"Θα ζητήσουμε οικονομική βοήθεια" ανακοίνωσε ο Ισπανός υπουργός Οικονομικών μετά την ολοκλήρωση της έκτακτης τηλεδιάσκεψης

- Οι όροι θα επιβληθούν στις τράπεζες, όχι στην κοινωνία
- Οι τράπεζες θα υποβάλουν σχέδια ανακεφαλαιοποίησης
- Αυστηρά συμβουλευτικός ο ρόλος του ΔΝΤ
- Το τελικό ύψος του δανείου εξαρτάται από τα αποτελέσματα των αξιολογήσεων
- Στην τηλεδιάσκεψη συμμετείχε και η Κριστίν Λαγκάρντ

Η Ισπανία θα ζητήσει "μια ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική βοήθεια" για τις τράπεζές της, δήλωσε σήμερα ο υπουργός Οικονομίας της χώρας Λουίς ντε Γκίντος σε συνέντευξη τ'υπου που παραχώρησε λίγο μετά την έκτακτη τηλεδιάσκεψη του Eurogroup.

"Η ισπανική κυβέρνηση δηλώνει την πρόθεσή της να ζητήσει ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για την ανακεφαλαιοποίηση των ισπανικών τραπεζών που την χρειάζονται", δήλωσε. "Η οικονομική αυτή στήριξη θα κατευθυνθεί προς το ισπανικό δημόσιο ταμείο αρωγής του τομέα Frob και το Frob θα διοχετεύσει τα χρήματα αυτά στις τράπεζες που το ζητούν", σημείωσε κατά τη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στη Μαδρίτη μετά τη λήξη της τηλεδιάσκεψης του Eurogroup.

Ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί ποιος ευρωπαϊκός μηχανισμός θα χρησιμοποιηθεί, δηλαδή το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΕΤΧΣ) ή ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ΕΜΣ), πρόσθεσε και υπογράμμισε ότι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) θα έχει ρόλο μόνον ως σύμβουλος.

Τα ποσά που χρειάζονται μπορούν να ρυθμιστούν, σημείωσε, διευκρινίζοντας ότι οι πόροι που ζητούνται θα καλύψουν ευρέως οποιεσδήποτε ανάγκες υπάρχουν.

Ο ντε Γκίντος δεν έδωσε στη δημοσιότητα έναν αριθμό όσον αφορά τη βοήθεια αυτή, σημειώνοντας ότι τα ποσά θα γίνουν γνωστά μετά τον έλεγχο του ισπανικού τραπεζικού συστήματος που γίνεται από ανεξάρτητους ελεγκτικούς μηχανισμούς, τα αποτελέσματα του οποίου αναμένονται αργότερα αυτόν το μήνα.

Σε αντάλλαγμα για τη βοήθεια αυτή, δεν θα υπάρξει κανένας όρος για οικονομικές μεταρρυθμίσεις "εκτός του χρηματοπιστωτικού τομέα", υπογράμμισε εξάλλου ο Ισπανός υπουργός, σημειώνοντας ότι "οι όροι θα επιβληθούν στις τράπεζες κι όχι στην ισπανική κοινωνία".

"Αυτό δεν έχει καμία σχέση με μια διάσωση", τόνισε, διευκρινίζοντας ότι η βοήθεια θα κατευθυνθεί προς το "30% των τραπεζών που έχουν τις περισσότερες δυσκολίες", όπως αυτές αναφέρονται στην έκθεση του ΔΝΤ που δόθηκε χθες το βράδυ στη δημοσιότητα.

Το ΔΝΤ υπολογίζει στην έκθεσή του ότι οι ανάγκες των ισπανικών τραπεζών ανέρχονται σε τουλάχιστον 40 δισεκατομμύρια ευρώ. Ωστόσο σύμφωνα με ευρωπαϊκή κυβερνητική πηγή το ύψος της βοήθειας μπορεί να ανέλθει σε "έως 100 δισεκατομμύρια" ευρώ.

Δείτε το βίντεο




Η ευρωζώνη δεν θα ζητήσει από την Ισπανία ένα σχέδιο λιτότητας, δήλωσε νωρίτερα ευρωπαϊκή κυβερνητική πηγή, ενώ, σύμφωνα με πηγή προσκείμενη στο θέμα, το ΔΝΤ θα μετάσχει στο σχέδιο βοήθειας έχοντας έναν ρόλο επίβλεψης.Την πρόταση για ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος με κεφάλαια ύψους έως 100 δισ. ευρώ φαίνεται πως συζήτησαν οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης στην έκτακτη τηλεδιάσκεψη, σύμφωνα με δήλωση αξιωματούχου στο Dow Jones Newswires.

Σύμφωνα με τον αξιωματούχο, οι υπουργοί κατά τη διάρκεια της ημέρας ετοίμαζαν ένα προσχέδιο ανακοίνωσης το οποίο θα αποτελούσε το αντικείμενο της τηλεδιάσκεψης

Σύμφωνα με τον ίδιο η Ισπανία δεν έχει υποβάλει επίσημο αίτημα ενώ πρόσθεσε πως είναι απίθανο οι δόσεις της βοήθειας να ξεκινήσουν πριν από δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων των εκτιμήσεων για τις ανάγκες των τραπεζών από τους ανεξάρτητους ελεγκτές.

Ωστόσο, πρόσθεσε ο αξιωματούχος, η Ευρωζώνη συμφωνεί πως είναι απαραίτητη η γρήγορη δράση για τον ισπανικό τραπεζικό κλάδο.

Στη συνέχεια ο αξιωματούχος σημείωσε πως στην ανακοίνωση αναφέρεται το ποσό των 100 δισ. ευρώ ως ανώτατο ύψος της στήριξης αλλά το ακριβές μέγεθος, η μορφή και το χρονοδιάγραμμα δεν έχουν αποφασιστεί ακόμα.

«Αυτό το νούμερο αφορά περισσότερο τις αγορές και δεν σημαίνει πως οι πραγματικές δόσεις θα είναι τόσες,» τόνισε. Η ανακοίνωση εστιάζει σε προϋποθέσεις που συνδέονται με τον τραπεζικό κλάδο, αλλά απαιτεί επίσης και την αντιμετώπιση μακροοικονομικών ανισορροπιών.

Ωστόσο, η Ισπανία δεν έχει πιθανότητα τις ίδιες εις βάθος τακτικές αξιολογήσεις από την Ε.Ε., την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, όπως είχαν οι Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία.

Η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) Κριστίν Λαγκάρντ μετέχει στην τηλεδιάσκεψη, γνωστοποίησε στο Γαλλικό Πρακτορείο πηγή προσκείμενη στο θέμα αυτό. Η πηγή αυτή δεν διευκρίνισε προς το παρόν αν το ΔΝΤ θα μετάσχει σε αυτό το σχέδιο βοήθειας προς τις ισπανικές τράπεζες.

Πάντως μέχρι χθες η ισπανική κυβέρνηση έλεγε πως δεν έχει αποφασίσει ακόμη αν θα δεχθεί την οποιαδήποτε βοήθεια. Από την άλλη ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας καλούσε την Μαδρίτη να αποφασίσει άμεσα για το αν θα χρειαστεί ή όχι βοήθεια. Η απόφαση θα παρθεί σήμερα; Μάλλον όχι λένε αναλύτες.

Μετά την ανακοίνωση της απογευματινής τηλεδιάσκεψης, το ισπανικό υπουργείο Οικονομίας δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο ότι δεν υπάρχει "καμία αλλαγή" στη θέση της Ισπανίας, η οποία δεν ζητά ακόμη ευρωπαϊκή βοήθεια για τις τράπεζές της. Οταν ρωτήθηκε αν αυτό σημαίνει ότι η χώρα δεν επιζητεί ακόμη διάσωση, απάντησε: "Αυτό σημαίνει, (ότι έχουμε) την ίδια θέση με χθες (Παρασκευή)", που η κυβέρνηση δήλωσε ότι θέλει να περιμένει την έκθεση του ΔΝΤ και έναν έλεγχο των τραπεζών της, πριν αποφασίσει.

Από την άλλη οι γερμανοί φαίνεται ότι εξακολουθούν να πιέσουν τους ισπανούς να πάρουν βοήθεια. Ο πρόεδρος της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας (Bundesbank), Γενς Βάιντμαν, συνιστά στην Ισπανία να ζητήσει βοήθεια από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), αν έχει ανάγκη, σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται αύριο Κυριακή.

"Εάν η Ισπανία αισθάνεται ότι την έχουν ξεπεράσει οι ανάγκες χρηματοδότησής της, πρέπει να χρησιμοποιήσει τα μέσα που δημιουργήθηκαν για αυτό", αναφέρει ο Γενς Βάιντμαν σε συνέντευξή του στη γερμανική κυριακάτικη εφημερίδα Welt am Sonntag.
 

"Το σύνθημα δεν θα πρέπει να είναι: Προπάντων όχι στο ταμείο αρωγής. Το να ελπίζουμε στη βοήθεια της κεντρικής τράπεζας, έτσι ώστε να μην χρειάζεται να εκπληρώσουμε τις υποχρεώσεις είναι ένας κακός δρόμος", προσθέτει, σύμφωνα με ανακοίνωση που κυκλοφόρησε σήμερα και δίνει μερικά αποσπάσματα από τη συνέντευξη που θα δημοσιευτεί την Κυριακή.

 

Φαίνεται  ότι αυτό που διακυβεύεται δεν είναι η προσφυγή της Ισπανίας στους μηχανισμούς στήριξης, κάτι που φαίνεται βέβαιο, αλλά το κεντρικό ερώτημα είναι με τι κόστος. Οι κανονισμοί του προσωρινού μηχανισμού στήριξης EFSF υποχρεώνουν τη χώρα που ζητά στήριξη να υπαχθεί σε μνημόνιο, κάτι που θέλουν να αποφύγουν οι Ισπανοί. Ωστόσο δε διαφαίνεται τρόπος αποφυγής ενός μνημονίου, καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί την αλλαγή των κανονισμών με ομόφωνη απόφαση των 17 της ευρωζώνης και κάποιο χρόνο. Αυτό σημαίνει ότι αν η Ισπανία υπαχθεί στο μηχανισμό στήριξης, θα πρέπει να αποδεχθεί ένα μνημόνιο. Το αν θα είναι ένα ήπιο ή –αντιθέτως- σκληρό μνημόνιο, αυτό αποτελεί ζήτημα διαπραγμάτευσης.

Στην Ελλάδα, το πρόβλημα είναι ότι μία χρεοκοπημένη κυβέρνηση παρασύρει τις τράπεζες. Στην Ισπανία, το πρόβλημα είναι ότι οι πλέον χρεοκοπημένες τράπεζες οδηγούν σε κατάρρευση την κυβέρνηση…

Σε άρθρο τους ο Daniel Gros, διευθυντής του Κέντρου Μελετών Ευρωπαϊκής Πολιτικής και ο Dirk Schoenmaker, πρύτανης του Duisenberg School of Finance και καθηγητής Χρηματοοικονομικών, Τραπεζικής και Ασφαλιστικών του πανεπιστημίου VU University του Άμστερνταμ, υποστηρίζουν ότι παρά τις διαφορές, το εκτιμώμενο κόστος για την υπόλοιπη Ευρώπη συνεπάγεται ότι και τα δύο προβλήματα απαιτούν ευρωπαϊκή λύση.

Η διαβολική θηλιά που ενώνει τη φερεγγυότητα του τραπεζικού συστήματος και τη δημοσιονομική κατάσταση του κράτους είναι πλέον εμφανής. Στην Ελλάδα, η χρεοκοπία του δημοσίου είναι αυτή που “βούλιαξε” τις τράπεζες. Στην Ισπανία, οι τράπεζες “βουλιάζουν” την κυβέρνηση.

Το κοινό στοιχείο των δύο χωρών είναι ότι οι αποταμιευτές... το βάζουν στα πόδια όταν βλέπουν ότι οι τράπεζες και το δημόσιο στηρίζονται ο ένας στον άλλον. Εκτός και αν οι τράπεζες σε Ελλάδα και Ισπανία προχωρήσουν σύντομα σε ανακεφαλαιοποίηση, η συνεχιζόμενη σταδιακή φυγή καταθέσεων ίσως εξελιχθεί ραγδαία σε ένα “κλασικό” bank run, του οποίου οι επιπτώσεις θα είναι ανυπολόγιστες.

Οι δύο οικονομολόγοι, σύμφωνα με το capital.gr  υποστηρίζουν ότι στην περίπτωση των ισπανικών τραπεζών, η τρομακτική ανάγκη για κεφάλαια μπορεί να καλυφθεί μόνο μέσω ενός ευρωπαϊκού φορέα, του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM). Παρομοίως, δεδομένου ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να στηρίξει τις τράπεζες της, μόνο ο ESM μπορεί να σώσει το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Και στις δύο περιπτώσεις ο ESM, η ΕΚΤ και οι κεντρικές τράπεζες των δύο χωρών θα πρέπει να αναλάβουν τον έλεγχο των τραπεζών που ανακεφαλαιοποίησαν, ενώ ο καλύτερος τρόπος για να γίνει αυτό είναι ίσως μέσω ενός νέου οχήματος ειδικού σκοπού (με στελέχη της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής).

Μεσοπρόθεσμα, η δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Ταμείου Εγγύησης Καταθέσεων θα μπορούσε να κάνει το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα πιο ανθεκτικό στις εθνικές αναταράξεις αλλά και στη μετάδοση της κρίσης από την Ελλάδα και την Ισπανία. Ωστόσο, η κρίση τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ισπανία απειλεί σήμερα την επιβίωση του συστήματος και επομένως απαιτεί άμεση επίλυση, έως ότου τεθεί σε λειτουργία η μακροπρόθεσμη λύση. Το όχημα ειδικού σκοπού που θα χρησιμοποιηθεί για άμεση παρέμβαση σε Ισπανία και Ελλάδα θα μπορεί στο μέλλον να συγχωνευτεί με το Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων.

Οι προτάσεις της Κομισιόν δείχνουν και πάλι “λίγες” και καθυστερημένες. Η ιδέα του να υπάρξει κάποιο είδος συνασφάλισης μεταξύ των εθνικών συστημάτων εγγύησης καταθέσεων στην περίπτωση που μία τράπεζα με πανευρωπαϊκές δραστηριότητες αντιμετωπίσει πρόβλημα ίσως είναι χρήσιμη. Αυτό όμως προϋποθέτει να υπάρχουν πανευρωπαϊκές τράπεζες στην Ευρωζώνη. Η “βαλκανοποίηση” του τραπεζικού συστήματος της Ευρωζώνης εξελίσσεται τόσο ραγδαία που σε λίγο καιρό ίσως δεν υπάρχουν. Επιπλέον, το πρόβλημα σήμερα προέρχεται από τις τοπικές τράπεζες, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ισπανία (όπου οι διεθνώς ενεργές τράπεζες δεν δείχνουν να έχουν εμπλακεί σε μεγάλο βαθμό σε δανεισμό real estate). Στην Ιρλανδία, οι ζημιές προέρχονται από τις τράπεζες που είχαν περισσότερο τοπικές δραστηριότητες.

Το πρόβλημα με τις προβληματικές τράπεζες

Η αντιμετώπιση των προβληματικών τραπεζών είναι δύσκολη καθώς κάθε χώρα αποτελεί μία ξεχωριστή περίπτωση. Το γενικό ζήτημα που προκύπτει σε όλες τις περιπτώσεις είναι ότι χρειάζεται μία “ευρωπαϊκή προσέγγιση” όταν ένα κράτος είναι πολύ αδύναμο για να στηρίξει τις τράπεζες. Οι λεπτομέρειες διαφέρουν από περίπτωση σε περίπτωση. Όμως η γενικότερη αρχή είναι σαφής: όσο μεγαλύτερη η “τρύπα”, τόσο μεγαλύτερο ρίσκο πρέπει να αναλάβει η Ευρώπη. Αυτό είναι αναπόφευκτο δεδομένου ότι είναι προς όφελος ολόκληρης της Ε.Ε. να αποτραπεί η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος σε οποιαδήποτε χώρα. Επιπρόσθετα, ο φορολογούμενος της Ευρωζώνης έχει ήδη πάρει μεγάλα ρίσκα δεδομένων των τεράστιων υφιστάμενων πιστώσεων της ΕΚΤ προς τις τράπεζες των χωρών αυτών.

Όπως σημειώνουν οι δύο αρθρογράφοι, οι γενικές αρχές που θα έπρεπε να εφαρμόζονται σε όλες τις περιπτώσεις είναι απλές.

- Ο ιδιωτικός τομέας θα πρέπει να συμμετέχει, ειδικότερα σε περιπτώσεις χρεοκοπίας: Οι κάτοχοι μετοχών θα πρέπει να δεχτούν βαρύ dilution και οι ομολογιούχοι θα πρέπει να συνεισφέρουν μέσω κουρέματος η ανταλλαγής ομολόγων.

- Η αρχή του μικρότερου κόστους θα πρέπει να ακολουθείται: Αυτό σημαίνει ότι η αρμόδια αρχή θα πρέπει να επιλέξει εκείνη τη μέθοδο εκκαθάρισης κατά την οποία το συνολικό ύψος των δαπανών και των ενδεχόμενων υποχρεώσεων θα συγκρατηθούν στο ελάχιστο.

- Είναι πολύ σημαντική η γρήγορη λήψη αποφάσεων: Η αναβλητικότητα οδηγεί σε συγκέντρωση ακόμη μεγαλύτερων ζημιών και δίνει στους ιδιώτες πιστωτές το χρόνο να αποφύγουν τις όποιες ζημιές από την “ακύρωση” των απαιτήσεων προς την κυβέρνηση ή την ΕΚΤ.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις αρχές, αναδεικνύουν ως ζήτημα για την Ελλάδα τη φυγή καταθέσεων.

«Εδώ, το τραπεζικό σύστημα στην ουσία χρεοκόπησε λόγω του κράτος» αναφέρουν. «Οι ελληνικές τράπεζες κατείχαν ελληνικά κρατικά ομόλογα ονομαστικής αξίας ίσης με το 200% των ιδίων κεφαλαίων. Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα συνεπώς έπρεπε να ανακεφαλαιοποιηθεί μέσω του PSI. Η πιο απλή λύση θα ήταν η κρατικοποίησή τους (που θα συνοδευόταν από εκ νέου ιδιωτικοποίηση όταν επιτευχθούν οι στόχοι του προγράμματος σταθεροποίησης της οικονομίας).

Ωστόσο, όλοι συμφωνούν ότι η ελληνική κυβέρνηση θα αποτελούσε τον χειρότερο ιδιοκτήτη που θα μπορούσαν να έχουν οι τράπεζες (ακόμη και για μεταβατική περίοδο). Δεδομένου επίσης του αυτοπεριορισμού πως ο EFSF μπορεί να δανείσει μόνο σε κυβερνήσεις θα οδηγούσε σε ανακεφαλαιοποίηση με προνομιούχες μετοχές, κάτι που σημαίνει πλήρη και ανεξέλεγκτο κίνδυνο για τον Ευρωπαίο φορολογούμενο.

Στην πραγματικότητα, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα έχει de facto αρνητικά κεφάλαια αν κανείς θέσει τις απαιτήσεις τους από την κυβέρνηση σε βάση καθημερινής αποτίμησης και συνυπολογίσει τις ζημιές στα υφιστάμενα δανειακά χαρτοφυλάκια τα οποία αυξάνονται όσο βαθαίνει η ύφεση. Η λύση επομένως πρέπει να είναι παρόμοια: ο ESM (μέσω του οχήματος ειδικού σκοπού) θα πρέπει να αναλάβει τα ηνία του τραπεζικού συστήματος, να εξαλείψει τους υφιστάμενους μετόχους και να αναλάβει τον έλεγχο».
newsit.gr