Το 2004 ο Γιώργος Παπανδρέου επισκέπτεται την Ηλεία. Κάνει μια στάση και στο χωριό μου, τον Καρδαμά. Πηγαίνει στα καφενεία για να χαιρετίσει τους κατοίκους και κάποια στιγμή δέχεται φραστική επίθεση (σε πολιτισμένα πάντως πλαίσια) από οπαδούς συγκεκριμένου κόμματος.
Και αντί να τους αγνοήσει και να φύγει, στέκεται, ακούει "χρωματισμένους" μονολόγους και μετά προσπαθεί να αντικρούσει τα όσα του "έψαλαν", να εκφράσει τις απόψεις του. H ψυχραιμία, η ευγένεια και η πραότητα που επέδειξε, αναγνωρίστηκαν ακόμη και από αυτούς που τον "έβριζαν"...
Καλοκαίρι του 2008 και ο Γιώργος Παπανδρέου επισκέπτεται ξανά την Ηλεία. Μετά το πέρασμα του από πυρόπληκτες περιοχές και την παράδοση της πολυσυζητημένης επιταγής του ΠΑΣΟΚ στο νομάρχη Ηλείας, ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και σημερινός πρωθυπουργός πηγαίνει για να δειπνήσει στο "Συμπόσιο", στην Κουρούτα Αμαλιάδας. Συνδαιτυμόνες του πλήθος παραγόντων του νομού (νομάρχης, βουλευτές, δήμαρχοι, στελέχη του ΠΑΣΟΚ κ.α.). Ακριβώς απέναντι τους κάθεται μια παρεούλα, o υπογράφων με δύο καλούς φίλους.
Κάποια στιγμή σηκώθηκα από το τραπέζι, προσέγγισα τον κ. Παπανδρέου και άνοιξα σύντομη συζήτηση μαζί του. Στον ελάχιστο χρόνο που συνομιλήσαμε, του είπα δυο- τρεις κουβέντες για την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί στην Ηλεία μετά τις πυρκαγιές αλλά και τον σεισμό που μας είχε πλήξει λίγες εβδομάδες νωρίτερα. Μέσα από την δική μου οπτική γωνία όπως είχε διαμορφωθεί από τα καθημερινά οδοιπορικά στο νομό για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Η συζήτηση μας περιελάμβανε και μια σύντομη αναφορά στο διαδίκτυο. Τότε έγραφα σε 1-2 blogs και portals φίλων και απλά το ενημέρωσα για την ύπαρξη τους, να έριχνε μια ματιά όταν θα 'βρισκε χρόνο.
Οφείλω να ομολογήσω πως τον Γιώργο Παπανδρέου τον συμπάθησα ακόμη περισσότερο εκείνη τη βραδιά. Ήταν άνετος, φιλικός, δεν περιτριγυριζόταν από σκυθρωπούς αστυνομικούς (εν αντιθέσει με πολιτευτές, μεγαλοδημοσιογράφους και λοιπούς...) και αυτό που εκτίμησα περισσότερο απ' όλα ήταν πως φαινόταν ότι διέθετε μια αίσθηση που λείπει από τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων: την ακοή. Με κοιτούσε στα μάτια και έδειχνε πως άκουγε αυτά που του 'λεγα, χωρίς να επιχειρεί να με διακόψει, ενώ έπαιρνε το λόγο μόνο όταν χρειαζόταν. Μεγάλη υπόθεση για έναν πολιτικό...
Τον Οκτώβρη του 2009 τον ξανασυνάντησα στην Αρχαία Ολυμπία, συνοδεύοντας τον φίλο μου τον Σπήλιο Κάρτα. Διακόψαμε την πορεία του από τον αρχαιολογικό χώρο προς το δημαρχείο για να του παραδώσει ο Σπήλιος μια οικογενειακή φωτογραφία με την αδελφή του και τα τέσσερα ανίψια του που χάθηκαν έξω από την Αρτέμιδα στις πυρκαγιές... Ο Γιώργος Παπανδρέου τον άκουσε με προσοχή και του υποσχέθηκε πως θα συνδράμει ουσιαστικά για να αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια για τα τραγικά γεγονότα του Αυγούστου του 2007. Αυτό μονάχα του ζήτησε ο Σπήλιος. Μετά εμείς πήραμε το δρόμο μας και ο πρωθυπουργός συνέχισε το πρόγραμμα του, μιλώντας σε εκατοντάδες Ηλείους και εξαγγέλλοντας πολλά- μα πάρα πολλά -για την πολύπαθη Ηλεία μας, ζεσταίνοντας καρδιές. Ήταν άλλωστε πρωθυπουργός για λίγες μόνο ημέρες και η επίσκεψη του αυτή σήμαινε πολλά για τους ανθρώπους αυτού του τόπου.
Και μετά από αυτόν τον μακροσκελέστατο "ιστορικό" πρόλογο, περνώ στην... ταμπακιέρα: Γιατί τα έγραψα όλα αυτά; Γιατί "έφτιαξα άγαλμα" στον Γιώργο Παπανδρέου; Ας εξηγηθούμε λοιπόν: Πρώτον διότι όλα αυτά τα έζησα και αυτή είναι η δική μου αλήθεια, η δική μου κρίση για τη συμπεριφορά του απέναντι σε 'μένα και στους συμπατριώτες μου. Αλλά κυρίως διότι ως Ηλείος αισθάνομαι "ριγμένος" και είμαι πικραμένος... Νιώθω πως διέψευσε τις προσδοκίες μου και επιζητώ την ουσιαστική ενασχόληση του, έστω και τώρα, με τον τόπο μου. Γιατί ο ίδιος με το φέρσιμο του και τα λόγια του με είχε κάνει να πιστέψω πως έχει την Ηλεία "κορώνα στο κεφάλι του" και μέχρι σήμερα δεν έχει αποδείξει κάτι τέτοιο...
Και δεν θέλω να πιστέψω πως ο Παπανδρέου ξέχασε την Ηλεία μια και καλή. Δεν θέλω να δικαιωθούν αρκετοί καλοί μου φίλοι, με διαφορετικές ιδεολογικοπολιτικές προσεγγίσεις από 'μένα (τους φίλους μου δεν τους επιλέγω με βάση τα "χρώματα"), που καλοπροαίρετα με μέμφονταν και αμφισβητούσαν τις προθέσεις του όταν τους εξιστορούσα τις μικρές ιστορίες που έγραψα εδώ.
Δεν σκοπεύω να αρθρογραφήσω για τη συνολική πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας, για το μνημόνιο, την τρόικα και τα συναφή. Άνθρωποι πιο καταρτισμένοι και πιο έμπειροι από 'μένα το 'χουν κάνει πολλάκις όλο αυτό τον καιρό, με επιχειρήματα. Εγώ ,ο ταπεινός επαρχιώτης και ολίγον τι τοπικιστής, θέλω να αρθρογραφήσω για τα ζητήματα του τόπου μου, ενός τόπου που δεν χρειαζόταν τις πυρκαγιές και τους σεισμούς για να καταβαραθρωθεί, φροντίζουν γι' αυτό οι ιθύνοντες εδώ και δεκαετίες...
Και το κάνω χωρίς να χρησιμοποιώ και να εκμεταλλεύομαι τον "χώρο" ή "τις πλάτες" κανενός. Το κάνω μέσα από τούτο 'δω το δικό μου μετερίζι, που το πληρώνω με χρήμα, κόπο και στεναχώριες για να 'χουμε εγώ και οι συνεργάτες μου το δικό μας βήμα λόγου.
Δεν ζητάω πολλά. Ούτε υποσχέσεις για μεγαλεπήβολα νέα σχέδια για την Ηλεία, ούτε φυσικά προσωπική αβάντα για να το "βουλώσω"... Υπάρχουν άλλοι που κάνουν αυτές τις δουλειές χρόνια τώρα, με τη σύμπραξη ανθρώπων που κι εγώ ψήφισα κατά το παρελθόν. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα. Ούτε καν την υλοποίηση των εξαγγελιών του παρελθόντος ζητώ. Τα αυτονόητα θέλω κι αφήνω τους προύχοντες να ζητήσουν τα περισσότερα, τα οράματα που ποτέ δεν έγιναν πράξη.
Θέλω μια εθνική οδό και δρόμους που να μην αφαιρούν τη ζωή των συμπατριωτών μου. Και μέχρι να φτιάξουν επιτέλους τουλάχιστο κάποια χιλιόμετρα της Ολυμπίας οδού, ας ρίξουν λίγη αναθεματισμένη μπογιά στις διαχωριστικές γραμμές, ας μπαλώσουν και καμιά τρύπα της πίστας πατινάζ που ονομάζεται Πατρών- Πύργου, ας αντικαταστήσουν τις καμένες λάμπες (γιατί για νέους φωτισμούς, ούτε λόγος…) και τα "μάτια της γάτας" που ξεκολλάνε και θα σκοτώσουν κανένα χριστιανό καμιά μέρα. Ας φτιάξουν τους δρόμους που 'γιναν γκρεμοί στις πυρόπληκτες περιοχές μας. Και τόσα άλλα, αλλά ας διαθέσουν τα έσοδα μιας ημέρας διοδίων για να κάνουν αυτά τα λίγα για αρχή και βλέπουμε...
Θέλω να δοθούν τα χρήματα που πρόσφερε ο λαός («Ταμείο Μολυβιάτη», τι ιστορία κι αυτή...) στους Ηλείους που τα δικαιούνται. Να δοθούν σε πυρόπληκτους που ακόμη περιμένουν -και όχι να τους ζητάνε πίσω τα τριχίλιαρα και τα δεκαχίλιαρα που είχαν λάβει νόμιμα βάσει της σαφούς εντολής της πολιτείας να δίνονται σε όλους όσους επλήγησαν (Ας ψάξουν στους υπεράνω πάσης υποψίας για αυτούς που ήρθαν φερτοί από περιοχές μακρινές, τα πήραν κι έφυγαν...). Να δοθούν στους σεισμόπληκτους που 'χουν πάρει δάνεια και έχουν καταχρεωθεί στις τράπεζες, περιμένοντας ακόμα τη δόση που τους οφείλει το κράτος -κι έχουν μείνει τα σπίτια άφτιαχτα... Και 'χουν μείνει χωρίς δουλειά οι περισσότεροι μαστόροι του νομού...
Θέλω γιατρούς, νοσηλευτές και οδηγούς για τα αραχνιασμένα ασθενοφόρα στα νοσοκομεία μας. Κτίρια υπάρχουν, ανθρώπους γυρεύω... Θέλω πρόσληψη εξειδικευμένου προσωπικού στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών -κι εγώ και τα παιδιά...
Θέλω να αποζημιώνονται έγκαιρα και δίκαια οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι μας όταν πλήττονται από φυσικές καταστροφές.
Θέλω να σταματήσουν να καίγονται τα σκουπίδια και να γεμίζει καρκίνο ο κοσμάκης -όχι όμως ρίχνοντάς τα σε περιοχές ανεκτίμητης αρχαιολογικής αξίας και φυσικής ομορφιάς με κριτήριο το "μακριά από μας κι όπου θέλει ας... μπει". Άλλωστε αφού είναι τόσο "πεντακάθαρο" το εργοστάσιο απορριμμάτων που θα γίνει (όταν κι άμα γίνει -όπως οι δρόμοι κλπ...), γιατί δεν φτιάχνουμε από ένα στην κεντρική πλατεία κάθε πόλης; Μέχρι τότε ζητώ δίκαιη λύση. Κατά την άποψή μου η προτεινόμενη δεν είναι. Κάποιοι θα διαφωνήσουν με τη θέση μου αυτή. Σεβαστό.
Θέλω να εξαλειφθεί η εγκληματικότητα. Με μέτρα πρόληψης. Αντί να οδηγούμε στο περιθώριο τους ανθρώπους που εμφανίζουν παραβατική συμπεριφορά με μικροκλοπές, ειδικά όταν οι περισσότεροι ζούνε χρόνια στον ίδιο τόπο με 'μας. Πρέπει η πολιτεία να τους προσεγγίσει, να τους δώσει κίνητρα για να μην οδηγούνται στην παρανομία, να 'χουν τη δυνατότητα να προσφέρουν κοινωνική εργασία μέσα από ειδικά προγράμματα για να βγάζουν κι αυτοί τα προς το ζην. Να φτιάξει σχολειά για να πηγαίνουν τα παιδιά τους, να σωθούν από την γκετοποίηση και την αλητεία. Και όποιος παρ' όλα αυτά δεν πάρει χαμπάρι και εξακολουθήσει να παρανομεί, τότε ας τον στείλουν εκεί που πρέπει μήπως και σωθούν οι υπόλοιποι. Αλλά να βοηθήσουμε πρώτα...
Θέλω το καλοκαίρι να κάνω τα μπάνια μου σε καθαρές θάλασσες. Τέτοιες παραλίες δεν βρίσκεις πουθενά. Κι εμείς τι κάνουμε; Τα αποτελέσματα των ερευνών για την ποιότητα του νερού που κατεβαίνει π.χ. από τον Πηνειό στη θάλασσα μιλούν από μόνα τους. Τι να προσθέσω... Κάθε καλοκαίρι κάνω τζάμπα διαφήμιση στις παραλίες μας τηλεοπτικά. Δεν είναι ο στόχος μου να "κάνω ζημιά", τα γράφω όμως από τώρα, Φλεβάρη μήνα, που υπάρχει χρόνος να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Θα γίνει ή θα μείνω πάλι με το "θέλω";...
Θέλω το τρένο να τριγυρνά στην Ηλεία. Να πηγαίνουν με χαμηλό κόστος οι άνθρωποι στις δουλειές του, τα παιδιά σχολείο, οι οικογένειες στη θάλασσα τα καλοκαίρια (όπως παλαιά Καβάσιλα- Κυλλήνη). Αλλά είπαμε, μέχρι Άραξο φτάνει το "όραμα"...
Να αξιοποιήσουμε επιτέλους το μεγάλο μας ατού, την Αρχαία Ολυμπία. Μαζί με τους αμέτρητους εξαιρετικής σημασίας αρχαιολογικούς χώρους, όπως η Αρχαία Ήλιδα και ο ναός του Επικούρειου Απόλλωνα. Κόβει- δεν κόβει δύο χιλιάδες εισιτήρια το χρόνο το νέο μουσείο της Αρχαίας Ήλιδας. Αν έστω κι ένα έκθεμα του βρισκόταν σε αντίστοιχο μουσείο του εξωτερικού, οι ξένοι θα το προσκυνούσαν σαν άλλο Άγιο Δισκοπότηρο, κατακλύζοντας τους χώρους του. Κι εμείς αν δεν είχαμε τις εκδρομές των τοπικών σχολείων θα το 'χαμε γεμίσει αράχνες...
Θέλω να αποκτήσει η Ηλεία, η κοιτίδα του Πολιτισμού και του Αθλητισμού, Πανεπιστήμιο. Και όχι να αγωνιά μην της πάρουν τα ελάχιστα τμήματα ΤΕΙ που σήμερα έχει... Για να'ρθουν φοιτητές, να φέρουν την κουλτούρα του τόπου τους, να ανταλλαγούν απόψεις, να υλοποιηθούν δράσεις πολιτισμού, να πάρει ανάσα ο τόπος αλλά και η αγορά.
Θέλω πολλά ακόμα, αλλά αυτά τα λίγα αρκούν γι' αρχή. Μια αρχή που 'χει καθυστερήσει αρκετές δεκαετίες για την Ηλεία...
Με την κρυφή ελπίδα όλα τα παραπάνω να μην τα διαβάσουν οι γνωστοί θεσμικοί φορείς -γιατί πολύ φοβάμαι πως είτε τα διαβάσουν είτε όχι ένα και το αυτό είναι...- αλλά να διαβαστούν από έναν άνθρωπο που πολύ εκτίμησα, αλλά μοιάζει να ξέχασε όσα είπε για τον τόπο μου, την Ηλεία που τόσο έδειξε να αγαπά, σας χαιρετώ...
του Γιώργου Μαρινόπουλου
iliatora.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου