Ο Spiro Qosa, Αλβανός μετανάστης, έχοντας επιζήσει από πολλές κακουχίες στις εφτά φορές που ήρθε στην Ελλάδα παράνομα με τα πόδια από την χώρα του, μετά από ισάριθμες απελάσεις, είχε καταφέρει να βγάλει την πολυπόθητη άδεια παραμονής και είχε αρχίσει να ονειρεύεται για το αύριο. Έχοντας εγκατασταθεί στην Ζαχάρω, η πόλη έγινε ο τόπος του. Δώδεκα χρόνια δεν είναι και λίγα. Δώδεκα χρόνια δουλειάς, μακριά από την οικογένειά του, μοχθούσε για να επιβιώσει και να βοηθήσει τους γονείς και τα αδέρφια του. Ταυτόχρονα, μάθαινε Ελληνικά, αγάπησε το διάβασμα, αγάπησε τους ανθρώπους της περιοχής.
Αύγουστος του 2007 και περνά μέσα από την ίδια την κόλαση. Την κόλαση της φωτιάς, στην μαρτυρική Αρτέμιδα. Και καταφέρνει να επιζήσει. Η αλήθεια του, αυτή που κινεί την ύπαρξή του, θεωρεί ότι τον έσωσε. Τον Spiro τον γνώρισα ένα μήνα μετά τον όλεθρο, στο Νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν, όπου νοσηλευόταν, την πρώτη ημέρα που οι γιατροί του επέτρεψαν να σηκωθεί από το κρεβάτι. Περάσαμε πολλές ώρες μαζί, μιλήσαμε για τον εφιάλτη που έζησε, για τις στιγμές που έβλεπε τη ζωή να φεύγει, τις σκέψεις που έκανε, τον πόνο, την μοναξιά, την προσπάθεια να δώσει δύναμη από αυτή που δεν είχε και στον αείμνηστο αντιδήμαρχο Ζαχάρως Αντώνη Κρέσπη που είχε ανοίξει δίπλα του λάκκο για να σωθεί, χωρίς να τα καταφέρει τελικά. Οι στιγμές ήταν συγκλονιστικές καθώς είχα μπροστά μου έναν νέο άνθρωπο που σαν ένα αόρατο χέρι να τον τράβηξε πίσω, να τον επέστρεψε στη ζωή από τον θάνατο.
Ο Spiro, με μοναδική δύναμη ψυχής και μετά από πολύ αγώνα και πόνο, κατάφερε να κρατηθεί ζωντανός. Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια πέρασαν, οι πληγές στο σώμα του έπαψαν να πονούν όσο τις πρώτες ημέρες, οι πληγές στην ψυχή του κάποιες φορές αιμορραγούν ακόμη. Αλλά ο ίδιος αποδείχθηκε μαχητής. Αφού άντεξε το απόλυτο μαρτύριο, έχοντας καταφέρει να ζήσει ενώ καιγόταν ζωντανός, έχοντας περάσει από μια διάσταση που τον έκανε να πιστεύει ότι η κόλαση δεν μπορεί να είναι τόσο βασανιστική, είδε μπροστά του και πάλι την ζωή να τον κοιτάζει στα μάτια και να του ζητά να συνεχίσει. Να συνεχίσει να μάχεται, πιο δυνατός και πιο σοφός, πιο συνειδητοποιημένος πια.
Όσο καιρό ο Spiro νοσηλευόταν στο Ερρίκος Ντυνάν, κέρδισε την εκτίμηση όλων. Έτσι η τότε διοίκηση του Νοσοκομείου αποφάσισε να του δώσει την ευκαιρία να ζήσει μακριά από τον τόπο του μαρτυρίου του. Προσελήφθη στο νοσοκομείο για να εργαστεί σαν τραυματιοφορέας. Το ήθος και η εργατικότητά του τον έχουν κάνει να ξεχωρίσει. Και τώρα, για μια ακόμη φορά, το όνειρο «παγώνει»… Τον περασμένο μήνα έληγε η άδεια παραμονής του. Ο ίδιος χάνει την προθεσμία ανανέωσης καθώς δεν είχε να πληρώσει την αξία του απαιτούμενου παραβόλου των 500 ευρώ. Τελικά πληρώνει το παράβολο, συγκεντρώνει όλα τα δικαιολογητικά και πηγαίνει στην αρμόδια υπηρεσία. Εκεί, οι υπάλληλοι τον ενημερώνουν ότι είναι εκπρόθεσμος, δεν τα δέχονται και τον παραπέμπουν στο υπουργείο Εσωτερικών. Χωρίς ουσιαστικό λόγο, ο Spiro αυτή τη στιγμή είναι χωρίς άδεια παραμονής στην χώρα μας και ίσως κινδυνεύει να χάσει και την δουλειά του.
Η περίπτωση του Spiro Qosa θα πρέπει να αντιμετωπιστεί πέρα από νόμους και διατάξεις. Θα πρέπει να βρεθεί από τους αρμόδιους η ευαισθησία εκείνη ώστε να διακρίνουν πίσω από το τυπικό της αίτησής του, έναν νέο άνθρωπο που έχοντας κερδίσει στην κυριολεξία την πιο δύσκολη μάχη, το δικαίωμα να συνεχίσει να έχει σταθερές και γερά θεμέλια στην ζωή του, αυτά τα θεμέλια που από το μηδέν άρχισε να δημιουργεί από την ημέρα που ξαναγεννήθηκε…εκεί, στο χωράφι του μαρτυρίου του, σκάβοντας με τα καμένα του χέρια ένα λαγούμι για να σωθεί. Όταν δίπλα του, ο θάνατος έστηνε γιορτή, ο Spiro που περίμενε το τέλος, τα κατάφερε. Γύρισε πίσω, στη ζωή. Και θα είναι άδικο να δει για μια ακόμη φορά την ζωή του στο απόλυτο μηδέν…
Πέλυ Μπεβούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου