Σχώρα με αδερφέ μου, μα θα κινήσω και 'γω για την πλατεία

Δε θα σε κουράσω με λόγια πολλά και βαρύγδουπα αδερφέ μου, στο υπόσχομαι. Oύτε θα αναπτύξω θεωρίες για κινήματα πανελλαδικά και πανευρωπαϊκά. Πλήθος οι αναλύσεις στο διαδίκτυο, στις εφημερίδες, στα...

... ραδιόφωνα και στις τηλεοράσεις από ανθρώπους πιο σπουδαγμένους και λιγότερο "επιφανειακούς" απ' ότι η αφεντιά μου. Γνώμες και απόψεις σοβαρές, που δίνουν τροφή για σκέψη. Άσε με κι εμένα όμως αδερφέ μου να πω την κουβέντα μου.
του Γιώργου Μαρινόπουλου
Ξέρεις, οι Αγανακτισμένοι του τόπου μου φαντάζουν στα μάτια μου ως οι Αδικημένοι, οι Πικραμένοι της Ελλάδας. Και τρεις μέρες τώρα μαζεύονται στη δικιά μου την πλατεία, γιατί και δικιές μου είναι οι πλατείες του τόπου που μεγάλωσα, αυτοί οι άνθρωποι οι καλοί, άνθρωποι απ' όλους τους ιδεολογικούς χώρους, δημοκράτες. Άνθρωποι που δεν άρχισαν ξάφνου να σκούζουν γιατί χάσαν' τα προνόμια (που η συντριπτική τους πλειοψηφία ποτέ δεν είχε ούτως ή άλλως), άνθρωποι που ο καθείς τους, από το δικό του μετερίζι, δίνει χρόνια τώρα τον αγώνα του. Και μπορεί να μην τα κατάφερε μέχρι σήμερα αλλά μη λησμονάς, η ζωή συνεχίζεται και το αύριο δεν ήρθε ακόμη.

Στη δικιά μου την πλατεία οι νεολαίοι, στο σώμα και/ή στην ψυχή, δεν συζητάν' για το βρακί της Έλενας ή για το χωρίς βρακί της Τζούλιας. Στη δικιά μου την πλατεία συζητούν για ουσιαστικά θέματα, πολιτικής, οικολογίας, ανθρωπιάς, ζωής. Διαφωνούν, συμφωνούν και ξανά μανά διαφωνούν, Εκκλησία του Δήμου, χαμόγελα χαράσσονται στα χείλη στην κουβέντα απάνω.

Στη δικιά μου την πλατεία κάθονται μαζί άνθρωποι που κάποτε τους χώριζαν εκλογικά κέντρα και συμβουλές του είδους "τήρα μην μιλήσεις με δαύτον, είναι από τους άλλους, θα εκτεθείς". Στη δικιά μου την πλατεία δεν μου ζητάνε να χειροκροτήσω τον ρήτορα. Ευτυχώς, γιατί αρκετές φορές το μπέρδεψα αυτό στη ζωή μου... (άμα δείς ποτέ κάποιον να κάνει το σταυρό του σε ομιλία και να βαράει παλαμάκια σε εκκλησία, μιλήσε του αδερφέ μου, να γνωριστούμε).

Σου υποσχέθηκα όμως να μη σε κουράσω. Πρέπει να κινήσω και για την πλατεία σιγά- σιγά. Άμα δε θες να 'ρθεις κατά 'κει, Αμαλιάδα μεριά, πιθανότατα να μη σε δω απόψε. Δεν πειράζει όμως, κακία δε σου κρατώ. Θα βρεθούμε κάπου αλλού στον μικρό καλό μας τόπο, σε κάποιο πεζούλι ή στον καφενέ και θα τα πούμε.

Καλή δύναμη αδερφέ μου