Πολλές φορές έχουμε αναρωτηθεί αν αυτοί που εκλέγουμε είναι τελικά εκείνοι που αξίζει να εκλεγούν ή αν η επιτυχία τους οφείλεται και σε άλλους παράγοντες, εκτός από το όλο προφίλ, τις ιδέες και τις προτάσεις που προβάλλουν.
Του Χρήστου Βορλόκα
Στις εκλογές της αυτοδιοίκησης, όπου όλοι μεταξύ μας λίγο ή πολύ γνωριζόμαστε, ψηφίζουμε συνήθως με εντελώς διαφορετικά κριτήρια απ’ ότι στις εθνικές εκλογές. Ψηφίζουμε το «καλό παιδί» και όχι τον τεχνοκράτη, ψηφίζουμε τον κουμπάρο, τον ξάδερφο, τον μπατζανάκη και όχι τον άξιο. Ψηφίζουμε τον υποψήφιο που είναι πιο κοντά στο στερεότυπο του πολιτικού και όχι εκείνον που είναι πιο κοντά στις πραγματικές απαιτήσεις του πολίτη. Επιλέγουμε τον υποψήφιο που μιλάει ρυθμικά και κουνάει επιτακτικά το χέρι ή το χτυπάει στο έδρανο και όχι τον διαλλακτικό, τον προσηνή, τον μειλίχιο.
Αν κάποιος υποψήφιος ανέβει στο βήμα και μιλήσει όπως ο δάσκαλος προς τους μαθητές, η συγκέντρωση είναι βέβαιο ότι θα σκορπίσει. Πόση γοητεία όμως, πόση ουσία και περιεχόμενο μπορεί να υπάρχει στον λόγο ενός καλού δασκάλου! Στις εκλογές, για να μας γοητεύσει κάποιος, θέλουμε… ντόρο, θέλουμε ντεσιμπέλ, υψηλούς τόνους, φασαρία.
Όλες αυτές οι κακές συνήθειες που καθ’ έξιν ακολουθούν οι υποψήφιοι και νομιμοποιούν οι πολίτες με την αποδοχή τους, απέχουν έτη φωτός από το σύγχρονο προφίλ της Πολιτείας, όπως θα έπρεπε να είναι στον εικοστό πρώτο αιώνα. Καθώς βλέπω συγκεντρώσεις υποψηφίων δημάρχων, εδώ κι εκεί, κομμένες και ραμμένες στα μέτρα ενός παλαιομοδίτικου πατρόν, αναρωτιέμαι αν τελικά γίνεται διάλογος στις εκλογές αυτές, αν υπάρχει περιεχόμενο ιδεολογικό, πολιτικό, νοηματικό, αν στην πρώτη γραμμή μπαίνουν ιδέες και προτάσεις ή… μικροφωνικές και εξέδρες.
Άραγε, ο λαός έχει τη δυνατότητα να ελέγξει αν ο δήμαρχος που ζητά την ψήφο του έχει επιτελέσει στο ακέραιο το καθήκον του; Συνήθως τα θέματα διαχείρισης στους δήμους καλύπτονται από ένα αδιαφανές παραπέτασμα, πράγμα που έχει διαπιστωθεί τόσο από εκθέσεις ελεγκτών όσο και από παρατηρήσεις του Συνηγόρου του Πολίτη. Στο όνομα του τίτλου που κουβαλάει ένας δήμαρχος αλλά και της πολιτικής δύναμης που συγκεντρώνει, οικοδομείται μια αντίληψη ανοχής και παραίτησης από κάθε διερεύνηση των πεπραγμένων του, όσο προκλητικά και αν είναι σε κάποιες περιπτώσεις.
Αν λοιπόν ένας άρχοντας έχει την ικανότητα να επανεκλεγεί, συνήθως δεν χρειάζεται να λογοδοτήσει πουθενά. Τώρα, το πώς επανεκλέγονται κάποιοι, είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί να εξηγηθεί πειστικά από κανέναν. Συχνά, το «ρεύμα» που οδηγεί κάποιο πρόσωπο στην εξουσία σχηματίζεται από άλλα υπόγεια ρεύματα, από βαθύτερες δυνάμεις, ενίοτε σκοτεινές και αόρατες στο προσκήνιο.
Και η Δημοκρατία; Μια πονεμένη ιστορία, ένας καημός διαρκής και βουβός…
ΗΛΕΙΑ ΤΩΡΑ
Στις εκλογές της αυτοδιοίκησης, όπου όλοι μεταξύ μας λίγο ή πολύ γνωριζόμαστε, ψηφίζουμε συνήθως με εντελώς διαφορετικά κριτήρια απ’ ότι στις εθνικές εκλογές. Ψηφίζουμε το «καλό παιδί» και όχι τον τεχνοκράτη, ψηφίζουμε τον κουμπάρο, τον ξάδερφο, τον μπατζανάκη και όχι τον άξιο. Ψηφίζουμε τον υποψήφιο που είναι πιο κοντά στο στερεότυπο του πολιτικού και όχι εκείνον που είναι πιο κοντά στις πραγματικές απαιτήσεις του πολίτη. Επιλέγουμε τον υποψήφιο που μιλάει ρυθμικά και κουνάει επιτακτικά το χέρι ή το χτυπάει στο έδρανο και όχι τον διαλλακτικό, τον προσηνή, τον μειλίχιο.
Αν κάποιος υποψήφιος ανέβει στο βήμα και μιλήσει όπως ο δάσκαλος προς τους μαθητές, η συγκέντρωση είναι βέβαιο ότι θα σκορπίσει. Πόση γοητεία όμως, πόση ουσία και περιεχόμενο μπορεί να υπάρχει στον λόγο ενός καλού δασκάλου! Στις εκλογές, για να μας γοητεύσει κάποιος, θέλουμε… ντόρο, θέλουμε ντεσιμπέλ, υψηλούς τόνους, φασαρία.
Όλες αυτές οι κακές συνήθειες που καθ’ έξιν ακολουθούν οι υποψήφιοι και νομιμοποιούν οι πολίτες με την αποδοχή τους, απέχουν έτη φωτός από το σύγχρονο προφίλ της Πολιτείας, όπως θα έπρεπε να είναι στον εικοστό πρώτο αιώνα. Καθώς βλέπω συγκεντρώσεις υποψηφίων δημάρχων, εδώ κι εκεί, κομμένες και ραμμένες στα μέτρα ενός παλαιομοδίτικου πατρόν, αναρωτιέμαι αν τελικά γίνεται διάλογος στις εκλογές αυτές, αν υπάρχει περιεχόμενο ιδεολογικό, πολιτικό, νοηματικό, αν στην πρώτη γραμμή μπαίνουν ιδέες και προτάσεις ή… μικροφωνικές και εξέδρες.
Άραγε, ο λαός έχει τη δυνατότητα να ελέγξει αν ο δήμαρχος που ζητά την ψήφο του έχει επιτελέσει στο ακέραιο το καθήκον του; Συνήθως τα θέματα διαχείρισης στους δήμους καλύπτονται από ένα αδιαφανές παραπέτασμα, πράγμα που έχει διαπιστωθεί τόσο από εκθέσεις ελεγκτών όσο και από παρατηρήσεις του Συνηγόρου του Πολίτη. Στο όνομα του τίτλου που κουβαλάει ένας δήμαρχος αλλά και της πολιτικής δύναμης που συγκεντρώνει, οικοδομείται μια αντίληψη ανοχής και παραίτησης από κάθε διερεύνηση των πεπραγμένων του, όσο προκλητικά και αν είναι σε κάποιες περιπτώσεις.
Αν λοιπόν ένας άρχοντας έχει την ικανότητα να επανεκλεγεί, συνήθως δεν χρειάζεται να λογοδοτήσει πουθενά. Τώρα, το πώς επανεκλέγονται κάποιοι, είναι ένα ζήτημα που δεν μπορεί να εξηγηθεί πειστικά από κανέναν. Συχνά, το «ρεύμα» που οδηγεί κάποιο πρόσωπο στην εξουσία σχηματίζεται από άλλα υπόγεια ρεύματα, από βαθύτερες δυνάμεις, ενίοτε σκοτεινές και αόρατες στο προσκήνιο.
Και η Δημοκρατία; Μια πονεμένη ιστορία, ένας καημός διαρκής και βουβός…
ΗΛΕΙΑ ΤΩΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου