Αργός θάνατος στο κέντρο του Πύργου

Μια κοπέλα αργοσβήνει στην πλατεία του Πύργου. Εκεί όπου σε λίγες ημέρες, πύρινοι λόγοι για το μέλλον του τόπου θα δονούν ρυθμικά την κοινωνική μας συνείδηση, ένα νέο κορίτσι δίνει τη δική του μάχη.

Εκεί, με την υπόκρουση της μαζικής ηχοβολής από τα γύρω «διασκεδάδικα», εκεί, στο σύγχρονο «νυφοπάζαρο», με τα δεκάδες, εκατοντάδες εφήμερα χαμόγελα, εκείνη φλερτάρει με τον χάρο. Δεν προσπερνούν όλοι αδιάφορα το σκυθρωπό κορίτσι.

Ένας φίλος μας στέλνει e-mail: «γράψτε κάτι, το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι υπαρκτό στην πόλη του Πύργου, πόσα παιδιά έχουν πεθάνει από τα ναρκωτικά… ας πάρουν θέση επιτέλους και όχι μόνο να κουβεντιάζουν για υψηλή πολιτική…».

Και τι να γράψεις; Το κράτος κλείνει τα προγράμματα απεξάρτησης σε μια εποχή που όλο και περισσότεροι νέοι βυθίζονται στην απελπισία μιας χώρας χωρίς μέλλον, σε μια εποχή που οι νέοι αναζητούν αυτό που δικαιούνται, το όνειρο.

Και δεν θα είναι λίγοι εκείνοι που θα επιλέξουν ψεύτικα όνειρα, «λευκά», βουλιάζοντας στον αδηφάγο κόσμο των ναρκωτικών.

«Ρε παιδιά, γράψτε κάτι, βλέπω την κοπέλα και μου ραγίζει η καρδιά… κάτι μπορεί να υπάρχει να της δώσει μια βοήθεια…».

Υπάρχει κάτι; Ας απαντήσουν οι ταγοί της Πολιτείας, εκείνοι που ανέλαβαν την πρόοδο και την ανάπτυξη του τόπου, την κοινωνική συνοχή, την ανάδειξη των ανθρώπινων αξιών…
Πέλεκυς