Είναι σκληρό να βλέπεις για δεκαετίες ένα λαό, τον δικό σου λαό, τους δικούς σου ανθρώπους, φίλους καλούς και αγαπημένους, να μην μπορούν να πάρουν «τα πάνω τους», εξαιτίας της μόνιμης πια τελμάτωσης της οικονομίας.
Του Χρήστου Βορλόκα
Αυτό σκέφτηκα όταν τελείωσα την κουβέντα με μια γνωστή μου κυρία, κάπου στα εξήντα, την οποία θυμάμαι από μικρό παιδί να φορά στο πρόσωπό της αυτή την ιδιαίτερα εκφραστική «μάσκα» της αφόρητης απόγνωσης, της υπέρμετρης κούρασης και της αγωνίας για το αύριο, για την τύχη των παιδιών της. Η δουλειά της, είναι να αναζητεί μεροκάματο όπου μπορεί: στα χωράφια, σε σπίτια για καθαριότητα, για φύλαξη μωρών, ηλικιωμένων, οπουδήποτε χρειάζεται σκληρή δουλειά, από εκείνες τις δουλειές που δεν τις κάνει εύκολα ο καθένας. «Μέχρι και αξίνα δούλευα στα νιάτα μου, κοίτα τα χέρια μου», μου είπε δείχνοντάς μου τις αφύσικα μεγάλες, για γυναίκα, ροζιασμένες παλάμες της, με αρκετές μαύρες ραγάδες πάνω τους από το πρόσφατο μάζεμα των ελιών.
Δούλεψε και δουλεύει σκληρά. Η δουλειά της έχει αφήσει σημάδια και κουσούρια. «Πολλές φορές το χέρι μου ξεραίνεται και πρήζεται», μου είπε σμίγοντας τα φρύδια της από πίκρα. «Δεν μπορώ όμως να αφήσω τη δουλειά, η σύνταξη του άντρα μου δεν φτάνει, τα παιδιά (δύο παντρεμένα κι ένα ανύπαντρο) δεν τα καταφέρνουν με τις δουλειές τους, τώρα που τους μείωσαν τους μισθούς. Ασφάλεια δεν έχω και δεν μένουν λεφτά να πληρώσω γιατρό να δει το χέρι μου…», παραπονιέται.
Και διαπιστώνω ότι δεν είναι μόνο εκείνη που στερείται των βασικών παροχών ενός κατ’ ευφημισμόν κοινωνικού κράτους, υποφέροντας από τη φτώχια και την εξαθλίωση, στους χρόνους της «τρόικας» και του μνημονίου. Στρατιές ολόκληρες γνωστών μου, συγγενών, φίλων, που δίνουν σκληρό αγώνα χρόνια τώρα, μη έχοντας άλλο στόχο από το να επιβιώσουν, αθροίζονται στα εκατομμύρια των ελλήνων που βιώνουν μια άνευ προηγουμένου παρακμή.
Πώς καταντήσαμε έτσι; Πού είναι η μεγάλη ευεργεσία των τριάντα έξι χρόνων κοινοβουλευτικής δημοκρατίας; Μοιραία, ανασύρω στη μνήμη μου κάποιες στιγμές του έντονα πολιτικοποιημένου παρελθόντος, των χρόνων της πολιτικής κοσμογονίας και της κομματικής πόλωσης που ακολούθησε την πτώση της χούντας. Τότε, η δίψα του λαού για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη αποτέλεσε το ιδανικό περιβάλλον για να βρουν χώρο διάφορα «τρωκτικά» και να αρχίσει το μεγάλο ροκάνισμα του εθνικού εισοδήματος.
Ο λαός, καταπιεσμένος από τα δεινά της επταετίας αλλά και από εκείνα που προηγήθηκαν, της μετεμφυλιακής προσαρμογής σε μια Πολιτεία χωρίς αναπτυξιακό προσανατολισμό, άρχισε να επιζητά εύκολες λύσεις για την ευημερία του. Απαίτησε να ανοίξουν οι πύλες του Δημοσίου, ενέδωσε στα μικροπολιτικά κελεύσματα, έχτισε το μέλλον της χώρας σε πήλινες βάσεις που τώρα ραγίζουν και συνθλίβονται κάτω από το βάρος των άστοχων επιλογών αρχόντων και λαού.
Κι όμως, δεν φταίμε εμείς όταν ψηφίζαμε εκείνους μας υπόσχονταν καλύτερες ημέρες, ή εκείνους που μας έλεγαν ότι υπάρχει καλύτερη Ελλάδα. Είμαστε θύματα μιας καλοστημένης πολιτικής απάτης με μια συνθηματολογία επίφασης, ελκυστική αλλά ουτοπική. Μιας επικοινωνιακής παγίδας, όμοιας με την πιο πρόσφατη, το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», το πιο παρελκυστικό ίσως πολιτικό «μότο» της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας.
Πέσαμε, λοιπόν, στην παγίδα. Και βιώνουμε μια βαθιά παρακμή αντί για τις καλύτερες ημέρες και την καλύτερη Ελλάδα που μας υπόσχονταν. Αυτοί όμως οι οποίοι γνώριζαν πού οδηγούσαν τη χώρα, οι καπεταναίοι του καραβιού που τσακίζεται στα βράχια της ύφεσης, δεν ανησυχούν το ίδιο. Αυτοί, έχουν τις περιουσίες τους, την ευημερία και την ασφάλειά τους, χωρίς να νιώθουν τον πόνο και την αγωνία της εξηντάχρονης γυναίκας και εκατομμυρίων συνανθρώπων μας που βασανίζονται για να ζήσουν.
Όμως, τη ζημιά την πληρώνει μόνο ο λαός…
iliatora.gr
Αυτό σκέφτηκα όταν τελείωσα την κουβέντα με μια γνωστή μου κυρία, κάπου στα εξήντα, την οποία θυμάμαι από μικρό παιδί να φορά στο πρόσωπό της αυτή την ιδιαίτερα εκφραστική «μάσκα» της αφόρητης απόγνωσης, της υπέρμετρης κούρασης και της αγωνίας για το αύριο, για την τύχη των παιδιών της. Η δουλειά της, είναι να αναζητεί μεροκάματο όπου μπορεί: στα χωράφια, σε σπίτια για καθαριότητα, για φύλαξη μωρών, ηλικιωμένων, οπουδήποτε χρειάζεται σκληρή δουλειά, από εκείνες τις δουλειές που δεν τις κάνει εύκολα ο καθένας. «Μέχρι και αξίνα δούλευα στα νιάτα μου, κοίτα τα χέρια μου», μου είπε δείχνοντάς μου τις αφύσικα μεγάλες, για γυναίκα, ροζιασμένες παλάμες της, με αρκετές μαύρες ραγάδες πάνω τους από το πρόσφατο μάζεμα των ελιών.
Δούλεψε και δουλεύει σκληρά. Η δουλειά της έχει αφήσει σημάδια και κουσούρια. «Πολλές φορές το χέρι μου ξεραίνεται και πρήζεται», μου είπε σμίγοντας τα φρύδια της από πίκρα. «Δεν μπορώ όμως να αφήσω τη δουλειά, η σύνταξη του άντρα μου δεν φτάνει, τα παιδιά (δύο παντρεμένα κι ένα ανύπαντρο) δεν τα καταφέρνουν με τις δουλειές τους, τώρα που τους μείωσαν τους μισθούς. Ασφάλεια δεν έχω και δεν μένουν λεφτά να πληρώσω γιατρό να δει το χέρι μου…», παραπονιέται.
Και διαπιστώνω ότι δεν είναι μόνο εκείνη που στερείται των βασικών παροχών ενός κατ’ ευφημισμόν κοινωνικού κράτους, υποφέροντας από τη φτώχια και την εξαθλίωση, στους χρόνους της «τρόικας» και του μνημονίου. Στρατιές ολόκληρες γνωστών μου, συγγενών, φίλων, που δίνουν σκληρό αγώνα χρόνια τώρα, μη έχοντας άλλο στόχο από το να επιβιώσουν, αθροίζονται στα εκατομμύρια των ελλήνων που βιώνουν μια άνευ προηγουμένου παρακμή.
Πώς καταντήσαμε έτσι; Πού είναι η μεγάλη ευεργεσία των τριάντα έξι χρόνων κοινοβουλευτικής δημοκρατίας; Μοιραία, ανασύρω στη μνήμη μου κάποιες στιγμές του έντονα πολιτικοποιημένου παρελθόντος, των χρόνων της πολιτικής κοσμογονίας και της κομματικής πόλωσης που ακολούθησε την πτώση της χούντας. Τότε, η δίψα του λαού για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη αποτέλεσε το ιδανικό περιβάλλον για να βρουν χώρο διάφορα «τρωκτικά» και να αρχίσει το μεγάλο ροκάνισμα του εθνικού εισοδήματος.
Ο λαός, καταπιεσμένος από τα δεινά της επταετίας αλλά και από εκείνα που προηγήθηκαν, της μετεμφυλιακής προσαρμογής σε μια Πολιτεία χωρίς αναπτυξιακό προσανατολισμό, άρχισε να επιζητά εύκολες λύσεις για την ευημερία του. Απαίτησε να ανοίξουν οι πύλες του Δημοσίου, ενέδωσε στα μικροπολιτικά κελεύσματα, έχτισε το μέλλον της χώρας σε πήλινες βάσεις που τώρα ραγίζουν και συνθλίβονται κάτω από το βάρος των άστοχων επιλογών αρχόντων και λαού.
Κι όμως, δεν φταίμε εμείς όταν ψηφίζαμε εκείνους μας υπόσχονταν καλύτερες ημέρες, ή εκείνους που μας έλεγαν ότι υπάρχει καλύτερη Ελλάδα. Είμαστε θύματα μιας καλοστημένης πολιτικής απάτης με μια συνθηματολογία επίφασης, ελκυστική αλλά ουτοπική. Μιας επικοινωνιακής παγίδας, όμοιας με την πιο πρόσφατη, το περίφημο «λεφτά υπάρχουν», το πιο παρελκυστικό ίσως πολιτικό «μότο» της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας.
Πέσαμε, λοιπόν, στην παγίδα. Και βιώνουμε μια βαθιά παρακμή αντί για τις καλύτερες ημέρες και την καλύτερη Ελλάδα που μας υπόσχονταν. Αυτοί όμως οι οποίοι γνώριζαν πού οδηγούσαν τη χώρα, οι καπεταναίοι του καραβιού που τσακίζεται στα βράχια της ύφεσης, δεν ανησυχούν το ίδιο. Αυτοί, έχουν τις περιουσίες τους, την ευημερία και την ασφάλειά τους, χωρίς να νιώθουν τον πόνο και την αγωνία της εξηντάχρονης γυναίκας και εκατομμυρίων συνανθρώπων μας που βασανίζονται για να ζήσουν.
Όμως, τη ζημιά την πληρώνει μόνο ο λαός…
iliatora.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου