Εμείς, οι φτωχοί του νότου…
Άρθρα
(
20/10/2010
10:49
)
Τα ωραία λόγια δίνουν και παίρνουν τώρα που είναι
προεκλογική περίοδος, όμως μετά τις εκλογές η πραγματικότητα αλλοιώνει
συνήθως όλα τα εντυπωσιακά και τολμηρά σχέδια των υποψηφίων.
Του Χρήστου Βορλόκα
Έτσι και στην πολιτική αντιπαράθεση για την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, οι υποψήφιοι εμφανίζονται ενωτικοί, προσπαθώντας στις ομιλίες τους και στις γραπτές παρεμβάσεις τους να καλύψουν τη σημερινή εικόνα «ανισόρροπης» ανάπτυξης.
Όπου μια Αχαΐα εμφανίζεται να ασφυκτιά από έργα ανάπτυξης, από δείκτες ανάπτυξης, από υποδομές, δίκτυα, ευκαιρίες, μια Αιτωλοακαρνανία να ακολουθεί σε μεγάλη πάντως απόσταση και μια Ηλεία – ουραγό που, ακόμη, είκοσι πέντε χρόνια μετά την περιφερειακή διάρθρωση της χώρας, δεν έχουμε καταλάβει απολύτως τι δουλειά έχει σ’ αυτή την Περιφέρεια.
Στατιστικά είμαστε ο φτωχότερος νομός της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, με το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα, σε σχέση με τους άλλους δύο νομούς, με αναπτυξιακές ανισότητες όπως η απουσία πολιτικού αεροδρομίου, όταν ο μέγιστος όγκος τουριστών της Περιφέρειας έχει προορισμό την Ηλεία.
Διαχρονικά, από την πρώτη στιγμή που η Ηλεία εντάχθηκε στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, δεχόμαστε τις επιδράσεις του μεγάλου εκτοπίσματος της Αχαΐας, έτσι που να έχει καταστεί ο νομός μας «φτωχός συγγενής» της Περιφέρειας.
Ούτε μια υπόσχεση, ούτε ένα σχέδιο εξομάλυνσης αυτής της άδικης κατάστασης (πέρα από επικοινωνιακά κομψές εκφράσεις που δεν συνιστούν προγραμματικές θέσεις) δεν έχουν διατυπώσει μέχρι στιγμής οι δύο μεγαλύτεροι συνδυασμοί που διεκδικούν την Περιφέρεια.
Διαλέγω ενδεικτικά δύο αποσπάσματα από τοποθετήσεις και των δύο υποψηφίων περιφερειαρχών.
Ο Απόστολος Κατσιφάρας, σε συνέντευξή του στο «Εθνος», είπε: «Αιτωλοακαρνανία, Αχαΐα και Ηλεία αποτελούν τρεις κρίκους μιας αλυσίδας.
Αν ένας κρίκος σπάσει, καταρρέει όλο το οικοδόμημα. Για δεκαετίες επικρατούσαν οι μικροδιαγκωνισμοί και οι ανούσιες διαμάχες. Μέσα σε λίγο καιρό εμπεδώνεται η συνείδηση ότι η περιφέρεια είναι η κοινή μας καταγωγή, η κοινή μας στέγη, ο χώρος που μας ενώνει».
Αντίστοιχα, ο Γιώργος Παπαναστασίου, σε κάποια δική του τοποθέτηση επισημαίνει: «Εμείς ξέρουμε πως οι δρόμοι της Αχαΐας, της Ηλείας και της Αιτωλοακαρνανίας πρέπει να ενωθούν για να δημιουργήσουν τη μεγάλη λεωφόρο του κοινού μας μέλλοντος.
Έχουμε την μεγάλη ευκαιρία να αφήσουμε στο θλιβερό χθες, εκείνους που μας χώρισαν, που μας ταπείνωσαν και μας εξαθλίωσαν, ενδιαφερόμενοι μόνο για τις δικές τους θεσούλες».
Από καλές προθέσεις, πάντως, οι δύο βασικοί υποψήφιοι είναι πλήρεις. Εμείς πάντως που ζούμε στον φτωχό νότο της Περιφέρειας, θα περιμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον μέχρι τη στιγμή που θα σιγήσουν οι προεκλογικές μικροφωνικές, να ακούσουμε συγκεκριμένες εξαγγελίες, όχι αόριστες και γενικόλογες, για το αεροδρόμιο, για τα λιμάνια, για τα δίκτυα και τις υποδομές, για την ανάπτυξη, τον τουρισμό, την ποιότητα ζωής.
Για τις μικρές και μεγάλες ανάγκες μας, για τις πληγές της φωτιάς που παραμένουν ανοιχτές. Αλήθεια, δεν ακούσαμε τίποτα για την ανάγκη ενίσχυσης του οικονομικού και κοινωνικού ιστού που έχει καταρρεύσει μετά τις πυρκαγιές...
Αλλά, όσο οι πολίτες θα ψηφίζουν με κομματικά κριτήρια και όχι με αναπτυξιακά, όσο η ψήφος θα είναι «χρωματιστή» και δεν θα εκφράζει ανάγκες, ελπίδες, όνειρα, τόσο θα παραμένει ο τόπος μας στο περιθώριο. Πόσο όμως θα συνεχίζεται αυτό;
Του Χρήστου Βορλόκα
HLEIA TORA
Έτσι και στην πολιτική αντιπαράθεση για την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, οι υποψήφιοι εμφανίζονται ενωτικοί, προσπαθώντας στις ομιλίες τους και στις γραπτές παρεμβάσεις τους να καλύψουν τη σημερινή εικόνα «ανισόρροπης» ανάπτυξης.
Όπου μια Αχαΐα εμφανίζεται να ασφυκτιά από έργα ανάπτυξης, από δείκτες ανάπτυξης, από υποδομές, δίκτυα, ευκαιρίες, μια Αιτωλοακαρνανία να ακολουθεί σε μεγάλη πάντως απόσταση και μια Ηλεία – ουραγό που, ακόμη, είκοσι πέντε χρόνια μετά την περιφερειακή διάρθρωση της χώρας, δεν έχουμε καταλάβει απολύτως τι δουλειά έχει σ’ αυτή την Περιφέρεια.
Στατιστικά είμαστε ο φτωχότερος νομός της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας, με το χαμηλότερο κατά κεφαλήν εισόδημα, σε σχέση με τους άλλους δύο νομούς, με αναπτυξιακές ανισότητες όπως η απουσία πολιτικού αεροδρομίου, όταν ο μέγιστος όγκος τουριστών της Περιφέρειας έχει προορισμό την Ηλεία.
Διαχρονικά, από την πρώτη στιγμή που η Ηλεία εντάχθηκε στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, δεχόμαστε τις επιδράσεις του μεγάλου εκτοπίσματος της Αχαΐας, έτσι που να έχει καταστεί ο νομός μας «φτωχός συγγενής» της Περιφέρειας.
Ούτε μια υπόσχεση, ούτε ένα σχέδιο εξομάλυνσης αυτής της άδικης κατάστασης (πέρα από επικοινωνιακά κομψές εκφράσεις που δεν συνιστούν προγραμματικές θέσεις) δεν έχουν διατυπώσει μέχρι στιγμής οι δύο μεγαλύτεροι συνδυασμοί που διεκδικούν την Περιφέρεια.
Διαλέγω ενδεικτικά δύο αποσπάσματα από τοποθετήσεις και των δύο υποψηφίων περιφερειαρχών.
Ο Απόστολος Κατσιφάρας, σε συνέντευξή του στο «Εθνος», είπε: «Αιτωλοακαρνανία, Αχαΐα και Ηλεία αποτελούν τρεις κρίκους μιας αλυσίδας.
Αν ένας κρίκος σπάσει, καταρρέει όλο το οικοδόμημα. Για δεκαετίες επικρατούσαν οι μικροδιαγκωνισμοί και οι ανούσιες διαμάχες. Μέσα σε λίγο καιρό εμπεδώνεται η συνείδηση ότι η περιφέρεια είναι η κοινή μας καταγωγή, η κοινή μας στέγη, ο χώρος που μας ενώνει».
Αντίστοιχα, ο Γιώργος Παπαναστασίου, σε κάποια δική του τοποθέτηση επισημαίνει: «Εμείς ξέρουμε πως οι δρόμοι της Αχαΐας, της Ηλείας και της Αιτωλοακαρνανίας πρέπει να ενωθούν για να δημιουργήσουν τη μεγάλη λεωφόρο του κοινού μας μέλλοντος.
Έχουμε την μεγάλη ευκαιρία να αφήσουμε στο θλιβερό χθες, εκείνους που μας χώρισαν, που μας ταπείνωσαν και μας εξαθλίωσαν, ενδιαφερόμενοι μόνο για τις δικές τους θεσούλες».
Από καλές προθέσεις, πάντως, οι δύο βασικοί υποψήφιοι είναι πλήρεις. Εμείς πάντως που ζούμε στον φτωχό νότο της Περιφέρειας, θα περιμένουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον μέχρι τη στιγμή που θα σιγήσουν οι προεκλογικές μικροφωνικές, να ακούσουμε συγκεκριμένες εξαγγελίες, όχι αόριστες και γενικόλογες, για το αεροδρόμιο, για τα λιμάνια, για τα δίκτυα και τις υποδομές, για την ανάπτυξη, τον τουρισμό, την ποιότητα ζωής.
Για τις μικρές και μεγάλες ανάγκες μας, για τις πληγές της φωτιάς που παραμένουν ανοιχτές. Αλήθεια, δεν ακούσαμε τίποτα για την ανάγκη ενίσχυσης του οικονομικού και κοινωνικού ιστού που έχει καταρρεύσει μετά τις πυρκαγιές...
Αλλά, όσο οι πολίτες θα ψηφίζουν με κομματικά κριτήρια και όχι με αναπτυξιακά, όσο η ψήφος θα είναι «χρωματιστή» και δεν θα εκφράζει ανάγκες, ελπίδες, όνειρα, τόσο θα παραμένει ο τόπος μας στο περιθώριο. Πόσο όμως θα συνεχίζεται αυτό;
Του Χρήστου Βορλόκα
HLEIA TORA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου