Επτά συναντήσεις σε δύο μήνες: Αλήθεια ποιος είναι ο ιδανικός αριθμός;

07/09/2012

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Το γεγονός ότι την ημέρα που για πρώτη φορά ήλθε μια πραγματικά καλή και ελπιδοφόρα είδηση από την Ευρώπη – και μάλιστα από έναν από τους δανειστές μας, την ΕΚΤ -  στην Ελλάδα επιδιδόμαστε σε γκρίνιες εσωκομματικής κατανάλωσης, αποδεικνύει ότι δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την επαρχιώτικη εσωστρέφειά μας.

Ειλικρινά, δεν γίνεται αντιληπτό για ποιο λόγο πρέπει στην (πτωχευμένη) χώρα μας να ανάγεται σε μείζον ζήτημα πότε θα πραγματοποιηθεί η επόμενη συνάντηση των τριών πολιτικών αρχηγών, αν αυτή θα γίνει πριν ή μετά τις συναντήσεις της κυβέρνησης με την τρόικα και πόσο συχνά πραγματοποιείται αυτή η συνάντηση.

Αυτό που συνέβη με τον Ντράγκι και τις αποφάσεις του Δ.Σ. της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αποτελεί πραγματική κοσμογονία.

Η «κλίκα του Νότου» - όπως αποκαλούν στο Βερολίνο τις νότιες χώρες, κατηγορώντας τις πως, μέσω του Ιταλού Ντράγκι, έχουν «καταλάβει» την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα - επικράτησε κατά κράτος της Γερμανίας.

Ο εκπρόσωπός της, ο Γενς Βάιντμαν, κυριολεκτικά κατατροπώθηκε, απομονώθηκε και «πάτωσε» σε ψήφους.

Η ΕΚΤ θα αγοράζει πλέον από τη δευτερογενή αγορά ομόλογα των υπερχρεωμένων κρατών που η ξέφρενη άνοδος των spread οδηγούν εκτός αγορών και στραγγαλίζουν, με αποτέλεσμα να οδηγούνται στις αγκάλες του ΔΝΤ.

Και μπορεί η Ελλάδα να μην επωφελείται άμεσα από αυτήν την απόφαση – που συνοδεύεται από την παραίτηση της ΕΚΤ από το προνόμιό της να μην κουρεύονται τα δικά της ομόλογα – αλλά δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το κλίμα έχει αλλάξει άρδην.

Με τον τρόπο αυτό διευκολύνονται και οι διαπραγματεύσεις της Ελλάδας, διευκολύνεται η χώρα μας στα αιτήματά της.
Από μέρες περιμέναμε όλοι με αγωνία τις ανακοινώσεις Ντράγκι και όλοι γνώριζαν πως αυτές θα ανακοινώνονταν την Πέμπτη, 6 Σεπτεμβρίου.

Ε, όταν ήλθε η ευλογημένη ημέρα, εμείς εδώ καυγαδίζαμε για το αν πρέπει ή όχι να συσταθεί εξεταστική για το μνημόνιο, για το πώς και πόσο συχνά συνεδριάζουν οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί και για το τι λένε οι «κύκλοι» των μεν και των δε.

Οι οποίοι, ειρήσθω εν παρόδω, συνεδριάζουν συχνά. Και επομένως δεν έχει νόημα ο κ. Βενιζέλος ούτε να διερωτάται αν είναι δυνατόν να μην υπάρχουν τακτικές συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών, ούτε να υποστηρίζει πως δεν υπάρχει συντονισμός, ούτε να παραπονείται πως δεν υπάρχει συμμετοχή στην αντιμετώπιση του προβλήματος.

Αν δεν πρόκειται για προετοιμασία αποποίησης ευθυνών (τις οποίες έτσι κι’ αλλιώς ουδείς σ’ αυτή τη χώρα θα αποφύγει τελικώς – ούτε και οι διάφοροι όψιμοι επαναστάτες και υπερπατριώτες), τότε ο κ. Βενιζέλος αδικεί τον εαυτό του και την συμβολή του στον σχεδιασμό της ακολουθούμενης στρατηγικής, την οποία κατά καιρούς διατυμπανίζει (δια των κύκλων του).

Ως γνωστόν, οι τρεις αρχηγοί συναντήθηκαν αμέσως μετά την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης προς την τρικομματική κυβέρνηση, στις 11 Ιουλίου.

Σ’ εκείνη τη συνάντηση συμφώνησαν να δοθεί μάχη για τα ειδικά μισθολόγια (διότι οι ένστολοι έχουν δίκιο, όπως και άλλες κατηγορίες πολιτών).

Οι τρεις αρχηγοί ενημερώθηκαν από τον υπουργό των Οικονομικών για τα αποτελέσματα του Εurogroup, μελέτησαν τις βασικές πρωτοβουλίες και προϋποθέσεις, που πρέπει να υπάρξουν για να επιτευχθεί ο κοινός στόχος της επαναδιαπραγμάτευσης και συζήτησαν τις ενέργειες που πρέπει να γίνουν από ελληνικής πλευράς για να προχωρήσει ή να επανέλθει σε τροχιά το οικονομικό πρόγραμμα.

Μάλιστα, τότε έγινε γνωστό πως ο πρωθυπουργός  είχε ο ίδιος ζητήσει να γίνει νέα συνάντηση άμεσα για να εξειδικευθούν ακόμη περισσότερο οι ενέργειες αυτές – πράγμα το οποίο και έγινε.

Βγαίνοντας από την συνάντηση, ο κ. Βενιζέλος είχε δηλώσει πως οι τρεις τους είχαν «μια ουσιαστική συζήτηση στρατηγικού χαρακτήρα».

Όλοι άλλωστε θυμόμαστε πως μετά από αυτές τις συναντήσεις γίνονταν και γίνονται μακροσκελείς δηλώσεις από τους κ.κ. Βενιζέλο και Κουβέλη – έως σημείου… παρεξηγήσεως, αφού δηλώσεις έκαναν και κάνουν μόνο αυτοί και όχι ο πρωθυπουργός.

Αυτό σημαίνει ότι ο κ. Σαμαράς τους εμπιστεύεται απόλυτα και ουσιαστικά επιτρέπει να μιλούν εξ ονόματός του, βέβαιος ότι θα ενημερώσουν σωστά για την σύσκεψη και τα όσα κάθε φορά διαμείβονται.

Στις 18 Ιουλίου, οι τρεις αρχηγοί ξανασυναντήθηκαν. Πάλι ο κ. Βενιζέλος έκανε ανακοινώσεις και γνωστοποίησε ότι επήλθε συμφωνία στο ότι «πρέπει να καταρτίσουμε εμείς οι ίδιοι την πρότασή μας για το επικαιροποιημένο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, γιατί μόνο έτσι μπορεί να κλείσει ομαλά ο προϋπολογισμός του 2012 και να καταρτιστεί ο προϋπολογισμός του 2013» και πως είχε προγραμματιστεί και νέα συνάντηση των τριών.

Στη συνάντηση της 18ης Ιουλίου συμφωνήθηκε και η στρατηγική της επιδίωξης μιας όσο το δυνατόν ηπιότερης έκθεσης της τρόικας, καθώς και η διαπραγμάτευση στο ανώτατο πολιτικό επίπεδο, με τους εντολείς της τρόικας δηλαδή.

Στις 26 Ιουλίου οι τρεις ξανασυναντήθηκαν. Μετά ξανασυναντήθηκαν στις 30 Ιουλίου και όπως μάθαμε συζητήθηκε η  διαμόρφωση ενός συνολικού στρατηγικού πλαισίου.

Τότε ήταν που ο κ. Βενιζέλος έκανε την περίφημη δήλωση:  «Εφόσον ο πρωθυπουργός θεωρεί ότι πρέπει να ληφθούν άμεσα τα μέτρα, είμαι υποχρεωμένος να δεχθώ την εκτίμησή του. Δεν θα κάνουμε εμείς αυτό που έκανε η ΝΔ απέναντι στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και στην κυβέρνηση του Λ. Παπαδήμου. Δεν θα οδηγήσουμε εμείς τη χώρα σε εκλογές», σπεύδοντας πάντως να ξεκαθαρίσει ότι η κυβέρνηση πρέπει να ολοκληρώσει τον κύκλο της «γιατί δεν υπάρχει άλλη καλύτερη λύση».

Είχε προηγηθεί μια 45λεπτη τηλεφωνική επικοινωνία του πρωθυπουργού με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, επί της οποίας ενημέρωσε τους αρχηγούς ο κ. Σαμαράς.

Οι τρεις αρχηγοί ξανασυναντήθηκαν στις 6 Αυγούστου, για να συζητήσουν την πορεία του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων.

«Οι αποκρατικοποιήσεις δεν είναι ένα πρόγραμμα εκποίησης, αλλά αξιοποίησης της περιουσίας του Δημοσίου που συνδέεται με τη δημιουργία θέσεων εργασίας», είχε πει τότε μεταξύ άλλων ο κ. Βενιζέλος.

Και ξανασυναντήθηκαν και την επομένη, δηλαδή στις 7 Αυγούστου, όπου συζητήθηκε το θέμα του Σκαραμαγκά και υπήρξαν οι διαφωνίες για την εργασιακή εφεδρεία.

Τέλος, οι τρεις αρχηγοί συναντήθηκαν και πάλι στις 29 Αυγούστου.

Στο ενδιάμεσο γίνονταν τηλεφωνικές επικοινωνίες και διαβουλεύσεις, γίνονταν διεθνείς επαφές, κόσμος πήγαινε κι’ ερχόταν.

Κατόπιν τούτου, δεν αντιλαμβάνομαι τι νόημα έχουν όλα αυτά.

Και κυρίως, δεν αντιλαμβάνομαι τι νόημα έχει να παίζει κανείς με την φωτιά αν δεν είναι βιρτουόζος του… Cirque du Soleil!

Υ.Γ. Αν δεν έχω ξεχάσει κάποια συνάντηση, μιλούμε για επτά συσκέψεις των τριών αρχηγών μέσα σε λιγότερο από δύο μήνες. Πόσες έπρεπε να γίνουν; Εκτός και αν δημιουργήσουμε ένα όργανο σε… διαρκή σύσκεψη!