Αγαπούλα, ΚΑΙ οι δύο ήταν… όαση!
Στην ερημιά του ελληνικού ποδοσφαίρου, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός προσέφεραν το καλύτερο ντέρμπι των τελευταίων ετών και παρόλο που δεν ξεδίψασαν με τη νίκη, χόρτασαν μπάλα εμάς με το τελικό 1-1!
Ζέκα και Τζεμπούρ ζωγράφισαν την «ομορφιά» του Καραϊσκάκη, που είχε άψογη διαιτησία, δυο δοκάρια, ευκαιρίες με το τσουβάλι κι έναν Καπίνο που κράτησε τους «πράσινους» στην κορυφή.
Πώς έπαιξαν
Μακριά από εκπλήξεις -όσον αφορά στις ενδεκάδες- έμειναν οι δυο τεχνικοί. Τόσο ο Ερνέστο Βαλβέρδε, όσο και ο Ζεσουάλδο Φερέιρα παρέταξαν τις αναμενόμενες συνθέσεις, βάσει των απουσιών και των όσων είχαν δείξει στις τελευταίες προπονήσεις.
Έτσι, το 4-3-3 του Ολυμπιακού διαμορφώθηκε ως εξής: Κάτω από τα δοκάρια ο Μέγερι και στην άμυνα -από αριστερά προς τα δεξιά- οι Χολέμπας, Παπαδόπουλος, Μέλμπεργκ και Τοροσίδης. Σε ρόλο «σκούπας» στα χαφ βρέθηκε ο Ορμπάιθ, μπροστά του οι Μακούν-Μοντέστο και στην τριάδα της επίθεσης οι Μιραλάς (αριστερά), Φουστέρ (δεξιά) και Τζεμπούρ (κορυφή).
Το γνωστό 4-4-2 του Φερέιρα, από την άλλη, είχε τερματοφύλακα τον Καπίνο και τους Σπυρόπουλο, Σαριέγκι, Μπουμσόνγκ και Μαρίνο -από αριστερά προς τα δεξιά- στην άμυνα. Στα χαφ ξεκίνησαν οι Σιμάο-Κατσουράνης, αριστερά ήταν ο Κουίνσι, δεξιά ο Ζέκα και δίδυμο στην επίθεση οι Λέτο-Κλέιτον.
Πού ‘ναι η μπάλα;
Μια συμπυκνωμένη συσκευασία του ντέρμπι των… ονείρων μας προσέφερε απ' το ξεκίνημα το παιχνίδι. Μέσα σε 45 λεπτά οι «αιώνιοι» πρόλαβαν να στριμώξουν φάσεις και συγκινήσεις που κάνουν το «clasico» vα μη μοιάζει καθόλου με βλασφημία. Διότι δεν ήταν μόνο οι μονομαχίες, το γκολ που μπήκε, τα πολλά που… δεν μπήκαν και τα δυο δοκάρια. Ήταν η απίστευτη εναλλαγή συναισθημάτων που έκανε μικρότερα τα νύχια στα δάχτυλα και χάσιμο χρόνου το… κατούρημα!
Αρκούσε, λοιπόν, να μείνει όρθιος ο Παναθηναϊκός στο (γνώριμο) δυνατό ξεκίνημα του Ολυμπιακού για να προκαλέσει απόλυτη ησυχία στο «Καραϊσκάκη» (όταν ο Κουίνσι αξιοποίησε την τρίτη κούρσα-υποψία πως δεν πιάνεται ούτε με λάσο και κεράσει το γκολ στο Ζέκα). Αντίθετα, δεν αρκούσε η απόπειρα του Λέτο να προκαλέσει εμφράγματα (δοκάρι σε ενέργεια αλά Ριβάλντο) για να πτοήσει την προσπάθεια που ήδη είχε ξεκινήσει ο Ολυμπιακός για να συνέλθει. Αυτή που ήταν αρκετή για να φτιάξει μεγάλες ευκαιρίες (με πρωταγωνιστή κυρίως τον Τζεμπούρ) και για να ισοφαρίσει τα δοκάρια (όταν ο Φουστέρ απείλησε να γκρεμίσει το τέρμα του Καπίνο), αλλά όχι και το σκορ μέχρι την ανάπαυλα.
Δυστυχώς… τελείωσε!
Επιστρέφοντας από τ’ αποδυτήρια, ο Βαλβέρδε προσπάθησε άμεσα ν’ αλλάξει την κατάσταση (με Γιέστε αντί Ορμπάιθ και 4-2-3-1 πλέον). Ούτε ο ίδιος, όμως, δεν περίμενε ότι αυτό θα γινόταν τόσο γρήγορα. Περίπου τόσο γρήγορα -όσο έφυγε ο Μιραλάς στην πλάτη του Σπυρόπουλου και όσο ο Τζεμπούρ εκτέλεσε με συνοπτικές διαδικασίες τον Καπίνο. Ήταν η πρώτη (και η τελευταία) φορά που θα έβγαινε χαμένος ο εκπληκτικός γκολκίπερ του Παναθηναϊκού.
Είτε λόγω της αστοχίας του Μιραλάς (ανεπανάληπτο τετ α τετ), είτε λόγω της άρνησης να του επιτρέψει δυο φορές το γκολ (τη δεύτερη με απόκρουση μεγάλου τερματοφύλακα). Κι αφού νωρίτερα ο Μέγερι είχε φροντίσει να τον μιμηθεί (σε τετ α τετ με Κουίνσι) και ο Λέτο παραήταν… γωνία για να συνεχίσει το σερί του, το 1-1 έμοιαζε αναπόφευκτο να σφραγίσει το πρώτο ντέρμπι μετά από πολλά χρόνια που θα θυμόμαστε ΜΟΝΟ για αγωνιστικούς λόγους.
Στην ερημιά του ελληνικού ποδοσφαίρου, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός προσέφεραν το καλύτερο ντέρμπι των τελευταίων ετών και παρόλο που δεν ξεδίψασαν με τη νίκη, χόρτασαν μπάλα εμάς με το τελικό 1-1!
Ζέκα και Τζεμπούρ ζωγράφισαν την «ομορφιά» του Καραϊσκάκη, που είχε άψογη διαιτησία, δυο δοκάρια, ευκαιρίες με το τσουβάλι κι έναν Καπίνο που κράτησε τους «πράσινους» στην κορυφή.
Πώς έπαιξαν
Μακριά από εκπλήξεις -όσον αφορά στις ενδεκάδες- έμειναν οι δυο τεχνικοί. Τόσο ο Ερνέστο Βαλβέρδε, όσο και ο Ζεσουάλδο Φερέιρα παρέταξαν τις αναμενόμενες συνθέσεις, βάσει των απουσιών και των όσων είχαν δείξει στις τελευταίες προπονήσεις.
Έτσι, το 4-3-3 του Ολυμπιακού διαμορφώθηκε ως εξής: Κάτω από τα δοκάρια ο Μέγερι και στην άμυνα -από αριστερά προς τα δεξιά- οι Χολέμπας, Παπαδόπουλος, Μέλμπεργκ και Τοροσίδης. Σε ρόλο «σκούπας» στα χαφ βρέθηκε ο Ορμπάιθ, μπροστά του οι Μακούν-Μοντέστο και στην τριάδα της επίθεσης οι Μιραλάς (αριστερά), Φουστέρ (δεξιά) και Τζεμπούρ (κορυφή).
Το γνωστό 4-4-2 του Φερέιρα, από την άλλη, είχε τερματοφύλακα τον Καπίνο και τους Σπυρόπουλο, Σαριέγκι, Μπουμσόνγκ και Μαρίνο -από αριστερά προς τα δεξιά- στην άμυνα. Στα χαφ ξεκίνησαν οι Σιμάο-Κατσουράνης, αριστερά ήταν ο Κουίνσι, δεξιά ο Ζέκα και δίδυμο στην επίθεση οι Λέτο-Κλέιτον.
Πού ‘ναι η μπάλα;
Μια συμπυκνωμένη συσκευασία του ντέρμπι των… ονείρων μας προσέφερε απ' το ξεκίνημα το παιχνίδι. Μέσα σε 45 λεπτά οι «αιώνιοι» πρόλαβαν να στριμώξουν φάσεις και συγκινήσεις που κάνουν το «clasico» vα μη μοιάζει καθόλου με βλασφημία. Διότι δεν ήταν μόνο οι μονομαχίες, το γκολ που μπήκε, τα πολλά που… δεν μπήκαν και τα δυο δοκάρια. Ήταν η απίστευτη εναλλαγή συναισθημάτων που έκανε μικρότερα τα νύχια στα δάχτυλα και χάσιμο χρόνου το… κατούρημα!
Αρκούσε, λοιπόν, να μείνει όρθιος ο Παναθηναϊκός στο (γνώριμο) δυνατό ξεκίνημα του Ολυμπιακού για να προκαλέσει απόλυτη ησυχία στο «Καραϊσκάκη» (όταν ο Κουίνσι αξιοποίησε την τρίτη κούρσα-υποψία πως δεν πιάνεται ούτε με λάσο και κεράσει το γκολ στο Ζέκα). Αντίθετα, δεν αρκούσε η απόπειρα του Λέτο να προκαλέσει εμφράγματα (δοκάρι σε ενέργεια αλά Ριβάλντο) για να πτοήσει την προσπάθεια που ήδη είχε ξεκινήσει ο Ολυμπιακός για να συνέλθει. Αυτή που ήταν αρκετή για να φτιάξει μεγάλες ευκαιρίες (με πρωταγωνιστή κυρίως τον Τζεμπούρ) και για να ισοφαρίσει τα δοκάρια (όταν ο Φουστέρ απείλησε να γκρεμίσει το τέρμα του Καπίνο), αλλά όχι και το σκορ μέχρι την ανάπαυλα.
Δυστυχώς… τελείωσε!
Επιστρέφοντας από τ’ αποδυτήρια, ο Βαλβέρδε προσπάθησε άμεσα ν’ αλλάξει την κατάσταση (με Γιέστε αντί Ορμπάιθ και 4-2-3-1 πλέον). Ούτε ο ίδιος, όμως, δεν περίμενε ότι αυτό θα γινόταν τόσο γρήγορα. Περίπου τόσο γρήγορα -όσο έφυγε ο Μιραλάς στην πλάτη του Σπυρόπουλου και όσο ο Τζεμπούρ εκτέλεσε με συνοπτικές διαδικασίες τον Καπίνο. Ήταν η πρώτη (και η τελευταία) φορά που θα έβγαινε χαμένος ο εκπληκτικός γκολκίπερ του Παναθηναϊκού.
Είτε λόγω της αστοχίας του Μιραλάς (ανεπανάληπτο τετ α τετ), είτε λόγω της άρνησης να του επιτρέψει δυο φορές το γκολ (τη δεύτερη με απόκρουση μεγάλου τερματοφύλακα). Κι αφού νωρίτερα ο Μέγερι είχε φροντίσει να τον μιμηθεί (σε τετ α τετ με Κουίνσι) και ο Λέτο παραήταν… γωνία για να συνεχίσει το σερί του, το 1-1 έμοιαζε αναπόφευκτο να σφραγίσει το πρώτο ντέρμπι μετά από πολλά χρόνια που θα θυμόμαστε ΜΟΝΟ για αγωνιστικούς λόγους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου