Ήταν κάπου εκεί στο Νεοχώρι Ορεστιάδας Έβρου , που πιο παραμεθόριος δεν υπήρχε για τον Πειραιώτη φαντάρο Γιάννη (23 ετών) που του ‘πεσε κάπως βαρύ του καλομαθημένου νέου απ’ την μεγάλη πόλη, να βρεθεί στο τελευταίο της άκρο, στα σύνορα Ελλάδας - Τουρκίας.
Σ’ αυτό το ποτάμι του Έβρου, που οριοθετούσε τις δύο χώρες!
Αυτό το μεγάλο ποτάμι που...χώριζε Έλληνες από Τούρκους, που γινόταν μικρό, μπροστά στη λαχτάρα των φαντάρων να διασχίσουν περνώντας απέναντι με την ξύλινη αυτοσχέδια βαρκούλα, κι ανταμώνοντας ο ένας σκοπός τον – κατά τ’ άλλα συμπαθέστατο - απέναντι “εχθρό”.
Για να ανταλλάξουν δυο κουβέντες, μια κουβέρτα για το κρύο, ένα τσιγάρο τράκα, μια απλή καλημέρα στη γλώσσα της Ελληνοτουρκοαγγλικο νοηματικής.
Έτσι μόνο γινόταν το παράνομο αλισβερίσι απ’ το ποτάμι μεταξύ των αλλοδαπών φαντάρων. Και κάπως έτσι έγινε κι η γνωριμία των δύο ηρώων της ιστορίας μας.
Ο Τούρκος Αχμέτ (ετών 22) ξεμένοντας μια μέρα από τσιγάρα στη σκοπιά, πέρασε κρυφά απέναντι, να ζητήσει τσιγάρο απ’ τον … εχθρό, Έλληνα σκοπό και μη καπνιστή Γιάννη.
Κι ο εχθρός Γιάννης έβγαλε και του ‘δωσε γενναιόδωρα ένα ολόκληρο πακέτο (που πάντα είχε πάνω του μπας και εξυπηρετήσει κάποιον συνστρατιώτη, όπως καλή ώρα!)
Η χαρά του Αχμέτ με το πακέτο ήταν απερίγραπτη, όπως κι η επιθυμία του να κάτσει εκεί δίπλα στον Γιάννη για παρέα και λίγη κουβέντα, όσο κράτησε το πρώτο του τσιγάρο! Μίλησαν για τις πατρίδες τους, τις θρησκείες τους, τις οικογένειες τους, τις αρραβωνιαστικιές που ‘χαν αφήσει πίσω τους, και τα χόμπι τους σαν πολίτες.
Λίγα λεπτά αργότερα, οι δυο στρατιώτες ήταν πάλι στα φυλάκια των στρατοπέδων τους, και λίγες βδομάδες αργότερα επιτέλους στα σπίτια τους και στην οικογένεια τους, ως πολίτες πια!...
και λίγους μήνες αργότερα η τύχη (ή η ατυχία) τους έφερε πάλι αντάμα, να ξανά συναντιούνται απρόσμενα, σ’ ένα ουδέτερο πια ξένο μέρος, σε μια χώρα που δεν ήταν ούτε η χώρα τους ενός, ούτε του άλλου! και τους είχε στείλει η μοίρα!
Τα βλέμματα τους συγκρούστηκαν σαν σε μετωπική! η ματιά καρφώθηκε και κόλλησε στα απέναντι μάτια! ίσα με 9 δευτερόλεπτα!... τα 9’ ωριμοτέρα δεύτερα της ζωής τους!
Κοιτάχτηκαν όπως οι καταδικασμένοι πριν την εκτέλεση! … λες κι ήταν μελλοθάνατοι από ανίατη αρρώστια! – κι όμως – ήταν όντως μελλοθάνατοι από ανίατη αρρώστια! Κι εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν κι οι δυο στο διάδρομο του δωδεκάτου ορόφου του Royal Free Hospital του Λονδίνου, εκεί που… θεραπεύετε – είπαν – η λευχαιμία (κι εκεί που δε θεραπεύτηκε ποτέ)!
Τραγική σύμπτωση! Τα δυο παιδιά ακόμα έκπληκτα απ’ τη μοιραία συνάντηση τους, δεν πίστευα … στα υγρά μάτια τους κι άφωνα διαπίστωσαν πως – τι ειρωνεία – ήταν πάλι ένστολοι, ντυμένοι ίδια, σαν στο στρατό!
Δεν ήξερα τι να κάνουν, πως ν’ αντιδράσουν. Απ’ τη μια χάρηκαν, σα να ’δαν την αγαπημένη τους, κι απ’ την άλλη λυπήθηκαν σαν να βλεπόντουσαν για τελευταία φορά! … - κι όμως – βλεπόντουσαν όντως για τελευταία φορά!, όπως κι όλα τ’ άλλα γύρω τους τα ‘βλεπαν για τελευταία φορά, όπως κι εμείς τους βλέπαμε για τελευταία φορά.
Τα δύο άρρωστα παιδιά, αγκαλιαστήκαν σφιχτά αφήνοντας απορημένους τους γονείς τους, που στέκονταν σαν ντεκόρ background εκεί, ν’ αναρωτιούνται σε ποιο μέρος άραγε έχουν ξανανταμώσει αυτός ο Τούρκος κι αυτός ο Έλληνας στο παρελθόν!
Ήταν εκεί!
Σ’ εκείνο το ποτάμι, που χώριζε τις πατρίδες τους, μα ένωσε τις ψυχές τους!, που έφυγαν για πάντα!
Τα δυο παιδιά, υπέφεραν και ταλαιπωρηθήκαν πολύ απ’ την αρρώστια τους και χρησιμοποιήθηκαν ως πειραματόζωα στις δοκιμές των Άγγλων γιατρών για την θεραπεία της λευχαιμίας, και τελικά “έσβησαν” και έφυγαν μαζί σχεδόν, τον Γενάρη του ’91, για το ίδιο μεγάλο “ταξίδι” και για τον ίδιο προορισμό!
Εκεί που ο θεός δεν έχει στρατόπεδα μα ούτε και σύνορα! Εκεί που δεν υπάρχουν όπλα, σκοπιές, φυλάκια, ποτάμια, και στρατιωτικά στολές! Εκεί που όλα είναι λευκά και δεν υπάρχουνε βαθμοί … ούτε διαταγές … ούτε έχθρα!.
Δεν ξέρω αν ο στρατός τελικά φτιάχνει άντρες! Πάντως αυτά τα δυο παιδιά, δεν έγιναν άντρες στο στρατό! Έγιναν άντρες στην αντιμετώπιση της κοινής τους ασθένειας.
Είχαν γίνει άντρες!!! … απλά, ήταν πλέον δυο νεκροί άντρες!!! …
που μαζί υπηρέτησαν, μαζί απολύθηκαν, μαζί αρρώστησαν, μαζί πέθαναν, μαζί αναστήθηκαν!!!
Τίνα Ζ. (για τον Γιάννη ετών 23 (για τον αδελφό μου, και τον Αχμέτ ετών 22) που δεν υπάρχει πια …
αλλά υπάρχει πάντα!!!)
http://kranosgr.blogspot.com/2010/12/blog-post_5942.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου