαύρης»[4] Παναγίας  από την ιερή σπηλαιώδη πηγή της «εύρεσής» της (κατά τον τοπικό μύθο) μέχρι το μοναδικό πηγάδι στα ανατολικά του μοναστηριού, μέσα στον ελαιώνα,  οι προσκυνητές σκορπίζονταν, κάτω από τη «δική του» ελιά κάθε σόι,  όπου είχαν καταλύσει. Εκεί άπλωναν τα ταψιά με τα ψητά  κοτόπουλα, τις μπουγάτσες, τις πίτες, τα τυριά, τα καρβέλια με το ζυμωτό ψωμί, τα καρπούζια και τα πεπόνια, τα πρώτα σταφύλια, τις νταμιζάνες με το κρασί και άρχιζε το φαγοπότι με αλληλο-κεράσματα ανάμεσα στους πανηγυριώτες. 

 Πανηγυριώτες από το Νιοχώρι στη Βλαχέραινα (από το οικογενειακό φωτογραφικό αρχείο, τέλη δεκαετίας 1930)

Τρώγοντας κάτω απότις ελιές στο πανηγύρι της Βλαχέραινας (δεκαετία 1980)

Ακολουθούσε γλέντι με τραγούδι και χορό, με τη μουσική υπόκρουση «γύφτικων ζυγιών», μουσικούς οργανοπαίχτες από τις τοπικές κοινότητες Ρομά, που κατέφθαναν στο πανηγύρι. Ο σιωπηλός ολοχρονίς, αιωνόβιος ελαιώνας αντιβούιζε από τις φωνές, τα γέλια, τα τραγούδια, τον εκστατικό ήχο της πίπιζας και του νταουλιού, μέχρι τις απογευματινές ώρες. Έμποροι με είδη οικιακής χρήσης, κυρίως ξυλόγλυπτων εργαλείων για το ζύμωμα και το φούρνο (σκάφες, σκαφίδια, κρισάρες, φτυάρια, πλαστήρια, πινακωτές κ.λπ.) ή πωλητές παστελιού, ψητής γουρουνοπούλας, σταφυλιών  και κουκουνάρας,  συμπλήρωναν το πανηγύρι.

 

Πανηγύρι Βλαχέραινας. Κουκουνάρες, σταφύλια και καλαμπόκια προς πώληση (2006)

Σήμερα, παρόλο που η καλλιέργεια της σταφίδας έχει περιοριστεί τα μέγιστα και έχει εκλείψει σχεδόν η μετάβαση και παραμονή στα μετόχια, ο κόσμος εξακολουθεί βεβαίως να πανηγυρίζει στη Βλαχέραινα.  Όμως το πανηγύρι γίνεται πλέον κυρίως αποβραδύς με επίκεντρο τον πανηγυρικό εσπερινό και γλέντι κάτω από τις ελιές σε «μαγαζιά» που στήνουν ντόπιοι παραγωγοί όπου πωλούν και  σερβίρουν  ψητή γουρουνοπούλα, σουβλάκια και μπύρες. 

Πανηγύρι Βλαχέραινας, παραμονή βράδυ.  Γουρουνοπούλες και σουβλάκια στα κάρβουνα (2006)

 Οι κουκουνάρες έχουν εκλείψει,  ενώ έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά τα «μαγαζιά», οι πρόχειροι πάγκοι με κάθε είδους εμπορεύματα, που στήνονται κυρίως από Ασιάτες, κυρίως Κινέζους, και Αφρικανούς εμπόρους, οικονομικούς μετανάστες. 

Πανηγύρι Βλαχέραινας. Πραμάτειες για πώληση (2006)

Αρκετοί γλεντάνε με χορό και τραγούδι με τη συνοδεία «γύφτικης ζυγιάς» αλλά οι πίπιζες και τα νταούλια συμπληρώνονται τώρα και με τουμπελέκια, ακορντεόν  ή άλλα όργανα. Λιγότεροι είναι εκείνοι που συμμετέχουν ανήμερα στην πανηγυρική λειτουργία, ελάχιστοι αυτοί που καταλύουν κάτω από τις ελιές  με σπιτικό φαγητό. 

 Πανηγύρι Βλαχέραινας, παραμονή. Γλέντι με Ρομά μουσικούς (2006)

Επίλογος 

Τα μετόχια ήταν σε πλήρη χρήση ως τα τέλη της δεκαετίας του 1950, αρχές του ’60. Η σταδιακή εγκατάλειψη του προ-βιομηχανικού τρόπου παραγωγής και της καλλιέργειας της σταφίδας, η στροφή σε νέες εκτεταμένες καλλιέργειες με μηχανικά μέσα, η μαζική εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, η αστυφιλία, η διάδοση των αγροτικών αυτοκινήτων που  ελαχιστοποιούν τις αποστάσεις και ο διαφορετικός τρόπος ζωής και παραγωγής που οι αλλαγές αυτές συνεπάγονται, είναι κύριοι λόγοι για την παρακμή και την εγκατάλειψη των μετοχιών. Αρκετά επιβίωσαν μέχρι πρόσφατα ως αποθήκες ζωοτροφών και γεωργικών εργαλείων. Ωστόσο η συγκέντρωση τέτοιων αναγκών κοντά στα σπίτια,  όπως επιτρέπει η μεταφορά με τα αγροτικά αυτοκίνητα, συνέβαλε επιπλέον στο  να έχουν σχεδόν εξαφανιστεί τα μετόχια από το σύγχρονο αγροτικό τοπίο στη ΒΔ Πελοπόννησο, εκτός από τις λίγες περιοχές όπου εξακολουθεί η καλλιέργεια της σταφίδας, κυρίως στην περιοχή του Δήμου Ήλιδας, στην Ηλεία. Την ταπεινή παρουσία τους στην εξοχή αντικαθιστούν όλο και περισσότερο κάτι θηριώδη κτίρια  που χρησιμοποιούνται ως σταύλοι (δεδομένης της εξαφάνισης και της νομαδικής ή μεταβατικής κτηνοτροφίας, οπότε τα ζώα σταβλίζονται ολοχρονίς στους κάμπους)  ή κυρίως ως συσκευαστήρια-αποθήκες των αγροτικών προϊόντων, που παράγονται σε τεράστιες ποσότητες από τις εκτεταμένες μηχανοκαλλιέργειες.

Όσοι από μας προλάβαμε στην παιδική ηλικία μας  (αφού οι μεγαλύτεροι έχουν πλέον εκλείψει, οι περισσότεροι) να ζήσουμε τη χρήση και τη λειτουργία των μετοχιών, έστω σε αρχόμενη παρακμή, κρατάμε ως πολύτιμη παρακαταθήκη τις εμπειρίες μας, σαν ένα είδος χαμένου παράδεισου.

---

[1] Για τη διευρυμένη οικογένεια τις συγγενικές, κοινωνικές και παραγωγικές  σχέσεις των μελών της μεταξύ τους και με την ευρύτερη κοινότητα και για την περιοχή της Ηλείας, βλ. Δημήτρης Ψυχογιός, Προίκες, φόροι, σταφίδα και ψωμί, ΕΚΚΕ, Αθήνα 1987. Βλ. επίσης, Ντίνος Ψυχογιός, "Τα χτήματα", Ηλειακά ΛΑ΄(1979, σ. 922-930 και στα επόμενα τεύχη, σε συνέχειες, στη συγκεντρωτική, φωτομηχανική ανατύπωση όλων των τευχών από το "Βιβλιοπανόραμα" Αμαλιάδα 2008.

[2] Για τη θέση και το ρόλο του «γέρου» στην παραδοσιακή, διευρυμένη οικογένεια, βλ. Δημήτρης Ψυχογιός, ό. π.

[3] Βλ. σχετικά Ελένη Ψυχογιού, ««Μαυρηγή» και Ελένη. Τελετουργίες θανάτου και αναγέννησης, Ακαδημία Αθηνών, Δημοσιεύματα Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας, αρ. 24, Αθήνα 2008. Της ίδιας,  «Tο πανηγύρι της  Παναγίας της Λάμιας  στα Διλινάτα  στο πλαίσιο της “μεγάλης αφήγησης”  για την Mητέρα-Γη (εθνογραφικό ημερολόγιο επιτόπιας έρευνας)», Κυμοθόη 20 (201ο) , σ. 163-199.

[4] Βλ. σχετικά, Ε. Ψυχογιού, «Μαυρηγή» και Ελένη,…, ό.π.

 

Ε. Ψυχογιού-http://psychogiou.blogspot.gr