Τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα!

Πρωταθλητές… δεύτερης ευκαιρίας, γνώρισαν τα σπορ σε μια κάποια ηλικία

Ποτέ δεν είναι αργά για να εγκαταλείψει κανείς την άνεση του καναπέ και να αναλάβει τα ηνία μιας πιο ενεργητικής ζωής.

Τη στιγμή που η πλειονότητα των Ελλήνων επιμένει στην παρανόηση ότι ο άνθρωπος είτε γεννιέται αθλητής είτε είναι καταδικασμένος σε καθιστική ζωή, άτομα όλων των ηλικιών αποδεικνύουν ότι η καλύτερη στιγμή για να φορέσουμε τα αθλητικά μας παπούτσια είναι... τώρα.

Στην τρίτη, στην τέταρτη, ακόμη και στην πέμπτη δεκαετία της ζωής τους, τολμούν να ανεβούν στο ποδήλατο, να τρέξουν στο βουνό, να γραφτούν σε μια σχολή χορού και να αφήσουν πίσω τους την καθιστική ζωή, την ανθυγιεινή διατροφή και το τσιγάρο.

«Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός» λέει το λαϊκό ρητό και εν προκειμένω ισχύει εις το έπακρον, καθώς αν γίνει το πρώτο βήμα της επιστροφής στον αθλητισμό ενεργοποιείται ένας «αυτόματος πιλότος» και οι αλλαγές διαδέχονται η μία την άλλη.

O 64χρονος Αριστείδης Μάρας έχει συμμετάσχει σε περισσότερους από δέκα Μαραθωνίους, προπονείται καθημερινά τρέχοντας σε γήπεδα ή στα βουνά της Αττικής και είναι μέλος δύο χορευτικών συλλόγων με τους οποίους εξασκείται επί 4.30 ώρες την εβδομάδα.

Λίγοι γνωρίζουν, ωστόσο, ότι δεν είχε καμία επαφή με τον αθλητισμό ως τα... πενήντα του χρόνια!

«Όταν ήμουν παιδί στο χωριό μου κοντά στη Θήβα, έτρεχα στα χωράφια για να ξεδίνω και να νιώθω ελεύθερος. Αργότερα όμως ήρθα στην Αθήνα, ξεκίνησαν οι υποχρεώσεις, η δουλειά, η οικογένεια και για 30 ολόκληρα χρόνια, από τα 20 ως τα 50, έτρεχα μόνο το καλοκαίρι, όταν είχα λίγο ελεύθερο χρόνο» σχολιάζει μιλώντας στο θέμα που δημοσιεύεται στο σημερινό Βήμα.

Η «μεγάλη αλλαγή» για τον Μάρα δεν έγινε έπειτα από βαθιά περισυλλογή ούτε κατόπιν συμβουλής γιατρού, αλλά εντελώς τυχαία. «Βρισκόμουν στον Πειραιά και ξαφνικά είδα ένα αεροπανό που διαφήμιζε τον “Γύρο του Πειραιά”. “Γιατί όχι; ” σκέφτηκα.

Συμμετείχα στον γύρο, τον ολοκλήρωσα και ένιωσα μεγάλη ικανοποίηση. Ήμουν 50 ετών. Από τότε δεν σταμάτησα να τρέχω. Άρχισα να παίρνω μέρος σε αγώνες και σύντομα έτρεξα τον πρώτο μου Μαραθώνιο, σε ηλικία 52 ετών» αναφέρει.

Η κυριότερη αιτία που αποθαρρύνει τους ανθρώπους από το να στραφούν προς υγιεινότερη ζωή είναι μια σειρά από δυσβάσταχτα «πρέπει»: «Πρέπει να αρχίσω τη γυμναστική, να αδυνατίσω, να κόψω το κάπνισμα, να κοιμάμαι περισσότερο...».

Οι δυσπρόσιτοι στόχοι δεν έχουν όριο, το ίδιο και το καταστροφικό άγχος που προκαλούν, όταν επιθυμεί κανείς να τους πετύχει μονομιάς.

Αντιθέτως, όπως εξηγεί ο 44χρονος Αντώνης Σπέρτος, μαθηματικός και ορεινός δρομέας, «με τις μικρές, σταδιακές αλλαγές, κατάφερα τους μεγάλους στόχους. Αν στα 25 μού έλεγαν ότι μια μέρα θα ολοκλήρωνα διαδρομές μήκους 100 χλμ. θα γελούσα! Και όμως το κατάφερα».

Ο Σπέρτος έτρεξε τον πρώτο του Μαραθώνιο σε ηλικία 38 ετών. Ως τα 30 του χρόνια ακολουθούσε μάλλον καθιστική ζωή, κάπνιζε και είχε 10 επιπλέον κιλά. «Σε εκείνον τον πρώτο Μαραθώνιο αντιλήφθηκα ότι η αντοχή μου ήταν μειωμένη και αποφάσισα να κόψω το τσιγάρο για να προσπαθήσω να τη βελτιώσω.


Παρά τους φόβους ότι αυτό θα με οδηγούσε στο να πάρω βάρος, έχασα 10 κιλά χωρίς να το καταλάβω!
Η αιτία ήταν ότι ο αθλητισμός με είχε βάλει στη διαδικασία να αλλάξω συνήθειες, και μετά από πολλά χρόνια, κάθισα για πρώτη φορά να ετοιμάσω... το πρωινό μου. Αντί για “καφέ και τσιγάρο”, ξεκινούσα πλέον την ημέρα μου με ένα υγιεινό γεύμα» αναφέρει.

Παραδόξως, δυσκολία να εντάξουν τον αθλητισμό στη ζωή τους έχουν στις ημέρες μας και οι άνθρωποι κάτω των 30 ετών. Οι λόγοι; Κυρίως κοινωνικοί.

«Οι νέοι στην Ελλάδα δεν έχουν έναν τρόπο να κοινωνικοποιηθούν μέσω του αθλητισμού. Μέχρι τα τριάντα μου, οι μόνες επιλογές που είχα ήταν το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ, που δυστυχώς ποτέ δεν με ενδιέφεραν. Έτσι, κατέληξα στο “σπορ” της καφετέριας και του μπαρ» διηγείται ο 45χρονος Γιώργος Καλεβέας, φυσικοθεραπευτής.

Μετά τα 30, ωστόσο, ξεκίνησε δειλά δειλά το τρέξιμο και την ποδηλασία και, όπως δηλώνει, «το μυστικό είναι ότι το βλέπω ως διασκέδαση, όχι ως καταπίεση ή ανταγωνισμό.

Για παράδειγμα, αντί να πάμε για καφέ στην παραλιακή, πηγαίνουμε στο καταφύγιο στην Πάρνηθα. Μία ώρα τρέξιμο η άνοδος, μία ώρα ο καφές, μία ώρα η κάθοδος.

Ιδού η κυριακάτικη βόλτα» λέει γελώντας. Επενδύοντας σε αυτή τη νοοτροπία (και σε συστηματική προπόνηση) ο Καλεβέας κατάφερε μέσα σε 10 χρόνια επιτεύγματα που φαντάζουν υπεράνθρωπα, όπως ο γύρος των Αλπεων τρέχοντας, ο ποδηλατικός γύρος της Πελοποννήσου (1.000 χλμ.) και ο ποδηλατικός αγώνας Παρίσι- Βρέστη (1.200 χλμ.).