Οι φωτογραφίες του 2009 με τα δεμένα χέρια των παιδιών, πρακτική που δεν είναι μυστικό στο ΚΕΠΕΠ, προκαλούν πραγματικά σοκ...
Δημοσιεύουμε σήμερα ένα συγκλονιστικό κείμενο, καταστάλαγμα των εντυπώσεων μιας εθελόντριας του ΚΕΠΕΠ Λεχαινών, από το διάστημα που έμεινε στο ίδρυμα παρέχοντας φροντίδα στα παιδιά με ειδικές ανάγκες που φιλοξενούνται εκεί.
Μια νεαρή φοιτήτρια από το εξωτερικό, βρέθηκε μαζί με άλλους εθελοντές το 2009 στο ΚΕΠΕΠ, προσφέροντας εθελοντική εργασία για περίπου έξι μήνες. Όπως και οι άλλοι εθελοντές που έκαναν μια συνολική έκθεση για αυτά που είδαν και έζησαν εκεί, έτσι και η φοιτήτρια (το όνομά της για ευνόητους λόγους δεν δημοσιεύεται) παραθέτει τις εντυπώσεις της, μέσα από τις οποίες βγαίνει ένα κυρίαρχο συμπέρασμα: πολλά μπορούν να αλλάξουν στο ΚΕΠΕΠ αρκεί να ενδιαφερθούν εκείνοι που πρέπει.
Μαζί με το άρθρο της μας έστειλε και κάποιες φωτογραφίες με παιδικά χέρια δεμένα στα κάγκελα των κρεβατιών – κλουβιών, εικόνες που πραγματικά σοκάρουν. Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο που μας έστειλε, παρακινούμενη από προηγούμενες δημοσιεύσεις του iliatora.gr σχετικά με την έκθεση των συναδέλφων της εθελοντών.
«Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αναρωτιούνται ποιος ευθύνεται για την κατάσταση στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών. Προσωπικά, νομίζω, ότι την ευθύνη τη μοιραζόμαστε όλοι μας. Η στάση της ελληνικής Πολιτείας αλλά και της κοινωνίας για τα άτομα με αναπηρία καθιστά τη ζωή τους πολύ δύσκολη.
Πολλά παιδιά (όχι όλα βέβαια) είναι στο ΚΕΠΕΠ γιατί οι οικογένειές τους τα απέρριψαν. Δεν είναι επειδή δεν έχουν αρκετό εισόδημα για να φροντίζουν το παιδί τους. Είναι επειδή δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό: είναι ντροπή να έχουμε ένα τέτοιο παιδί στο σπίτι ...
Αυτά τα παιδιά, όταν οι συγγενείς τους τα επισκέπτονται κατά καιρούς, δείχνουν πιο ευτυχισμένα και ήρεμα. Όμως για πολλά παιδιά κανείς δεν έρχεται ποτέ... Η οικογένειά τους τα έστειλε σ’ αυτό το ίδρυμα και προσπαθεί να τα ξεχάσει.
Τα άτομα με διανοητικές αναπηρίες είναι στο περιθώριο της κοινωνίας μας. Δεν νιώθουμε άνετα να τα δούμε στους κινηματογράφους, στα καφέ, περπατώντας στο πάρκο ή να απολαμβάνουν άλλες κοινόχρηστες εγκαταστάσεις. Δεν θέλουμε το δικό μας «φυσιολογικό» παιδί να παίζει με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Κρίνουμε, λοιπόν, ότι θα πρέπει να είναι καλύτερα να απομονωθεί σε κάποια ιδρύματα με ψηλό φράχτη, μακριά από τα μάτια μας.
Έτσι, πολλοί εργαζόμενοι στο ΚΕΠΕΠ έχουν την ίδια νοοτροπία όπως και η υπόλοιπη κοινωνία. Δεν νομίζουν ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά με διανοητική αναπηρία, ως ανθρώπινα όντα. Η δουλειά τους είναι απλά να τα κρατήσουν ζωντανά...
Θα ήθελα να μοιραστώ μια από τις αναμνήσεις μου από την εθελοντική θητεία μου στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών.
Ήταν λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 2009. Ήρθα με ποδήλατο στο ΚΕΠΕΠ το πρωί (περίπου 8.30) και παρατήρησα κάποιο λεωφορείο και μια σχολική ορχήστρα στην αυλή. Τα παιδιά εισήλθαν στην αίθουσα και άρχισαν να παίζουν χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Αλλά στα μάτια μου ήταν τελείως λάθος... Υπήρχαν μόνο δύο παιδιά να παρατηρούν την συναυλία αυτή, δύο από τα πιο ικανά, που μπορούν να περπατήσουν και να καταλάβουν πολλά πράγματα. Και κάποιο τρίτο παιδάκι προσπαθούσε να φύγει από την αίθουσα παιχνιδιού για να δει πού είναι ο ήχος που ακουγόταν.
Ένα από αυτά, λόγω των προβλημάτων υγείας του, έχει το στόμα του πάντα ανοιχτό και το σάλιο στάζει. Προσπαθούσε να διαφύγει από τον χώρο που ονομάζεται playroom, αλλά οι νοσοκόμες τον κυνηγούσαν, αυτός ούρλιαζε όμως οι νοσοκόμες τον τραβούσαν ουρλιάζοντας πιο δυνατά (το playroom δεν έχει οπτική επαφή με το σαλόνι όπου βρισκόταν η ορχήστρα). Τα υπόλοιπα παιδιά βρίσκονταν ακόμη σε μια διαδικασία αλλαγής πάνας ή στα κρεβάτια ή κλουβιά τους, ή απλά στο πάτωμα...
Υποθέτω ότι μπορείτε να φανταστείτε τώρα τι εντύπωση πήραν τα παιδιά της ορχήστρας. Είδα τρόμο στα μάτια τους. Υποψιάζομαι ότι θα αποφεύγουν πλέον την επαφή με άτομα με αναπηρία για το υπόλοιπο της ζωής τους. Δεν ήταν προετοιμασμένα να αντιμετωπίσουν μια τέτοια δύσκολη κατάσταση, έτσι ήταν συγκλονισμένα. Θα ήθελα να ρωτήσω τον αρχηγό της ορχήστρας: «Ποιος ήταν ο στόχος αυτής της παράστασης; Για να κάνετε μια καλή πράξη πριν από τα Χριστούγεννα και να πάρετε ένα συν στον ουρανό;».
Αν ήθελαν να κάνουν μια καλή πράξη, θα έπρεπε να προετοιμάσουν τα παιδιά για το τι επρόκειτο να δουν, θα έπρεπε να οργανώσουν την εκδήλωση μαζί με το ίδρυμα, έτσι ώστε τα περισσότερα από τα παιδιά - άτομα με ειδικές ανάγκες να είναι έτοιμα αυτό το απόγευμα και να μπορούσαν να δουν την παράσταση. Θα μπορούσαν επίσης να αφήσουν τα παιδιά της ορχήστρας να έχουν φυσική επαφή με μερικά από τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, απλά για να καταλάβουν, ότι τα παιδιά αυτά δεν είναι επικίνδυνα και απρόβλεπτα όντα...
Πολλοί "κανονικοί" άνθρωποι δεν θέλουν να καταλάβουν, πως αναπηρία δεν σημαίνει ότι κάποιος είναι «φυτό», ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Πολλά από αυτά τα παιδιά στο ΚΕΠΕΠ είναι σε θέση να κάνουν πράγματα που δεν θα πιστεύετε: ένα αγόρι, το οποίο είναι δεμένο για πολλά χρόνια στο κρεβάτι του, φαίνεται ότι είναι σε θέση να περπατήσει, ή να οδηγήσει μια αναπηρική καρέκλα πολύ καλά (ειδικά προς τα έξω από την πόρτα). Αλλά δεν του επιτρέπεται, καθώς το ίδιο εξακολουθεί να περιμένει (για περίπου δύο χρόνια) εξέταση για την ασθενή καρδιά του. Ένα κορίτσι είναι σε θέση να ζωγραφίσει (παρ 'όλο που δεν μπορεί να ελέγξει τα χέρια της είναι πολύ καλά) και αυτό της αρέσει πολύ. Δύο επτάχρονα κορίτσια με αυτιστικό σύνδρομο μπορούν να καθίσουν στο τραπέζι και να φάνε με το κουτάλι, όμως, τρέφονται ακόμη μέσα στο κλουβί τους...
Πολλά από τα παιδιά φαίνονται αποκρουστικά, αλλά δεν είναι δικό τους λάθος: κανείς δεν νοιάζεται να τα ντύσει με ρούχα του μεγέθους τους, καθαρά και χωρίς σχισίματα, να κόψει τα μαλλιά τους στην ώρα τους, να τα βοηθήσει να πλύνουν τα δόντια τους, να βάλουν κάποια ενυδατική λοσιόν στα πόδια και τα χέρια, να κάνουν ντους όταν χρειάζεται... Το νοσηλευτικό προσωπικό βάζει την υπηρεσιακή στολή του, μόνο όταν έρχεται κάποια επιθεώρηση από το υπουργείο Υγείας.
Κατά τη γνώμη μου, όσο η στάση της κοινωνίας δεν θα αλλάζει, θα έχουμε τέτοια ιδρύματα, όπως το ΚΕΠΕΠ με όλα αυτά τα προβλήματα. Για μια ακόμη φορά θέλω να επαναλάβω, ότι δεν είναι αυτό σφάλμα των άλλων... Είναι δικό μας... Αλλά και εμείς είμαστε οι μόνοι που μπορούν να το αλλάξουν αυτό...».
iliatora.gr
Μαζί με το άρθρο της μας έστειλε και κάποιες φωτογραφίες με παιδικά χέρια δεμένα στα κάγκελα των κρεβατιών – κλουβιών, εικόνες που πραγματικά σοκάρουν. Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο που μας έστειλε, παρακινούμενη από προηγούμενες δημοσιεύσεις του iliatora.gr σχετικά με την έκθεση των συναδέλφων της εθελοντών.
«Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αναρωτιούνται ποιος ευθύνεται για την κατάσταση στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών. Προσωπικά, νομίζω, ότι την ευθύνη τη μοιραζόμαστε όλοι μας. Η στάση της ελληνικής Πολιτείας αλλά και της κοινωνίας για τα άτομα με αναπηρία καθιστά τη ζωή τους πολύ δύσκολη.
Πολλά παιδιά (όχι όλα βέβαια) είναι στο ΚΕΠΕΠ γιατί οι οικογένειές τους τα απέρριψαν. Δεν είναι επειδή δεν έχουν αρκετό εισόδημα για να φροντίζουν το παιδί τους. Είναι επειδή δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό: είναι ντροπή να έχουμε ένα τέτοιο παιδί στο σπίτι ...
Αυτά τα παιδιά, όταν οι συγγενείς τους τα επισκέπτονται κατά καιρούς, δείχνουν πιο ευτυχισμένα και ήρεμα. Όμως για πολλά παιδιά κανείς δεν έρχεται ποτέ... Η οικογένειά τους τα έστειλε σ’ αυτό το ίδρυμα και προσπαθεί να τα ξεχάσει.
Τα άτομα με διανοητικές αναπηρίες είναι στο περιθώριο της κοινωνίας μας. Δεν νιώθουμε άνετα να τα δούμε στους κινηματογράφους, στα καφέ, περπατώντας στο πάρκο ή να απολαμβάνουν άλλες κοινόχρηστες εγκαταστάσεις. Δεν θέλουμε το δικό μας «φυσιολογικό» παιδί να παίζει με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Κρίνουμε, λοιπόν, ότι θα πρέπει να είναι καλύτερα να απομονωθεί σε κάποια ιδρύματα με ψηλό φράχτη, μακριά από τα μάτια μας.
Έτσι, πολλοί εργαζόμενοι στο ΚΕΠΕΠ έχουν την ίδια νοοτροπία όπως και η υπόλοιπη κοινωνία. Δεν νομίζουν ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζουν αυτά τα παιδιά με διανοητική αναπηρία, ως ανθρώπινα όντα. Η δουλειά τους είναι απλά να τα κρατήσουν ζωντανά...
Θα ήθελα να μοιραστώ μια από τις αναμνήσεις μου από την εθελοντική θητεία μου στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών.
Ήταν λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα του 2009. Ήρθα με ποδήλατο στο ΚΕΠΕΠ το πρωί (περίπου 8.30) και παρατήρησα κάποιο λεωφορείο και μια σχολική ορχήστρα στην αυλή. Τα παιδιά εισήλθαν στην αίθουσα και άρχισαν να παίζουν χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Αλλά στα μάτια μου ήταν τελείως λάθος... Υπήρχαν μόνο δύο παιδιά να παρατηρούν την συναυλία αυτή, δύο από τα πιο ικανά, που μπορούν να περπατήσουν και να καταλάβουν πολλά πράγματα. Και κάποιο τρίτο παιδάκι προσπαθούσε να φύγει από την αίθουσα παιχνιδιού για να δει πού είναι ο ήχος που ακουγόταν.
Ένα από αυτά, λόγω των προβλημάτων υγείας του, έχει το στόμα του πάντα ανοιχτό και το σάλιο στάζει. Προσπαθούσε να διαφύγει από τον χώρο που ονομάζεται playroom, αλλά οι νοσοκόμες τον κυνηγούσαν, αυτός ούρλιαζε όμως οι νοσοκόμες τον τραβούσαν ουρλιάζοντας πιο δυνατά (το playroom δεν έχει οπτική επαφή με το σαλόνι όπου βρισκόταν η ορχήστρα). Τα υπόλοιπα παιδιά βρίσκονταν ακόμη σε μια διαδικασία αλλαγής πάνας ή στα κρεβάτια ή κλουβιά τους, ή απλά στο πάτωμα...
Υποθέτω ότι μπορείτε να φανταστείτε τώρα τι εντύπωση πήραν τα παιδιά της ορχήστρας. Είδα τρόμο στα μάτια τους. Υποψιάζομαι ότι θα αποφεύγουν πλέον την επαφή με άτομα με αναπηρία για το υπόλοιπο της ζωής τους. Δεν ήταν προετοιμασμένα να αντιμετωπίσουν μια τέτοια δύσκολη κατάσταση, έτσι ήταν συγκλονισμένα. Θα ήθελα να ρωτήσω τον αρχηγό της ορχήστρας: «Ποιος ήταν ο στόχος αυτής της παράστασης; Για να κάνετε μια καλή πράξη πριν από τα Χριστούγεννα και να πάρετε ένα συν στον ουρανό;».
Αν ήθελαν να κάνουν μια καλή πράξη, θα έπρεπε να προετοιμάσουν τα παιδιά για το τι επρόκειτο να δουν, θα έπρεπε να οργανώσουν την εκδήλωση μαζί με το ίδρυμα, έτσι ώστε τα περισσότερα από τα παιδιά - άτομα με ειδικές ανάγκες να είναι έτοιμα αυτό το απόγευμα και να μπορούσαν να δουν την παράσταση. Θα μπορούσαν επίσης να αφήσουν τα παιδιά της ορχήστρας να έχουν φυσική επαφή με μερικά από τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, απλά για να καταλάβουν, ότι τα παιδιά αυτά δεν είναι επικίνδυνα και απρόβλεπτα όντα...
Πολλοί "κανονικοί" άνθρωποι δεν θέλουν να καταλάβουν, πως αναπηρία δεν σημαίνει ότι κάποιος είναι «φυτό», ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Πολλά από αυτά τα παιδιά στο ΚΕΠΕΠ είναι σε θέση να κάνουν πράγματα που δεν θα πιστεύετε: ένα αγόρι, το οποίο είναι δεμένο για πολλά χρόνια στο κρεβάτι του, φαίνεται ότι είναι σε θέση να περπατήσει, ή να οδηγήσει μια αναπηρική καρέκλα πολύ καλά (ειδικά προς τα έξω από την πόρτα). Αλλά δεν του επιτρέπεται, καθώς το ίδιο εξακολουθεί να περιμένει (για περίπου δύο χρόνια) εξέταση για την ασθενή καρδιά του. Ένα κορίτσι είναι σε θέση να ζωγραφίσει (παρ 'όλο που δεν μπορεί να ελέγξει τα χέρια της είναι πολύ καλά) και αυτό της αρέσει πολύ. Δύο επτάχρονα κορίτσια με αυτιστικό σύνδρομο μπορούν να καθίσουν στο τραπέζι και να φάνε με το κουτάλι, όμως, τρέφονται ακόμη μέσα στο κλουβί τους...
Πολλά από τα παιδιά φαίνονται αποκρουστικά, αλλά δεν είναι δικό τους λάθος: κανείς δεν νοιάζεται να τα ντύσει με ρούχα του μεγέθους τους, καθαρά και χωρίς σχισίματα, να κόψει τα μαλλιά τους στην ώρα τους, να τα βοηθήσει να πλύνουν τα δόντια τους, να βάλουν κάποια ενυδατική λοσιόν στα πόδια και τα χέρια, να κάνουν ντους όταν χρειάζεται... Το νοσηλευτικό προσωπικό βάζει την υπηρεσιακή στολή του, μόνο όταν έρχεται κάποια επιθεώρηση από το υπουργείο Υγείας.
Κατά τη γνώμη μου, όσο η στάση της κοινωνίας δεν θα αλλάζει, θα έχουμε τέτοια ιδρύματα, όπως το ΚΕΠΕΠ με όλα αυτά τα προβλήματα. Για μια ακόμη φορά θέλω να επαναλάβω, ότι δεν είναι αυτό σφάλμα των άλλων... Είναι δικό μας... Αλλά και εμείς είμαστε οι μόνοι που μπορούν να το αλλάξουν αυτό...».
iliatora.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου