Ήταν αναμενόμενες οι αντιδράσεις των τοπικών κοινωνιών στην Ηλεία, στην απόφαση για κατάργηση και συγχώνευση κάποιων μικρών σχολείων, στα πλαίσια του εκπαιδευτικού «Καλλικράτη» που εφαρμόζει το υπουργείο Παιδείας.
Και σ’ αυτή την περίπτωση, όπως και σε άλλες παλαιότερα που θιγόταν το τοπικό «στάτους» μιας μικρής κοινωνίας, το στοιχείο που βγαίνει στην επιφάνεια είναι ένας σχεδόν ακραίος τοπικισμός. Και πάλι «ξεσκονίζουν» την ιστορία, ανασύροντας πτυχές που υπαγορεύουν την ιστορική αναγκαιότητα ύπαρξης σχολείων με πέντε – έξι μαθητές, έστω και αν αυτά ζημιώνουν τον κρατικό προϋπολογισμό.
Όμως, κανείς δεν πρόκειται να φωνάξει συντεταγμένα και μεθοδικά για όσα οδήγησαν σ’ αυτή την κατάσταση, για όσα επέφεραν την ερήμωση των χωριών μας και το άδειασμα των σχολειών: την απουσία ανάπτυξης στην Ηλεία, την καταβαράθρωση της αγροτικής παραγωγής, την τραγική υστέρηση στο ΑΕΠ, την ανισοκατανομή των πόρων, την αστυφιλία, την αποβιομηχάνιση της Ηλείας, την αποστέρηση μεγάλων έργων υποδομής όπως το αεροδρόμιο και τόσα ακόμη.
Αν υπήρχαν όλα αυτά, θα μπορούσαν τα χωριά μας να κρατήσουν τους πληθυσμούς τους, που σκόρπισαν στις τσιμεντουπόλεις σε αναζήτηση δουλειάς. Θα μπορούσαν οι οικογένειες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της υπογεννητικότητας, θα μπορούσαν και τα σχολεία να δικαιολογήσουν την ύπαρξή τους. Όμως, αφήσαμε να χαθούν τόσες δυνατότητες ανάπτυξης και προόδου στο βωμό μικροπολιτικών συμφερόντων. Προτιμήσαμε να διώξουμε τους νέους στην Αθήνα, αντί να αγωνιστούμε να τους κρατήσουμε στον τόπο μας αλλά με αξιοπρεπείς όρους, έχοντας διασφαλίσει την απορρόφησή τους από μια τοπική αγορά εργασίας που να στηρίζεται στην ανάπτυξη.
Με άλλα λόγια, βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος, αφού «δέντρο το δέντρο» αποψιλώθηκε το «δάσος» της ανάπτυξης στο νομό μας. Τώρα «τρέχουμε» να διορθώσουμε τα στραβά που με τη δική μας ανοχή προέκυψαν. Επειδή όμως οι «ζυμώσεις» και οι ανακατατάξεις στην κοινωνία, ως συνέπειες του οικονομικού αδιεξόδου, μόλις έχουν αρχίσει, επειδή θα ακολουθήσουν και άλλες αποφάσεις αναλόγου περιεχομένου που θα συρρικνώνουν ακόμη περισσότερο τις μικρές κοινωνίες, ας ξεκαθαρίσουμε αν μας ενδιαφέρει τελικά να δώσουμε πνοή στην ύπαιθρο.
Και πνοή στην ύπαιθρο θα δώσουμε αν διεκδικήσουμε το μέλλον μας, αν κατέβουμε στους δρόμους και απαιτήσουμε εδώ και τώρα ανάπτυξη, ανασυγκρότηση, πληθυσμιακή ανασύσταση των χωριών μας, προοπτική και βιωσιμότητα της τοπικής παραγωγικής βάσης. Φτάνουν πια τα ούζα στο καφενείο, φτάνει ο φραμπαλάς, φτάνει ο αβίωτος βίος.
Επιτέλους, ας διεκδικήσουμε αποφασιστικά και με τόλμη καλύτερους όρους για τον τόπο μας, για τα παιδιά μας, για τις ζωές μας.
Του Χρήστου Βορλόκα
iliatora.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου