Διαβάσαμε πρόσφατα σε κύριο άρθρο τοπικής εφημερίδας μια διαπίστωση που αντανακλά στις απόψεις της μεγάλης πλειοψηφίας των κατοίκων της Ηλείας για το κατάντημα του τόπου και τα αδιέξοδα στα οποία βρισκόμαστε.
Του Χρήστου Βορλόκα
Γράφει, λοιπόν, ο αρθρογράφος:
«…η Ηλεία δεν είναι απλώς θύμα της κρίσης. Είναι και θύμα κακών πολιτικών χειρισμών, γιατί βρέθηκε τα τελευταία χρόνια στα χέρια παραγοντίσκων, που για ίδιο όφελος, οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ και προετοίμασαν το έδαφος για την κατάρρευση του νομού στην οποία σαφώς συνηγόρησε η ύφεση σε όλα τα επίπεδα…».
Οι παραγοντίσκοι, βέβαια, που αναφέρονται στο άρθρο, είναι εκείνοι που κάποτε (ή μήπως και τώρα;) φιγουράριζαν με παχιούς τίτλους και φωτογραφίες σε τοπικά πρωτοσέλιδα, να προβάλλουν ως σωτήρες του τόπου.
Είναι εκείνοι που, σ’ ένα νομό βυθισμένο στην υπανάπτυξη, πάντα ο Τύπος τους πρόβαλλε ως καταξιωμένους και επιτυχημένους. Ένα τους τηλεφώνημα και να το διθυραμβικό πρωτοσέλιδο. Αναγνωρίζουν τώρα όλοι, ότι οι παραγοντίσκοι αυτοί ευθύνονται «για την κατάρρευση του νομού» αλλά κανείς δεν πρόκειται να τους ενοχλήσει παραπέρα γιατί… έτσι είναι το σύστημα στην Ελλάδα.
Ένα δημόσιο πολιτικό πρόσωπο, κατά έναν μαγικό τρόπο, «ενδύεται» με τον μανδύα του ισχυρού, του καταξιωμένου, του εκλεκτού. Δύο μήνες να διατελέσει κάποιος υπουργός, αρκούν για να τον συνοδεύει ο τίτλος στο υπόλοιπο της ζωής του. Ο λαός, βλέπετε, είναι εξουσιολάγνος, έλκεται από πρόσωπα της εξουσίας και από το ευρύτερο πολιτικό στάτους. Ένας απλός υφυπουργός αν επισκεφθεί την Ηλεία αρκεί για να παραλύσει η μισή αστυνομική δύναμη, με «μέτρα» στην εθνική οδό και συνοδεία αστυνομικών στις «πεζή» μετακινήσεις του.
Κι έτυχε, κάποτε, στο εξωτερικό να δω πρωθυπουργό σε μια από τις πιο ανεπτυγμένες χώρες, σε μια χώρα - μέλος της G8, να κυκλοφορεί στην πλατεία της πόλης συνοδευόμενος μόλις από τρεις – τέσσερις ανθρώπους, χωρίς τον ασφυκτικό κλοιό μπράβων που βλέπουμε στην Ελλάδα και την υστερική «πολιορκία» διαφόρων παρατρεχάμενων και εκστασιασμένων από την λάμψη της αναγνωρισιμότητας.
Μήπως όμως τόλμησε ποτέ κανένας μας να αρθρώσει κριτικό λόγο ενάντια σε κάποιον από αυτούς τους «παραγοντίσκους» που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του τόπου μας και ευθύνονται για την τελματώδη κατάσταση στην Ηλεία; Ακόμη και αν κάποιος διανοηθεί να αντιμιλήσει με όσα επιχειρήματα θέλει σε κάποια δημόσια διαβούλευση, θα βρεθούν κάποιοι παρατρεχάμενοι να τον «ταπώσουν», γιατί η εξουσία στην Ελλάδα δεν αγαπά τον αντίλογο.
Και πάλι ανασύρω από τη μνήμη μου μια περίπτωση που κάποια κυρία δέχθηκε έντονες επικρίσεις από το περιβάλλον πρώην νομάρχη επειδή… τόλμησε να αντιμιλήσει στην κόρη του! Μάλιστα, η οργίλη απορία του «περιβάλλοντος» εκφράστηκε με την πραγματικά αμίμητη φράση: «Μα, να αντιμιλήσει στη… νομαρχέσα;»! Λέσα – γιαλέσα, εθίχθ’ η νομαρχέσα. Με άλλα λόγια… νομαρχέσα μέσα…
Η εξουσία, η επίγνωση επιρροής, η ηγεμονική νοοτροπία που μπορεί να χαρακτηρίζει ακόμη και τον τελευταίο αντιδήμαρχο του μικρότερου δήμου, όλα αυτά αποτελούν πλέον κύρια γνωρίσματα της ισχυροποίησης του συστήματος εξουσίας, έτσι που όποια κριτική κι αν δεχθεί να εξοστρακίζεται αυτομάτως.
Γι’ αυτό και ο ντόρος σε κάθε κίνηση δημάρχου, περιφερειάρχη, υπουργού, γι’ αυτό και οι κουστωδίες, οι συνοδείες, οι ακόλουθοι: για να επισημαίνουν την ισχύ, το αίσθημα κυριαρχίας, την δυναμική της εξουσίας που προκαλεί δέος και «ψαρώνει» τον κόσμο.
Ο τοπικός παραγοντισμός πρέπει να αλλάξει ρότα, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτά τα ειδικά εφέ που για δεκαετίες «θόλωναν τα νερά» πλέον δεν έχουν απήχηση σ’ έναν λαό με ανεβασμένο το μορφωτικό του επίπεδο και προσανατολισμένο στην ανάπτυξη, όχι στις δημόσιες σχέσεις. Οι κριτικές θα πυκνώνουν όσο οι πολιτικοί παράγοντες επιμένουν σε κινήσεις εντυπωσιασμού, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την ανάπτυξη.
iliatora.gr
Γράφει, λοιπόν, ο αρθρογράφος:
«…η Ηλεία δεν είναι απλώς θύμα της κρίσης. Είναι και θύμα κακών πολιτικών χειρισμών, γιατί βρέθηκε τα τελευταία χρόνια στα χέρια παραγοντίσκων, που για ίδιο όφελος, οδήγησαν τα πράγματα ως εδώ και προετοίμασαν το έδαφος για την κατάρρευση του νομού στην οποία σαφώς συνηγόρησε η ύφεση σε όλα τα επίπεδα…».
Οι παραγοντίσκοι, βέβαια, που αναφέρονται στο άρθρο, είναι εκείνοι που κάποτε (ή μήπως και τώρα;) φιγουράριζαν με παχιούς τίτλους και φωτογραφίες σε τοπικά πρωτοσέλιδα, να προβάλλουν ως σωτήρες του τόπου.
Είναι εκείνοι που, σ’ ένα νομό βυθισμένο στην υπανάπτυξη, πάντα ο Τύπος τους πρόβαλλε ως καταξιωμένους και επιτυχημένους. Ένα τους τηλεφώνημα και να το διθυραμβικό πρωτοσέλιδο. Αναγνωρίζουν τώρα όλοι, ότι οι παραγοντίσκοι αυτοί ευθύνονται «για την κατάρρευση του νομού» αλλά κανείς δεν πρόκειται να τους ενοχλήσει παραπέρα γιατί… έτσι είναι το σύστημα στην Ελλάδα.
Ένα δημόσιο πολιτικό πρόσωπο, κατά έναν μαγικό τρόπο, «ενδύεται» με τον μανδύα του ισχυρού, του καταξιωμένου, του εκλεκτού. Δύο μήνες να διατελέσει κάποιος υπουργός, αρκούν για να τον συνοδεύει ο τίτλος στο υπόλοιπο της ζωής του. Ο λαός, βλέπετε, είναι εξουσιολάγνος, έλκεται από πρόσωπα της εξουσίας και από το ευρύτερο πολιτικό στάτους. Ένας απλός υφυπουργός αν επισκεφθεί την Ηλεία αρκεί για να παραλύσει η μισή αστυνομική δύναμη, με «μέτρα» στην εθνική οδό και συνοδεία αστυνομικών στις «πεζή» μετακινήσεις του.
Κι έτυχε, κάποτε, στο εξωτερικό να δω πρωθυπουργό σε μια από τις πιο ανεπτυγμένες χώρες, σε μια χώρα - μέλος της G8, να κυκλοφορεί στην πλατεία της πόλης συνοδευόμενος μόλις από τρεις – τέσσερις ανθρώπους, χωρίς τον ασφυκτικό κλοιό μπράβων που βλέπουμε στην Ελλάδα και την υστερική «πολιορκία» διαφόρων παρατρεχάμενων και εκστασιασμένων από την λάμψη της αναγνωρισιμότητας.
Μήπως όμως τόλμησε ποτέ κανένας μας να αρθρώσει κριτικό λόγο ενάντια σε κάποιον από αυτούς τους «παραγοντίσκους» που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του τόπου μας και ευθύνονται για την τελματώδη κατάσταση στην Ηλεία; Ακόμη και αν κάποιος διανοηθεί να αντιμιλήσει με όσα επιχειρήματα θέλει σε κάποια δημόσια διαβούλευση, θα βρεθούν κάποιοι παρατρεχάμενοι να τον «ταπώσουν», γιατί η εξουσία στην Ελλάδα δεν αγαπά τον αντίλογο.
Και πάλι ανασύρω από τη μνήμη μου μια περίπτωση που κάποια κυρία δέχθηκε έντονες επικρίσεις από το περιβάλλον πρώην νομάρχη επειδή… τόλμησε να αντιμιλήσει στην κόρη του! Μάλιστα, η οργίλη απορία του «περιβάλλοντος» εκφράστηκε με την πραγματικά αμίμητη φράση: «Μα, να αντιμιλήσει στη… νομαρχέσα;»! Λέσα – γιαλέσα, εθίχθ’ η νομαρχέσα. Με άλλα λόγια… νομαρχέσα μέσα…
Η εξουσία, η επίγνωση επιρροής, η ηγεμονική νοοτροπία που μπορεί να χαρακτηρίζει ακόμη και τον τελευταίο αντιδήμαρχο του μικρότερου δήμου, όλα αυτά αποτελούν πλέον κύρια γνωρίσματα της ισχυροποίησης του συστήματος εξουσίας, έτσι που όποια κριτική κι αν δεχθεί να εξοστρακίζεται αυτομάτως.
Γι’ αυτό και ο ντόρος σε κάθε κίνηση δημάρχου, περιφερειάρχη, υπουργού, γι’ αυτό και οι κουστωδίες, οι συνοδείες, οι ακόλουθοι: για να επισημαίνουν την ισχύ, το αίσθημα κυριαρχίας, την δυναμική της εξουσίας που προκαλεί δέος και «ψαρώνει» τον κόσμο.
Ο τοπικός παραγοντισμός πρέπει να αλλάξει ρότα, για τον απλούστατο λόγο ότι αυτά τα ειδικά εφέ που για δεκαετίες «θόλωναν τα νερά» πλέον δεν έχουν απήχηση σ’ έναν λαό με ανεβασμένο το μορφωτικό του επίπεδο και προσανατολισμένο στην ανάπτυξη, όχι στις δημόσιες σχέσεις. Οι κριτικές θα πυκνώνουν όσο οι πολιτικοί παράγοντες επιμένουν σε κινήσεις εντυπωσιασμού, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την ανάπτυξη.
iliatora.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου